Όσο πιο παλιά μια
φωτογραφία, τόσο πιο δυνατά...
συναισθήματα γεννά. Μας θυμίζει τα όνειρα που
νομίζαμε ότι έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να τα υλοποιήσουμε, τη ζωή που
περνά, τα απωθημένα και τα «αχ!» που ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό δεν έχουμε τη
δύναμη να ομολογήσουμε.
Το γέλιο της ήταν τόσο
γλυκό, τόσο ανέμελο που τρυπούσε το τυπωμένο, ελαφρά κιτρινισμένο χαρτί κι
έφτανε στα αυτιά του. Το νερό έφτανε μέχρι τη μέση της. Τα μαλλιά της ήταν
δεμένα με μια κόκκινη κορδέλα. Μισοβρεγμένες τούφες ξέφευγαν κι έπεφταν ανέμελα
στα μάγουλά της. Κι εκείνη με ένα σάλτο
πότε χανότανε κάτω στο βυθό και πότε ανέβαινε πάλι στην επιφάνεια.
«Γοργόνααααα!» της φώναζε.
«Μικρή, τρελή γοργόναααα!»
«Η θάλασσα είναι το γραφτό
μου!!» έλεγε και ξανάλεγε εκείνη.
Ανεπαίσθητα ένιωσε τα μάτια
του να υγραίνουν. Ένα δάκρυ αλμυρό κύλησε στο μάγουλό του, ύστερα κι άλλο…κι
άλλο.
Ακόμα
μπορείς και κλαις λοιπόν,
συλλογίστηκε. Δεν έγιναν πέτρα όλα σου τα
δάκρυα, όπως φοβόσουν…
«Αριάδνη!» ψιθύρισε.
Να, κι άλλη μια φωτογραφία.
Το κορίτσι της θάλασσας, η Αριάδνη, αγκαλιά μ’ εκείνον!
«Εκείνος…εκείνος που…»,
μονολόγησε σφίγγοντας τις γροθιές του.
«Είναι φωτιά κι αλμύρα μαζί….τρέλα και
πάθος…το κορμί της…η μυρωδιά της…με ανάβουν….με τρελαίνουν…την ποθώ, ρε φίλε, σαν
τρελός…χάνω το μυαλό μου, όταν….», έλεγε εκείνος.
«Το
βλέπω στα μάτια της, πόσο σε λατρεύει….»
«Κι
εγώ λιώνω απ’ το πάθος….ναι το πάθος….»
«Είναι
ευαίσθητη…..δεν το ‘ χεις καταλάβει; Ανόητε! Αφού δεν την αγαπάς, γιατί της
δίνεις ψεύτικες ελπίδες; Άφησέ την ελεύθερη….μετά…μετά μπορεί να’ ναι πολύ
αργά….»
«Κι
εσένα τι σε νοιάζει;»
Κάποιες φορές, ο πραγματικός
έρωτας κρύβεται στη σιωπή κι όταν πέφτει η νύχτα περιπλανιέται μόνος ψάχνοντας
να βρει απαντήσεις ή προσπαθεί να λυτρωθεί χαράζοντας λέξεις σ’ ένα μικρό
σημειωματάριο.
(συνεχίζεται)
Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2017
