Σ’ ένα
βιβλίο, που κάθε παράγραφο μου γεννούσε και μια ακόμα...
ερώτηση προς το
συγγραφέα, αρκέστηκα στο να κάνω μόνο έξι. Πρώτον για να μην καταστρέψω το δέος
που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο και δεύτερο για να μη «χαλάσω» την αναζήτηση
του αναγνώστη, σε ένα κείμενο που σε συγκλονίζει διαβάζοντάς το…
Με μια γραφή που σε μαγεύει και με την αμεσότητα του κειμένου που
σε καθηλώνει, έρχεστε με ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό από τα άλλα σας, να μας
μιλήσετε για τις «στιγμές» που καθημερινά αγνοούμε. Τι σας ώθησε να γράψετε
αυτό σας το πόνημα;
Ήταν
απλώς η στιγμή του, τίποτα περισσότερο. Αυτό εύχομαι να καταλάβει και ο
αναγνώστης· ότι δηλαδή δεν αποζητώ να το παίξω φιλόσοφος ή φτασμένος
συγγραφέας, αλλά είμαι ένας απλός παρατηρητής όπως όλοι μας... απλώς ενίοτε
γράφω κιόλας.
Ήταν εύκολο ή δύσκολο να αποδώσετε στο χαρτί τους χαρακτήρες των
ηρώων σας, όπως για παράδειγμα τη γιαγιά, τη θεά της Ομόνοιας, δίχως να υπάρχει
η παραμικρή αλλοίωση;
Η
συγκεκριμένη ιστορία κύλησε αβίαστα. Αν κοιτάξεις τριγύρω βλέπεις παντού
τέτοιες «θεές», με φαφούτικα στόματα αλλά σκέψεις γεμάτες δόντια.
Σε ένα σημείο του βιβλίου σας, λέτε: «τα μικρά, τα ανεπιτήδευτα
αξίζουν στην αγάπη». Μιλήστε μας γι’ αυτή…
Για
την αγάπη τι να πεις; Τόσο εύκολο να δοθεί και όμως το κάνουμε τόσο δύσκολο ρε
γαμώτο... Υποθέτω είμαστε φτιαγμένοι για χίλια άσχημα αλλά φρενάρουμε στην
αγάπη. Ποιος ξέρει; Επειδή μας ξεγυμνώνει; Μας ρίχνει τις μάσκες; Πάντως σίγουρα
δεν έχουν όλοι αγάπη μέσα τους, κυκλοφορούν κάμποσα καθίκια.
Μια στάλα βροχής, κάνοντας χρήση μιας «εικόνας – αφήγησης»
του βιβλίου σας, δημιουργεί μικροσκοπικούς κρατήρες στην άμμο. Άραγε, ένα
τυχαίο γεγονός είναι ικανό να δημιουργήσει έναν «κρατήρα» στη ζωή μας, που θα μας
οδηγούσε στην αυτοκριτική;
Ναι,
το μπορεί! Το μπορεί και συνήθως έτσι συμβαίνει, εκεί που δεν το περιμένεις
τρως τα αγριότερα χαστούκια... έτσι για να στρώσεις και να θυμηθείς πώς να
είσαι πάλι άνθρωπος. Αν συμβεί, γίνεσαι και λίγο περισσότερο «άνθρωπος»!
Αλήθεια, αυτό το βιβλίο ήταν στα άμεσα σχέδιά σας να εκδοθεί
ή ήταν κάτι σαν εσωτερική ανάγκη «συγγραφικής» έκφρασης;
Δεν
λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο; Στη δική μου περίπτωση αυτό το βιβλίο το
χρειάστηκα τόσο όσο με χρειάστηκε κι αυτό για να επανεκδοθεί... Τα υπόλοιπα
μπορεί κάποιος να τα διαπιστώσει διαβάζοντάς το.
Τι
θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει το βιβλίο αυτό;
Μπορώ να βρω έντεκα (συν έναν!) λόγους, αλλά δεν μου αρέσει να
τραβάω από τη μύτη κάποιον να αγοράσει ένα βιβλίο μου. Αν αξίζει το βιβλίο θα
φτάσει εκείνο στα χέρια του, θα αναζητήσει μόνος του ο αναγνώστης να το
διαβάσει. Πάντα ο αναγνώστης γνωρίζει καλύτερα.
Έβδομη
ερώτηση δεν υπήρχε στη συνέντευξη του Αυλόγυρου και την προσθέσατε εσείς! Γιατί
αυτό;
Μου αρέσει το επτά σαν νούμερο. Ζυγώνει στο δέκα και απέχει από το
μηδέν. Εσάς δεν σας αρέσει;
Ναι
μου αρέσει δεν σας το κρύβω , γιατί είναι ένας αριθμός που τον έχω ταυτίσει με
την «επίθεση», με την επίτευξη ενός στόχου, λίγο πριν το «10», την ολοκλήρωση…
(Παύλος
Ανδριάς, για τον aylogyros news)
