Το όλο κατάνυξη γυναικείο πλήρωμα του
λεωφορείου...
επιβιβάστηκε κόσμια και με τάξη στις θέσεις του. Παλαιότερες
παρεκτροπές και παρεξηγήσεις δεν είχαν θέση σε μια τόσο σπουδαία εξόρμηση. Μα
να μαλώνουμε για μία θέση!
Η
προσκυνηματική εκδρομή θα γινόταν σε μια άγνωστη Μεγαλόχαρη και θα αποσκοπούσε
στην επίλυση και τακτοποίηση εκκρεμών ζητημάτων – γιατί Ποτέ δεν ξέρεις το Πότε
– που είχαν να κάνουν με τη μεσολάβηση της θεάς για διάφορες μικροεξυπηρετήσεις
και φυσικά με θέματα που σχετίζονταν με την επίφαση της ταπεινής και «εν θεώ»
ζωής που διάγουν οι πιστές. Εν τέλει, θα γινόταν και οι πρέπουσες επικλήσεις
ώστε να έχει καλά τους πρώην συζύγους τους εκεί που είναι και με τον τρόπο που
είναι. Στο φινάλε και με μια πιο έμπρακτη κίνηση – «λαμπάδα ίσα με το μπόι μου»
- οι πιστές θα παζάρευαν μια μελλοντική επιθανάτια συμφωνία για λίγη ή
περισσότερη «ευνοϊκότερη» μεταχείριση στο Επέκεινα.
Η
καρτερικότητα, η ταπεινοφροσύνη και η περίσκεψη γρήγορα ξεπεράστηκαν μετά την
πρώτη στάση σε κάποιο πολυεθνικό και χωρίς pos κέτερινγκ. Ίσως έφταιγε το
τράνταγμα του λεωφορείου, ίσως οι ανηφορικές στροφές που προκάλεσαν το
«τζετ-λακ», ο Γαϊτάνος γρήγορα έδωσε τη θέση του σε κάτι πιο έντεχνο και αυτό
τάχιστα παραμέρισε για να αναλάβει το πλέον ταχύρυθμο για λεωφορείο μουσικό
σύνολο. Η φυσική έκθεση της κινούμενης κοιλιακής χώρας – σκεμπές – άναψε τα
αίματα για τα καλά. Το τσακίρ κέφι έφτασε στο ζενίθ του, όταν η αρχηγός του
γκρουπ άρχισε να ξελαρυγγίζει το «μια ζωή την έχουμε» και «θα τα κάψω τα
ρημάδια τα λεφτά του»…
Ο
ιδρωκοπημένος και περισσότερο του δέοντος αναψοκοκκινισμένος συρφετός
εμφανίστηκε μπροστά στον λιτό αλλά “tres” παχύ εκπρόσωπο του Θεού, πάντα φυσικά
ευγνώμων που του δόθηκε η Δύναμη και η Χάρη του Κυρίου και αξιώθηκε αυτήν την επίσκεψη
στον πλέον ιερό τόπο. Σίμωσε να πάρει την ευλογιά του μοναχού και φυσικά
κοινώνησε μια μεταλαβιά σαφώς ανώτερη ποιοτικά και πνευματικά απ’ τη
συνηθισμένη που μεταλαμβάνει στη δική του μικρή και ασήμαντη ενορία. Για το
κρυστάλλινο και δροσερό αγίασμα της βουνίσιας πηγής που τόσο το είχε ανάγκη το
κορμί τους – ίσως και η ψυχή τους – δεν περίμεναν την προτροπή του ιερομόναχου
για να αγιαστούν. Τα πλαστικά μπουκάλια «Ζαγόρι» του ενός λίτρου που
συσκευάστηκαν για την επιστροφή με το ντόπιο θαυματουργό υγρό ξεπέρασαν κάθε
προσδοκία. Άραγε έχουν και τα αγιάσματα ποιοτικές διαβαθμίσεις και άρα
αυξημένες πιθανότητες μιας σωστής κούρας και ενός μη γιαλαντζί θαύματος;
Για
την μετάνοια της παρέας αποφασίστηκε πως δεν μπορούσε να γίνει ομαδική, όπως η
κατήχηση ή η λειτουργία. Η ατομική θα απαιτούσε πολύ χρόνο, που δεν είχαν,
αφήνοντας έτσι πολλαπλά θλιμμένες τις ήδη καταβαραθρωμένες κυρίες. Μα να θες να
μετανοήσεις πραγματικά βρε παιδί μου και να μην μπορείς! Για όνομα του Θεού!
Η
εκδρομή συνεχίστηκε σ’ ένα πανέμορφο ορεινό ταβερνάκι. Βέβαια η περιρρέουσα
φύση με τα τρεχούμενα νερά και τους χιονισμένους αιωνόβιους όγκους – αληθινό
Θείο Μεγαλείο – πέρασε σε δεύτερη μοίρα, αφού την παράσταση έκλεψαν κάποιες
κοτσανάτες γηραιές - που το έλεγε η ψυχή
τους
– που είχαν το θάρρος να λικνιστούν – ότι και να ήταν το λικνιζόμενο – πάνω στα
καροντυμένα γραφικά τραπεζάκια.
Στο
τέλος της ημερήσιας εκδρομής, με φανερά ενισχυμένο το θρησκευτικό φρόνημα,
ευχήθηκε η μία στην άλλη να τις έχει καλά ο Θεός, να τις δίνει δύναμη να συντάσσονται
πάντα με το πλήρωμά Του και να μην επιτρέψει ποτέ να ξεφύγουν από το δρόμο της
ηθικής και της ταπεινοφροσύνης…
Μα
να μην προλάβουμε να μετανοήσουμε μωρέ παιδί μου!
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
