Το
κάστρο φαινόταν σαν μια πυκνή σκιά ανάμεσα στα κλαριά...
των δέντρων του σκοτεινού νησιού. Περπατούσαν προσεκτικά, το μονοπάτι που οδηγούσε
ως εκεί ήταν τραχύ γεμάτο από μεγάλες πέτρες που εξείχαν από το χώμα. Το
φεγγάρι ήταν το μόνο που έφεγγε καθώς ακόμα και η θάλασσα έμοιαζε σαν απόκοσμη
μαύρη θεά που τους απειλούσε.
Έφτασαν
μετά από δέκα λεπτά περπάτημα στην πίσω
πόρτα του πύργου. Ήταν μερικώς φωτισμένος . Ψηλά στις πολεμίστρες του
μικρά φωτάκια έλαμπαν λες και καλούσαν τους βραδινούς επισκέπτες να ανεβούν
ψηλά, να σταθούν εκεί δίπλα στα πνεύματα όλων όσων πάτησαν σε αυτό το κτίσμα
ανά τους αιώνες. Η Στέφη μαγεύτηκε, ποτέ
άλλοτε δεν είχε αντικρύσει κάτι τόσο όμορφο. Θάλασσα και ουρανός ένα, και εκεί
ανάμεσα σε αυτό το σκοτεινό μα γαλήνιο μονοπάτι αυτός ο από αλλοτινές εποχές
πύργος.
Ο
Πιέρος χτύπησε την πόρτα τρεις φορές. Γύρισε και χαμογέλασε στην κοπέλα που τον
κοιτούσε περίεργα με το βλέμμα της κάπως
τρομαγμένο. Δεν της άρεσε και τόσο η ιδέα να πάνε σε αυτό το μέρος, μα ήταν η
μόνη λύση καθώς της εξήγησε ο νεαρός άντρας. Τα τρία χτυπήματα ήταν μάλλον κάτι
το συνθηματικό. Ένας νεαρός γύρω στα τριανταπέντε εμφανίστηκε μπροστά τους, με
αρρενωπά χαρακτηριστικά και ένα πλατύ χαμόγελο. Τα μαλλιά του ήταν πλούσια και
οι γκρι διάσπαρτες πινελιές τον έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο όμορφος.
-Καλώς
τους… Είπε και κοίταξε τρυφερά την κοπέλα. Πάλι τα κατάφερες ρε μπαγάσα; Τι
συνέβει αυτή τη φορά και δεν έφτασες στην δουλειά σου;
-Έχασα
το πλοίο…
Η
Στέφη τον κοίταξε και πρόλαβε να τον δικαιολογήσει..
-Δεν
φταίει ο Πιέρος, εγώ… Εγώ και οι ιδέες μου…
-Καλά,
ελάτε μέσα τώρα. Είπε ο άντρας και παραμέρισε το σώμα του να περάσει το
ζευγάρι.
Το
εσωτερικό του πύργου μύριζε ξύλο. Η Στέφη ένιωσε μια άξαφνη ζεστασιά. Ήταν τόσο
όμορφα εκεί και βρίσκονταν μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Το δε χαμόγελο του φύλακα
που θα τους φιλοξενούσε δεν έλεγε να φύγει από τα χείλια του.
Η
νεαρή κοπέλα ξέχασε κάθε αρνητική σκέψη, η βραδιά που θα ακολουθούσε σίγουρα θα
της έμενε αξέχαστη…
Της συγγραφέως Κατερίνας
Κονίτσα Σωπύλη
