Ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος Παυλίδης, γράφει στη γραφομηχανή… για το «Πρός δόκιμον μοναχόν»

Μια ξεχωριστή μορφή, έναν άνθρωπος που ανοίγει την καρδιά του...

σε όσους επιθυμούν ν’ ακούσουν τα «λόγια» του, μας καταθέτει την άποψή του για το έργο του… Αξίζει νομίζω να τη μελετήσουμε.

Τι σκεφτήκατε για να γράψετε αυτό το θεολογικό δοκίμιο;

Το περιεχόμενο του βιβλίου, παρά το γεγονός ότι είναι η πτυχιακή μου εργασία, είναι κυρίως και πολύ περισσότερο η προσωπική μου αγωνία και αναζήτηση δηλαδή μια διαδρομή ώστε να επιλέξω το δρόμο του μοναχισμού.

Γιατί επιλέξατε το μοναχισμό και όχι τον τρόπο που ζει ένας καθημερινός άνθρωπος;

Ο μοναχός είναι η πρώτη μου ιδιότητα, είμαι ταυτόχρονα και ιερέας. Ο μοναχός είναι ίσα ίσα ένας καθημερινός άνθρωπος χαμένος μέσα στα μαύρα ρούχα που φοράει, αγωνιζόμενος να χάσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του ως αυτοείδωλο και να συναντήσει τον άλλο και τον Θεό μέσα σε μία τριπλή σχέση. Κάτι πολύ απλό αλλά δοσμένο από το Θεό αρκεί να πεις το ναι στην καθημερινή κλήση του Θεού.

Γιατί να μην πεις όχι στον Θεό και στον άλλον, δεν είναι δουλικό το ναι;

Το ναι είναι σχεσιακό γιατί ακούς τι σου λέει ο άλλος, πράγμα που δεν κάνουμε σήμερα γι’ αυτό φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση της κρίσης. Δηλαδή να κρίνουμε τα πάντα χωρίς να ζούμε τίποτα και να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των επιλογών μας.

Τι σχέση έχει λοιπόν ένα βιβλίο που μιλάει για τον μοναχισμό με ένα αναγνωστικό κοινό που ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και τόσα άλλα επίκαιρα-σύγχρονα θέματα;

Ακριβώς όλες οι παραπάνω εκφράσεις και γνώσεις του σύγχρονου ανθρώπου που έχει μία ποιότητα, μία αναζήτηση, ένα εσωτερικό αίσθημα ελευθερίας, –γιατί η γνώση ελευθερώνει τον άνθρωπο–, παίρνoυν τον άνθρωπο από τη μοναξιά του και τον προάγουν σε κοινωνία με αυτές. Το παρόν βιβλίο χρησιμοποιεί τις παραπάνω γνώσεις για να οδηγήσει τον αναγνώστη στη γνώση του Θεού.  Αυτό θα πει κατά βάθος μοναχισμός. Δηλαδή δεν είναι μόνο η ιδιότητα αλλά κυρίως ο τρόπος ζωής. Μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής, η απομόνωση και το αδιέξοδο γίνονται σχέση με τον εαυτό του, τους άλλους, τον Θεό. Aυτό το ταξίδι αυτοανακάλυψης  αλλά και η σχέση του οδηγού με τον οδηγούμενο ή του γέροντα με τον υποτακτικό, είναι αναγκαία αν κάποιος θέλει να βρει τον εαυτό του, να βρει τον Θεό του.

Μια τελευταία ερώτηση ίσως λίγο δύσκολη.

Ναι βέβαια, ευχαριστώ για το λόγο που μου δίνετε, είναι τιμή μου.

Δεν είναι τολμηρό να προτείνετε στον άνθρωπο που είναι μόνος να γίνει μοναχός! Αν κατάλαβα καλά!

Δεν είμαι ο ειδικός που θα πω κάτι τέτοιο. Ο καθένας πρέπει να σκεφτεί τα της ψυχής του, όχι για να φοβηθεί και να απομονωθεί ίσως πίσω από ένα σχήμα, αλλά να ανακαλύψει ότι οι αδυναμίες με τη χάρη του Θεού γίνονται δυνατότητες και σχέσεις αγάπης αλλά και ελευθερίας. Χρειάζεται χρόνος να βρούμε πράγματα και πρόσωπα, όμως ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας. Αν τολμήσουμε να πούμε το ναι, θα μας δείξει το δρόμο. Ελπίζω το πόνημά μου «Προς Δόκιμον Μοναχόν» να γίνει ένα ταξίδι αναζήτησης παλαιών και νέων σκέψεων που θα ανανεώσει τη σχέση του καθενός μας με το τρίπτυχο εαυτός-άλλος-Θεός.

(Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news)