Ξύπνησα και είδα πώς ότι και αν κάνει ο χειμώνας...
οι βαλίτσες του
είναι έτοιμες προς αναχώρηση…
Τα πουλάκια άρχισαν να κελαηδούν, η μέρα μεγαλώνει σιγά-σιγά και το
ερωτικό μας ταμπεραμέντο αρχίζει να ανεβαίνει...
Ε, κάτι νοιώθετε και εσείς
Το κατάλαβα γιατί πριν πιώ τον πρώτο μου καφέ άρχισαν να χτυπούν τα
τηλέφωνα
«Καλημέρα πώς νοιώθεις? Ετοιμάσου και σε μια ώρα περνάμε να σε
πάρουμε για μια βολτίτσα στην εξοχή»
«Τί έγινε κοπέλα μου… ξυπνήσατε κεφάτοι? Ο Νίκος συμφωνεί?»
«Αυτός μού έβαλε την ιδέα και είπε να πάρω και εσάς. Άντε κουνήσου η ώρα περνάει και μετά θα
τρέχεις. Στις 10.30 θα’ μαστε εκεί»
«Ε, στάσου ποιοί άλλοι θα’ ναι και πού πάμε?»
«Ωχου κορίτσι μου η γνωστή παρέα… Εμείς ένα αυτοκίνητο και ο
Γιάννης με την Καίτη, τον Στέλιο και την Ρένα άλλο ένα. Ε τώρα πού πάμε δεν
ξέρω… Άντε καλέ ετοιμάσουυυυυυ»
Με τον καφέ στο χέρι μπήκα στο ντούζ και σκεφτόμουν πώς την τρελοπαρέα
άρχισε να την χτυπά η Άνοιξη πού επίσημα μπαίνει την Τρίτη στις 21.
Μεταξύ μας, ενώ είμαι μαγιάτικο κορίτσι την άνοιξη δεν την συμπαθώ
ιδιαίτερα, δεν μού πάει βρέ παιδάκι μου...
Τέλειωσα το ντούζ μου και άρχισα να ετοιμάζομαι… Πού θα μάς πάει
άραγε ο Νίκος βόλτα στην εξοχή?
Με το ένα και το άλλο ακούω να μου κορνάρουν, ευτυχώς κι ήμουν
έτοιμη.
«Καλημέρα φιλαράκια πού πάμε?»
«Έκπληξη…», μου λένε με μια φωνή.
«Καλά πάμε όπου θέλετε. Τούς άλλους πού θα τούς βρούμε?»
«Στην Ιφιγενείας στα φανάρια…»
«Οκ. Καλό μας δρόμο»
Συναντάμε τα παιδιά και βγαίνουμε εθνική, και όσο για το πού
πάμε...ίδωμεν
Η διαδρομή ευχάριστη, εμείς γελάμε και κουβεντιάζουμε χαρούμενα και
όλο στέλνουμε μηνύματα και στους άλλους και ξαφνικά σταματάμε
«Τί έγινε? Πού είμαστε? Γιατί σταματήσαμε?»
«Κατεβείτε χωρίς λόγια. Φτάσαμε», λέει ο Νίκος
Περπατήσαμε λίγο μέσα σε μια υπέροχη φύση και αφού αναρωτιόμασταν
πού είμαστε, ακούσαμε νερό να τρέχει
«Ελάτε πάμε στην πηγή…» μάς είπε ό Νίκος
«Ποιά πηγή τί γίνεται?»
Και φθάνουμε σε μία καταπληκτική τοποθεσία με μια λιμνούλα και νερό
γάργαρο να τρέχει από μια φυσική πηγή, υπέροχα ήταν!
«Τί θαύμα της φύσης», λέει η Καίτη, για να συνεχίσει… «…πού το
ανακάλυψες λίγο έξω από την Αθήνα Νίκο μου?»
«Α, αυτό είναι το μυστικό μας», ακούμε μία φωνή να μας λέει...
Γυρίζουμε και βλέπω έναν πολύ όμορφο άνδρα να μας χαμογελά
Ωπα, άνοιξη… σκέφθηκα και βγήκαν τα όμορφα ξωτικά τού δάσους. Βλέπεις
δεν τον είχαμε πάρει χαμπάρι πότε έφθασε
«Καλημέρα σε όλους μας, σας αρέσει?»
«Τί κάνεις Νικόλα?»
«Παιδιά ό Αλκιβιάδης…»
Κούκλος λέω εγώ, από μέσα
μου, ενώ μάς δίνει το χέρι του και πολλές φορές το βλέμμα του πέφτει απάνω μου
«Είναι το αγαπημένο μου μέρος, κοντά στο χωριό μου και ελπίζω να
πίνετε τσιπουράκι γιατί θα πάμε μετά εδώ πιο κάτω για μεζεδάκια και καλό
τσίπουρο…»
«Εδώ μένεις Αλκιβιάδη;», ρωτάω χαμογελαστά
«Μόνο όταν θέλω να ετοιμάσω κάποιο άρθρο ή να γράψω το καινούργιο
μου βιβλίο… Λοιπόν θα σάς πω δύο λόγια για την πηγή μας και τα υπόλοιπά στο
τσίπουρο» και με κοιτάζει όλο νόημα
Τελικά Άνοιξη δεν σε πολυσυμπαθώ, αλλά μού κάνεις βλέπω ένα ωραίο
δώρο, νομίζω...
«Όχι – όχι» είμαι σίγουρη σκέφτομαι καθώς κατηφορίζουμε για το
μαγαζάκι και ό Αλκιβιάδης με πιάνει απ’ το χέρι χαμογελαστός
Καλή μας Άνοιξη λοιπόν αγαπημένοι μου και πάντα...τέτοια!
