«Κάθε
παραμύθι περιέχει σίγουρα ένα κρυμμένο μήνυμα...
που αντέχει στον χρόνο και ο
καθένας ερμηνεύει όπως θέλει…», μας είπε η Κατερίνα κατά τη διάρκεια της κουβέντας
μας, για να συνεχίσει, «αποκαλύπτοντας» όλα εκείνα τα μυστικά που ήρθαν στη ζωή
της σαν «δώρο»…
Τι σας έχει
λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Πολλές φορές έχω τόσο έντονη μέσα μου
την αίσθησή τους. Η ανεμελιά κυρίως και η απλότητα με την οποία αντιμετώπιζα
την κάθε στιγμή. Μα το σημαντικότερο αυτό το «διάφανο» στις ανθρώπινες σχέσεις
όπου δεν υπήρχε λόγος για δεύτερες σκέψεις ή για να πρέπει να βγάλεις τις
μάσκες από τους ανθρώπους που είχες γύρω σου. Όλα ήταν τόσο απλά και εκείνο το
αθώο και παιδικό «Σ’ αγαπάω ως τον ουρανό και πιο πάνω» ήταν νομίζω τόσο
αληθινό… Μα και νοσταλγώ όλη εκείνη η ωριμότητα που έπρεπε να αποκτήσω όταν στα
7 μου χρόνια κράτησα από το χέρι τη μαμά μου και οι δυο μας εντελώς ξαφνικά
χωρίς τον μπαμπά οφείλαμε παράλληλα με το πένθος μας για εκείνον να συνεχίσουμε
δυνατότερες κόντρα σε όλα τα εμπόδια που μας έβαζαν οι άλλοι. Δίπλα πάντοτε σε
έναν σκύλο ορόσημο που μας φώτιζε τον δρόμο….
Ο αγαπημένος
ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν; Χωρίς δεύτερη σκέψη η «Αλίκη στη Χώρα
των Θαυμάτων» του Κάρολ, όπου μέχρι και σήμερα όλη αυτή η ελευθερία των
πλασμάτων αυτής της χώρας παραμένει για μένα τόσο γοητευτική. Η Αλίκη είναι
κάτι παραπάνω θεωρώ από χαρακτήρας και ήρωας παραμυθιού. Είναι η ίδια η ιστορία
και αυτό σε κάνει να ταξιδεύεις μέσα σε αυτή τη χώρα λες και είσαι εκεί! Η
Αλίκη είναι ο Τρελοκαπελάς, είναι η Ντάμα Κούπα, ο βιαστικός Λευκός Λαγός με το
ρολόι στο χέρι. Η Αλίκη είμαστε όλοι εμείς και όλες εκείνες οι στιγμές που
φαντάζουν αδιέξοδες καταστάσεις που μπερδεμένοι τόσο πολύ παλεύουμε με κάθε
πτυχή του εαυτού μας που δεν μας αρέσει, αναζητώντας την κατάλληλη πόρτα την
οποία και πρέπει να ξεκλειδώσουμε ώστε να βγούμε στο φως. Ο συγγραφέας αυτού
του εκπληκτικού βιβλίου που όσο αγαπήθηκε άλλο τόσο πολεμήθηκε περιγράφει την
ίδια τη μάχη της ανθρώπινης φύσης με τα στερεότυπα της κοινωνίας, ανατρέποντας
την καθημερινότητα και δίνοντάς σου να καταλάβεις πως αυτό που γίνεσαι πολύ
συχνά είναι αυτό που σε προστάζει η κοινωνία να ακολουθήσεις. Πόσο αγάπησα και
την Κάμπια που επιμένει πως δεν πρέπει να χάνουμε την «περισσοτερότητά» μας! Η
Αλίκη είναι πάντα τόσο ζωντανή μέσα μου να μου θυμίζει πως δεν χρειάζεται να
ανησυχείς όταν διαφοροποιείσαι από τους άλλους και το γεγονός ότι δεν
ακολουθούν τους δρόμους της καρδιάς τους οι πολλοί δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς
να το κάνεις και εσύ! Επειδή οι περισσότεροι θέλουν να ζήσουν στα σίγουρα και
στα γνώριμα δεν σημαίνει πως πρέπει να ζήσεις εκεί και εσύ! Επειδή οι πολλοί
έχουν μάθει να τα παρατάνε και να χάνουν δεν σημαίνει πως πρέπει να τα
παρατήσεις και να χάσεις και εσύ! Η Αλίκη και η χώρα της πάντα θα μου διδάσκουν πως δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με
το «χθες», γιατί πολύ απλά την επόμενη μέρα δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν χθες,
μιας που όλα μα όλα σε μια και μόνο στιγμή αλλάζουν. Η ιστορία της πάντα μου
μαθαίνει να πετάω ό, τι δεν μου αρέσει και να ξεκινώ από την αρχή μια νέα ζωή
την οποία και κάθε φορά χτίζω όπως εγώ θέλω. Η Χώρα των Θαυμάτων νομιμοποιεί το
μη συνηθισμένο, αποκαλύπτοντάς μας τη μεγαλύτερη πλάνη στην ανθρώπινη ιστορία.
Αυτό που ορίζουμε ως φυσιολογικό, απλά δεν υπάρχει! Κινητοποιήσου λοιπόν και αν
δεν σου αρέσει, άλλαξέ το!
Ο κάθε ήρωας
των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας; Γράφω
παραμύθια από πολύ μικρή, τα οποία για έναν ανεξήγητο λόγο ουδέποτε αποφάσισα
να εκδώσω. Παραμύθια που αν και μεγαλωμένη ανέκαθεν με ζώα, δεν είχαν ήρωες
ζώα! Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου η Διώνη, η ηρωίδα του πρώτου μου βιβλίου που
είναι ταυτόχρονα και η συγγραφέας του, μιας που είναι η αυτοβιογραφία της! Μια
πριγκίπισσα που εκδιώχθηκε από το παλάτι και έπρεπε να παλέψει με δράκους και
να υπερνικήσει χίλια εμπόδια για να καταφέρει να κερδίσει τον πολυπόθητο θρόνο.
Κάθε παραμύθι περιέχει σίγουρα ένα κρυμμένο μήνυμα που αντέχει στον χρόνο και ο
καθένας ερμηνεύει όπως θέλει. Μέσα από τους ήρωες θεωρώ πως δουλεύεις κομμάτια
του χαρακτήρα σου που θα ήθελες ίσως να αλλάξεις, να γίνεις κάτι που δεν είσαι
και στο τέλος να νικήσεις. «Το Δώρο», το πρώτο μου βιβλίο είναι αλήθεια γεμάτο
κρυμμένα μυστικά του εαυτού μου για όλες εκείνες τις σχέσεις στις οποίες δεν
χρειάζεται να λες πολλά, δεν υπάρχει λόγος να μιλάς καν, γιατί πολύ απλά
αφορούν πλάσματα τα οποία ήταν γραφτό να συναντηθούν. Ακόμη και ο τίτλος του
είναι ένα βαθύ μυστικό που καθώς βγαίνει σιγά σιγά στο φως, για όσους το
αντιλαμβάνονται αλλάζει ζωές!
Ποιο θεωρείτε
ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας; Την επιμονή μάλλον και την αστείρευτη
υπομονή μου. Όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου θα το πετύχω. Και με όποιες απώλειες
θα φτάσω εκεί που θέλω να πάω. Ό, τι δεν έχω πετύχει μέχρι σήμερα είναι γιατί
μάλλον δεν το θέλησα πολύ ή θεωρούσα κάποτε ότι το θέλω εξαιτίας κοινωνικών
επιταγών τις οποίες όταν αντιλήφθηκα πέταξα άμεσα από πάνω μου!
Ποιο είναι το
βασικό σας ελάττωμα; Η
αδυναμία μου να θέσω όρια στις διαπροσωπικές μου σχέσεις! Οι ευκαιρίες που δίνω
σε ανθρώπους που πραγματικά δεν το αξίζουν, η σημασία και ο χρόνος που διαθέτω σε τελειωμένες καταστάσεις και το
σημαντικότερο όλων μάλλον η «καλοσύνη» της ψυχής μου, που κανονικά θα ήταν
προτέρημα, αν δεν μου απαγόρευε συχνά να διακρίνω την υποκρισία, την
εκμετάλλευση αλλά και την αληθινή ουσία πίσω από τις λύσεις πολλών που
εμφανίστηκαν ως «σωτήρες» στη μέχρι τώρα ζωή μου! Μαθαίνω όμως πλέον από τα
λάθη μου και όσο μπορώ δεν τα επαναλαμβάνω!
Την μοίρα, την
θεωρείτε γραφιά της ζωής σας; Πιστεύω μάλλον περισσότερο σε έναν
συνδυασμό του «δεν μπορείς να αποφύγεις ό,τι είναι γραμμένο» με το «τη μοίρα
σου συχνά μόνος σου τη δημιουργείς». Έχω συναντήσει καταστάσεις που πραγματικά
ένιωσα ως θεατής, γιατί ήταν ήδη προδιαδεγραμμένη η πορεία τους. Αυτό όμως
συχνά με μαγεύει! Αυτοί κυρίως οι άνθρωποι που λες «αν δεν τους είχα συναντήσει
πώς θα ήταν η ζωή μου;», « αν δεν είχα πάρει αυτή την απόφαση, πού θα ήμουν
τώρα;», ενώ ταυτόχρονα να νιώθεις πως δεν μπορούσες να κάνεις και αλλιώς. Εκεί
σε οδήγησε ο δρόμος. Το έχω βιώσει, ειδικά τα τελευταία χρόνια και νιώθω
αλήθεια τόσο τυχερή!
Πως εκδηλώνετε
την αγάπη σας; Όταν
αγαπώ, αγαπώ δίχως όρια, αληθινά, άδολα και παντοτινά. Μάλλον σαν σκύλος!! Και
εκδηλώνω την αγάπη μου με κάθε τρόπο. Με λόγια, με φλυαρία, με υποσχέσεις, με
παράπονα, με συμβουλές, με θυσίες, με πράξεις. Τόσο που συχνά το νιώθω και η
ίδια πως κουράζω τον άλλον! Και αυτό είναι κάτι που δεν το αντέχουν πολλοί! Και
έτσι φεύγουν! Ίσως γιατί αδυνατούν να το κατανοήσουν και το ερμηνεύουν ως
εγωισμό. Είσαι πλασμένος όμως να αγαπάς έτσι θεωρώ. Γιατί έτσι μεγάλωσες, γιατί
έτσι γεννήθηκες, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς αλλιώς. Και ταυτόχρονα με
χαροποιεί όμως, γιατί έτσι μένουν δίπλα μου εκείνοι οι λίγοι, οι οποίοι και το
νιώθουν πως θα έφτανα για εκείνους μέχρι το τέρμα του δρόμου, μέχρι το τέλος
του δρόμου. Δίπλα τους στήριγμα και βράχος σιγουριάς κόντρα σε όλα τα
ανυπέρβλητα εμπόδια!
Η αισιοδοξία,
υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας; Είμαι φύσει απαισιόδοξη παρόλο που
όλοι λένε για μένα πως δείχνω το αντίθετο! Σε κάθε φωτεινή πτυχή μιας
κατάστασης κατά έναν περίεργο τρόπο αναζητώ την άσχημη εκδοχή της. Ευτυχώς όμως
δεν απογοητεύομαι εύκολα, μα
απογοητεύομαι όμως μια και καλή, δίχως να δίνω πλέον άλλες ευκαιρίες! Πάραυτα
αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί πολύ επάνω μου και εδώ και πολλά χρόνια το
δουλεύω με τον εαυτό μου. Έχω καταλήξει πάντως πως η αισιοδοξία σχετίζεται με
τους ανθρώπους που επιλέγεις να έχεις δίπλα σου οι οποίοι πολύ συχνά άθελά τους
σε επηρεάζουν. Τρέφω όμως πάντα ελπίδες έστω και ελάχιστες και βλέπω πάντα φως
ακόμη και όταν όλα φαντάζουν σκοτεινά και αδύνατα πως κάποια στιγμή θα
αλλάξουν!
Με τι
ασχολείστε αυτό τον καιρό; Βιώνω ίσως την πιο δημιουργική περίοδο της ζωής
μου σε τόσο έντονους ρυθμούς που πολύ συχνά κάνω τη νύχτα μέρα! Βέβαια ανέκαθεν
ήμουν πολυπράγμων! Όμως τα τελευταία δύο χρόνια ζω σε ρυθμούς συχνά πολύ έντονους.
Εκτός από το σχολείο που επί 19 συνεχόμενα χρόνια «λειτουργώ» μέσα σε τάξη,
συνεχίζω να «μεγαλώνω» με τόση αγάπη το δημιούργημά μου τις Ζω.Ε.Σ.(Ζωοφιλικές
Ενημερώσεις Σχολείων, Ιδρυμάτων και Οργανισμών) που πλέον αριθμούν 25 ομάδες
πανελλαδικά και 100 εθελοντές και επισκέψεις σε πάνω από 400 σχολεία αλλά και
συμμετοχή σε πάρα πολλές δημόσιες δράσεις. Κάνω σπουδές ειδικής αγωγής,
παιδοψυχολογίας αλλά και ζωοθεραπείας στη Γαλλία. Ενώ παράλληλα ετοιμάζω το νέο
εκπαιδευτικό πρόγραμμα της ομάδας μου για τα σχολεία που σχετίζεται με «Το
Δώρο», με το οποίο και ταξιδεύω για τις παρουσιάσεις του σε πολλά μέρη στην
Ελλάδα, ενώ έχω ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερού μου βιβλίου που θα είναι
κάτι τελείως καινοτόμο για τα ελληνικά δεδομένα και εντελώς διαφορετικό! Δεν
βιάζομαι όμως! Θέλει τον χρόνο του και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα
συμβάλλουν σε αυτό με την αγάπη τους και τη θετική τους ενέργεια πρωταρχικά και
έπειτα με τις γνώσεις τους, την εμπειρία τους, αλλά και θα αποφασίσουν κυρίως
να το στηρίξουν όπως του αξίζει.
Ποια είναι η
αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή
σας; Η
αγαπημένη μου ελληνική ταινία είναι «Ένας άλλος κόσμος» που αν και εξωτερικά
μοιάζει εύκολη και εύπεπτη για το ευρύτερο κοινό, εντούτοις το περιεχόμενο
αποκαλύπτει σημαντικά κρυφά σημεία. Την οικονομική κρίση καταρχήν που πάντα
καταλήγει και σε οικογενειακή. Και μετέπειτα σε προσωπική. Τον ρατσισμό της
ελληνικής κοινωνίας για κάθε τι διαφορετικό. Παράλληλα είναι μια ταινία που
αποδεικνύει με κάθε τρόπο πως η σαρκική και ερωτική σχέση έχει ημερομηνία
λήξεως, η ομορφιά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει με τα χρόνια, ενώ η
αισθηματική και εσωτερική σχέση, η αληθινή αγάπη όπου αποδέχεσαι τον άλλον όπως
ακριβώς είναι χωρίς να προσπαθείς να τον αλλάξεις, είναι αθάνατη. Όπως και στην ελληνική μυθολογία. Όπου με τη
σύζευξη του Έρωτα με την Ψυχή, η Ψυχή γίνεται αθάνατη!
Ποιο είναι το
αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας; Παρόλο που μεγάλωσα με ένα
συγκεκριμένο γούρι από τα παιδικά μου χρόνια, τη μέρα που τόσο ξαφνικά «αποχαιρέτησα»
τη μαμά μου, δεν ξέρω για ποιο λόγο αποφάσισα να το αποχωριστώ μαζί της. Ίσως
κάπως έτσι αποχαιρετούσα την περίοδο της ανωριμότητας μου και καλωσόριζα μια
νέα εποχή ενηλικίωσής μου όπου γούρι μου θα έπρεπε να είναι η δύναμή μου να
ανταπεξέλθω στο παράλογο και στο δύσκολο συχνά αυτού του κόσμου.
Ποια είναι η
αγαπημένης σας ατάκα; Ό, τι δεν μου αρέσει και δεν με κάνει ευτυχισμένη,
θα το γκρεμίζω συθέμελα. Και θα το ξαναχτίζω από την αρχή. Μέχρι να γίνει όπως
θέλω εγώ.
Η εξουσία
πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει; Θεωρώ ότι η
Τέχνη δεν φιμώνεται από κανέναν και ούτε και από την εξουσία. Αν δεχόμουν
παρόλα αυτά ότι η εξουσία υπάρχουν στιγμές που τη φιμώνει ναι θεωρώ πως από
φόβο και ανικανότητα να στηρίξει κάποιος κάτι ή κάποιον φιμώνει οτιδήποτε
καινοτόμο και δημιουργικό. Ακόμη και σε εποχές πολύ δύσκολες για όλους η Τέχνη
κατάφερε και επιβίωσε αποδεικνύοντας πως μόνο εκείνη γαληνεύει τις ψυχές μας.
Από τον τρόπο όμως που η εκάστοτε εξουσία αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε μορφή
Τέχνης δείχνει και τον πραγματικό εαυτό της που δυστυχώς πολύ συχνά δεν είναι
τόσο δημοκρατικός όσο «φωνάζει» η μάσκα που φοράει. Οι υπηρέτες όμως της Τέχνης
είναι πιστεύω τόσο απόλυτα δοσμένοι σε αυτό που κανείς δεν είναι ικανός να τους
φιμώσει. Και όλοι εμείς είμαστε πολύ τυχεροί να συμβαδίζουμε σε κάθε εποχή μαζί
τους.
Ποιος
πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το βιβλίο;
Θεωρώ
πως ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων σήμερα αγκαλιάζει το βιβλίο. Δεν ανήκει όμως
δυστυχώς το ποσοστό αυτό σε εφήβους τους οποίους σπάνια θα τους δεις να κρατούν
στο χέρι τους ένα βιβλίο. Ίσως αυτή η έξαρση της τεχνολογίας με όλες αυτές τις
ψηφιακές βιβλιοθήκες που σε απομακρύνει από αυτή την σπάνια μυρωδιά του χαρτιού
ή και ότι η αγορά ενός βιβλίου σήμερα θεωρείται για κάποιους «ακριβό σπορ».
Θεωρώ πάντως πως πάντα θα υπερνικά η δύναμη του έντυπου λόγου! Εγώ προσωπικά
ανέκαθεν δεν θεωρούσα τα βιβλία ακριβά, γιατί και πριν ακόμη μπω στον χώρο τους
ως συγγραφέας ένιωθα πόσοι άνθρωποι έπρεπε να εργαστούν και πόσες ώρες, ώστε να
κρατώ στα χέρια μου το δημιούργημά τους. Η ψυχή που βάζει άλλωστε ένας
συγγραφέας σε ένα βιβλίο, συχνά αναρωτιέμαι πληρώνεται; Πάντως όλη αυτή η
απομάκρυνση από τα βιβλία ειδικά των νέων, από την πλευρά μου ως εκπαιδευτικός,
είμαι σίγουρη πως έχει σχέση και με την διαπαιδαγώγηση στο σχολείο. Πόσες φορές
είπαμε στους μαθητές μας «πετάξτε τα σχολικά βιβλία και ανοίξτε το αγαπημένο
σας παραμύθι»; Ελάχιστες δυστυχώς γιατί θέλοντας και μη σε απορροφάει το εκπαιδευτικό
σύστημα που δεν ευνοεί πρακτικές δημιουργικότητας. Αλλά υπάρχουν και
εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται για αυτό. Και είμαι ανάμεσά τους! Αυτό που λέω
πάντως εγώ στους γονείς σε κάθε πρώτη συγκέντρωση στο σχολείο είναι αυτό που
έλεγε κάποτε ο Albert Einstein: «Aν θέλετε τα παιδιά σας να είναι έξυπνα,
διαβάστε τους παραμύθια. Αν θέλετε τα παιδιά σας να είναι περισσότερο έξυπνα,
διαβάστε τους περισσότερα παραμύθια».
Αν σας όριζαν
για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή; Πολύ καλή
ερώτηση! Μικρή ήθελα να γίνω εισαγγελέας! Και ακόμη και σήμερα αντηχούν στα
αυτιά μου τα λόγια της μαμάς μου που γνώριζε την απέραντη αγάπη μου και
συμπόνια για τα ζώα να λέει «όχι παιδί μου! Μη! Δεν θέλω να ζήσω τη στιγμή που
θα βρεθεί απέναντί σου ένας δολοφόνος ζώων!». Οπότε η απάντησή μου, σχετιζόμενη
με όλη την πορεία μου σχετικά με τα φιλοζωικά τόσα χρόνια τώρα θα ήταν ξεκάθαρα
σχετική με τα ζώα. Σοκάρομαι πολύ πλέον που τίποτα και κανένα έγκλημα εναντίων
αυτών των πλασμάτων δεν είναι ικανό να με σοκάρει. Άσχετα αν κλαίω με λυγμούς
πολύ συχνά για όλα αυτά που βιώνουν έρμαια της ανθρώπινης αδιαφορίας και όλων
των ανθρώπινων ψυχοπαθολογικών διαταραχών. Και είναι τόσο λυπηρό αυτό. Έναν
νόμο περί ισότητας και δικαιοσύνης για κάθε πλάσμα που ζει και αναπνέει θα
έθετα σε εφαρμογή. Και σίγουρα έναν νόμο που θα τιμωρούσε τον όποιον έβλεπε το
έγκλημα να συντελείται δίπλα του και να μη μιλάει. Ως συνένοχο. Δεν είμαστε οι
άνθρωποι οι κυρίαρχοι της φύσης, τη στιγμή που τη βλέπουμε κάθε μέρα να μας
εκδικείται. Ούτε είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη. Συνυπάρχουμε και
είμαστε φιλοξενούμενοι όλοι μας! Τη στιγμή που κάποιος το αντιληφθεί αυτό, θα
μάθει αυτόματα να σέβεται οτιδήποτε έχει ψυχή. Οι εποχές καρτεσιανών φιλοσόφων
που φιλοσοφούσαν περιπλανώμενοι για την ανυπαρξία ψυχής στα ζώα έχουν περάσει
ανεπιστρεπτί.
Αν μια κακιά
μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε; Νομίζω
Πήγασος! Μέσα μου είναι ένα «ζώο» που υπηρετεί την ομορφιά μέσα από τις τέχνες,
την ποίηση, τη ζωγραφική, το γραπτό λόγο, τη δημιουργική σκέψη, τη φαντασία,
τον στοχασμό, τον διαλογισμό, το άγγιγμα του ασυνείδητου. Το Νερό επίσης είναι
η καταγωγή του Πήγασου. Το Νερό αλλά και όλες οι ιδιότητες που εκφράζει: Έμπνευση,
επαφή με τον αρχετυπικό κόσμο των ιδεών, ενδοσκόπηση, πνευματική ενατένιση σε
ανώτερους κόσμους. Στο μύθο μάλιστα του Πήγασου ανακαλύπτω μια αλληγορία πως
για να ξεπεράσουμε τους κινδύνους του ασυνειδήτου και του συναισθηματικού μας
κόσμου, οφείλεται να προηγηθεί πνευματικός , συναισθηματικός, και υλικός
καθαρμός. Και αυτό είναι κάτι που θέλω συχνά να κάνω αν υπολογίσει κανείς το
πόση μεγάλη τοξικότητα συναντάμε γύρω μας! Ο Πήγασος συμβολίζει ακόμη το πνεύμα
που ανυψώνεται σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης μα και τη συνετή φρόνηση που κρύβεται
πίσω από κάθε σημαντική απόφαση της ζωής.
Πιστεύετε στα
όνειρα; Μα
μπορούμε άραγε να ζήσουμε χωρίς να ονειρευόμαστε; Τα θεωρώ γλώσσα του
υποσυνειδήτου που μας καθοδηγούν στο τι πραγματικά θέλουμε. Δίχως όνειρα θα ήταν
τόσο ανιαρή η ζωή. Και δεν μιλάω μόνο για τα όνειρα που βλέπουμε τις νύχτες και
ξυπνάμε αναστατωμένοι ή τρισευτυχισμένοι μα και για όλα εκείνα που κάνουμε με
τα μάτια ανοιχτά! Εκείνα είναι που μας φωτίζουν περισσότερο τον δρόμο…
Αν σας ζητούσε
ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε; Να μη σταματά να κυνηγά ποτέ τα
μεγάλα οράματά του μιας που όλοι μας είμαστε πλασμένοι για το καλύτερο! Αρκεί
να είμαστε πανέτοιμοι κάθε φορά να δίνουμε μάχες, ώστε να βρούμε το καθετί που
μας αξίζει!
H
Παπαποστόλου Κατερίνα γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Σπούδασε στο
Παιδαγωγικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ κατά τη
διάρκεια των σπουδών της φοίτησε σε πολλά καλλιτεχνικά και θεατρικά εργαστήρια,
κάνοντας παράλληλα και πολλά σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού στην εκπαίδευση
αλλά και αρκετά περιβαλλοντικά.
Έχει
συμμετάσχει σε πανεπιστημιακά προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, ενώ στα
Χανιά φοίτησε σε ιδιωτική σχολή Καλών Τεχνών και πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις
κατασκευής μαριονεττών και κούκλων Θεάτρου, αλλά και ξεκίνησε και τα πρώτα
εκπαιδευτικά περιβαλλοντικά προγράμματα στην τάξη της σχετικά με τη φιλοζωία τα
οποία και συνεχίζει κάθε χρόνο μέχρι και σήμερα, έχοντας καταφέρει μάλιστα να
εκπονήσει εκπαιδευτικό πρόγραμμα με σχεδόν καθημερινή παρουσία σκύλου στην τάξη
αλλά και να συγγράψει και να σκηνοθετήσει παιδική θεατρική παράσταση όπου ο
βασικός πρωταγωνιστής ήταν ένας σκύλος!
Από
το 2008 και μέχρι σήμερα εργάζεται ως δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο
Πλατάνου-Πρασινάδας του νομού Ημαθίας. Έχει κάνει μεταπτυχιακό στη «Διοίκηση
Πολιτισμικών Μονάδων». Έχει πλήρη γνώση ηλεκτρονικών υπολογιστών και γνωρίζει
Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά, ενώ έκανε για 14 χρόνια πιάνο στο
Μακεδονικό Ωδείο.
Έχει
παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρολογίας και δράματος στην εκπαίδευση και
αναρίθμητα άλλα που αφορούν την τέχνη της δημιουργίας και την κατασκευή
χειροποίητων χρηστικών και μη αντικειμένων. Γνωρίζει την τέχνη της κεραμικής,
ενώ παράλληλα δημιουργεί ερασιτεχνικά πλέον, λόγω έλλειψης χρόνου, μοναδικές
νεραϊδόκουκλες.
Τον
Ιανουάριο του 2015 ίδρυσε την εθελοντική ομάδα ζωοφιλικών ενημερώσεων σε
σχολεία, ιδρύματα και οργανισμούς τις «Ζω.Ε.Σ.», που βραβεύτηκαν τον Ιούλιο του
2017 στο Φεστιβάλ Εθελοντισμού “Voluntary Action”, ενώ έχει μιλήσει σε πάνω
120.000 παιδιά, προσπαθώντας να τους εμφυσήσει αισθήματα ζωοφιλίας αλλά και
σεβασμού όλων των έμψυχων όντων του πλανήτη.
Ζει
σήμερα στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας έχοντας κοντά της τους τρεις σκύλους της, όλους
κακοποιημένους βάναυσα από ανθρώπινα χέρια και εκπαιδευμένους σήμερα, ώστε να
την ακολουθούν στις ζωοφιλικές ενημερώσεις αλλά και προσπαθώντας να στηρίξει
και πολλά άλλα που τα φροντίζει καθημερινά στο δρόμο.
Αρθρογραφεί
σε πολλά ηλεκτρονικά site, ενώ είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού «Κατοικίδια
εν Δράσει».
Το
Μάιο του 2015 αποφοίτησε ως εκπαιδεύτρια σκύλων από την Ακαδημία Εκπαιδευτών
Σκύλών του Μουμιάδη Δημοσθένη «Kynagon Dog Trainers Academy». Έχοντας ως
επιστημονικούς συνεργάτες πολύ αξιόλογους ανθρώπους από το χώρο της εκπαίδευσης
και της συμπεριφοράς του σκύλου, διοργανώνει σεμινάρια σε όλη την Ελλάδα για
τους εθελοντές της, ενώ συμμετέχει ως ομιλήτρια σε ημερίδες και επιστημονικά
συνέδρια.
Από
τον Μάιο του 2017 φοιτά στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στην Εξειδίκευση στην Ειδική
Αγωγή κάνοντας παράλληλα σεμινάρια στην Συμβουλευτική Ψυχολογία, στην
Εκπαίδευση Ενηλίκων και στην Παιδοψυχολογία, ενώ τον Οκτώβριο του 2017 ξεκίνησε
σπουδές ζωοθεραπείας στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ζωοθεραπείας της Λυών στη Γαλλία.
Το
βιβλίο «Το Δώρο, η πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου με τη δύναμη του μαγικού
ρεαλισμού» από τις εκδόσεις Welldone είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα.
(Για τον
ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
