Κάθομαι
κι αναπολώ μέρες του Αυγούστου που με γέμιζαν όνειρα...
άλλο αν τα πήρε το κύμα και τα αφάνισε. Κι από
τότε σε μίσησα και δε σε ξαναζύγωσα. Μα- τι ειρωνεία αλήθεια!- εδώ που ήρθα να
περάσω ήσυχα όσον καιρό μου έχει ορίσει το γραμμένο μου, καθημερινά σε βλέπω
από το παράθυρό μου. Πότε είσαι ήρεμη, πότε φουρτουνιασμένη, κι όλο αλλάζεις
χρώματα: βαθύ μπλε, τυρκουάζ, πράσινο, θυμωμένο γκρίζο..! Μου θυμίζεις….! Πόσα
μου θυμίζεις!
Ο δυνατός, παρατεταμένος
βήχας που τον βασάνιζε συχνά τον τελευταίο καιρό, έκοψε απότομα την
ονειροπόλησή του.
«Θα μου ξεριζώσεις το στήθος
εσύ!» φώναξε θυμωμένα.
Σκούπισε τη μύτη και το
στόμα του με μια χαρτοπετσέτα. Η ματιά του έπεσε στον καθρέφτη απέναντι του.
«Γέρασες, φίλε μου!» μονολόγησε.
«Όμως…»
Άνοιξε το πρώτο συρτάρι του
κομοδίνου του κι έβγαλε ένα κουτί με
ξεθωριασμένο χρώμα, λίγο ξεφτισμένο στις άκρες…
Μυστικό
και παρεάκι μου,
συλλογίστηκε σέρνοντας τα δάχτυλά του στην επιφάνεια. Σε σφράγισα… τότε… μα τώρα είναι καιρός… να…
Αχ…
το γράμμα… το κόκκινο φόρεμα… η θάλασσα…
Τίποτα δεν είχε θαμπώσει
μέσα του… όλα ήταν εκεί… κι ας είχαν περάσει τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Copyright, Σμαραγδή
Μητροπούλου, 2017
