Τα
ξύλινα πατώματα του πύργου έτριζαν σε κάθε βήμα...
της Στέφης, ο ήχος αυτός την
ανατρίχιαζε γιατί ένιωθε πως περπατούσε επάνω σε σαθρό δάπεδο. Ο γελαστός φίλος
του Πιέρου τους ξενάγησε αρχικά και ύστερα τους πρόσφερε ζεστό καφέ. Το κάτω μέρος του πύργου το είχαν μετατρέψει
σε μουσείο με όλη την ιστορία της Μανιάτικης γης. Τα επάνω πατώματα δεν τα
είχαν ακόμα πειράξει και έτσι ο φύλακας- που δεν ήταν άλλος από τον φίλο του
Πιέρου- είχε μέρος για να μείνει, το οποίο απόψε θα το μοιράζονταν με τους
φιλοξενούμενους του.
Η
Στέφη ένιωθε μια απίθανη οικειότητα μέσα σε αυτό το κτίσμα… Κτισμένος από τον Γρηγοράκη Τζανετάκη δεσπόζει
από τον 19ο αιώνα στο Μαραθονήσι έχοντας γνωρίσει δόξες στην εποχή
του. Ο Πιέρος κρατούσε σφιχτά το χέρι της αγαπημένης του καθώς ο φύλακας τους
εξιστορούσε με περισσή γλαφυρότητα την ιστορία του Πύργου.
Η
νύχτα έμοιαζε υπέροχη μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα. Από το παράθυρο το ζευγάρι
κοιτούσε την θάλασσα που φλέρταρε με το φεγγάρι. Το τζάκι έκαιγε κάνοντας την
θαλπωρή να αγκαλιάζει τα δυο νεαρά κορμιά.
Η σκάλα για τον επάνω όροφο στενή, και το κρεβάτι το ίδιο. Μα δεν τους
πείραζε καθόλου. Η αγάπη τους θα τους ζέσταινε, η αγάπη χωράει παντού και πάντα
αρκεί να το θέλουμε..
Αγκαλιαστήκαν
σφιχτά και σκεπάστηκαν με τα χοντρά κλινοσκεπάσματα που τους είχαν προσφερθεί.
Το κρεβάτι στενό και αρκετά σκληρό.
-Πως
την βγάζει αυτός ο άνθρωπος εδώ;
Ψιθύρισε η Στέφη στον Πιέρο.
-Είναι
η αγάπη του ο Πύργος καρδιά μου.
-Μα
θα ζει σαν ερημίτης, έτσι δεν είναι;
-Κοιμήσου
τώρα και οι
απορίες αύριο… Πρόσθεσε ο νεαρός άντρας χαδεύοντας της το μάγουλο. Λίγα λεπτά
αργότερα η Στέφη είχε παραδοθεί στον Μορφέα!
Της συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
