Ξύπνησα, ώς
συνήθως πρωί, έφτιαξα καφέ...
και βγήκα να τον πιώ στο μπαλκόνι μου και να χαρώ την
πρώτη εικόνα της ημέρας μες το πράσινο και το γαλάζιο της πισίνας.
Το μυαλό μου
άδειο και χαλαρή χαιρόμουν την ημέρα ώσπου ένα μήνυμα με τάραξε ομολογώ, 7 τό
πρωί ποιός?
Ανοίγω και
διαβάζω "Καλημέρα όμορφη, τί κάνεις αργά την νύχτα απόψε?"
Ποιός? Τό
τηλέφωνο άγνωστο και τον τελευταίο καιρό δεν έχω κανέναν στην ζωή μου... δυστυχώς...
άρα μάλλον λάθος μήνυμα, έτσι απαντάω…
«Εγώ δυστυχώς
τίποτα, εσείς στείλατε λάθος μήνυμα, οπότε στείλετε το σωστά για να κάνετε ότι
θέλετε με την όμορφη, καλημέρα μας».
Πάντως άθελα
του μου έφτιαξε την ημέρα, δεν είναι λίγο να σε προσφωνούν πρωί-πρωί όμορφη!
Σηκώνομαι να
πάω για ντούζ και να ξεκινήσω την μέρα μου όταν φθάνει άλλο μήνυμα.
"Αυτό το
τηλέφωνο έχω, συγγνώμη δεν είστε ή Μένη?"
Μένη? Τί
όνομα... πρέπει να απαντήσω τώρα;
"Όχι δεν
είμαι, κάποιο νούμερο θα’ ναι λάθος, λυπάμαι".
Μάλλον
απογοητεύτηκε, αλλά τί να γίνει, κάνω ντούζ, ντύνομαι γρήγορα και φεύγω τρέχοντας...
πάλι καθυστέρησα, και μέσα στον ηλεκτρικό ξανά μήνυμα…
"Ζητάω
συγγνώμη, ελπίζω να μην... αλήθεια να σε πάρω ένα τηλέφωνο να μιλήσουμε?"
Θεέ μου! Αρχίζω
να ονειροπολώ, πώς να’ ναι?
Ποιός είναι? Πώς
τον λένε? Λές ν’ αξίζει τον κόπο να δοκιμάσω?
Λές να’ ναι
τυχερό πού λένε?
Ξαφνικά ακούω
Ομόνοια, όπα εδώ κατεβαίνω, αρχίζω να τρέχω όταν κι’ άλλο μήνυμα… ά όχι θα το
δώ στο γραφείο. Φθάνω, κάθομαι παραγγέλνω καφέ και διαβάζω…
"Να σε
πάρω? Πώς σε λένε?"
Πώπω πόσα
χρόνια με γύρισε πίσω αυτό, στην εφηβεία, χωρίς κινητά, ένα λάθος τηλεφώνημα, μια
ωραία φωνή και...
"Ναι πάρε
με σε δύο ώρες από τώρα" ούπς το έστειλα.
Πράγματι δύο
ώρες μετά χτυπάει το τηλέφωνο και... "γειά σου είμαι ο Νεκτάριος, το λάθος…",
ώχ φωνή χάλια.
-Καλημέρα τί
κάνετε?
-Μαζί σου ότι
θές, τί κάνεις αργά την νύχτα?
-Μαζί σου
τίποτα και παρακαλώ μην με ξαναπάρεις…, κλείνω το τηλέφωνο θυμωμένη με την
αγένεια του αλλά και με τον εαυτό μου πού τόλμησε να σκεφτεί... μια νύχτα μαζί
του!
