Το Μαύρο Χιόνι έπεφτε στην πόλη για δώδεκα ημέρες...
Όταν σταμάτησε, το
ίδιο ξαφνικά όπως είχε αρχίσει, οι πλατείες έμοιαζαν με το πρόσωπο χήρας
κρυμμένο από το πένθιμο τούλι του καπέλου της, οι πολυκατοικίες όμοιες με
πολυκαιρισμένα σφραγίσματα δοντιών και οι δρόμοι γραμμές από κάφτρες χιλιάδων
τσιγάρων.
Όσες μέρες διαρκούσε το παράξενο αυτό φαινόμενο, στα πεζοδρόμια οι
άνθρωποι δοκίμαζαν τις χορευτικές τους ικανότητες εκτελώντας πιρουέτες releve
και jete σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνουν όρθιοι και καθαροί.
Και μπορεί το Μαύρο Χιόνι να έλιωνε γρήγορα και να μην προκαλούσε
τεράστια προβλήματα στις μετακινήσεις, μολαταύτα τα αυτοκίνητα κινούνταν αργά
σαν παιδικές απομιμήσεις σε καρουζέλ.
Ο δήμαρχος, από πολύ νωρίς, είδε τα σοβαρά προβλήματα της χιονόπτωσης:
«το θέμα είναι καθαρά αισθητικό» είπε, «όσο κρατάει αυτή η κατάσταση, τα
αγάλματα τόσων και τόσων ηρώων, από λευκά και άσπιλα μετατρέπονται σε μια
ακίνητη μάζα βρομιάς».
Κι έτσι, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου που πέρασε παμψηφεί,
έστειλε εβδομήντα δύο υπαλλήλους των γραφείων του να καθαρίζουν ανά τρεις ώρες
τα τριάντα έξι αγάλματα της πόλης...
