Σαν
το μικρό παιδί ήταν μέσα στην αγκαλιά της μητέρας της...
και έκλαιγε. Γύρισε το
ίδιο βράδυ στο πατρικό της, στο παιδικό της δωμάτιο που ένιωθε ασφάλεια…
Η μητέρα της με
λόγια τρυφερά προσπαθούσε να την ηρεμήσει. Τα δάκρυα της είχαν γεμίσει το
πρόσωπο της και τα μάτια της είχαν πρηστεί. Η εικόνα του ανθρώπου που λάτρευε
με μια ξένη γυναίκα στο κρεβάτι τους , την στοίχειωνε. Όλα τους τα όνειρα
ξεκίνησαν από αυτό το κρεβάτι. Το πρώτο πράγμα που μπήκε στο σπίτι που
νοίκιασαν μαζί.
-Κορίτσι μου, η ζωή
έχει γυρίσματα. Μη μου στεναχωριέσαι και μου σπαράζεις την καρδιά.
Η Στέφι σήκωσε το
βλέμμα της. Ήθελε να δει τα μάτια της μητέρας της. Οι χτύποι της καρδιά της όση
ώρα την κρατούσε στην αγκαλιά της ήταν ένας τόνος παρηγοριάς στην συμφορά που
την είχε βρει. Η μυρωδιά της και αυτή ήταν ακόμα ένας φάρος ελπίδας για εκείνη.
Ήταν η μητέρα της. Ήταν η γυναίκα που στα δύσκολα βρίσκονταν πάντα δίπλα της.
-Μαμά… Είπε ψιθυριστά.
-Κορίτσι μου…
Απάντησε η μητέρα της και έπιασε το κεφάλι του κοριτσιού στα χέρια της , του
κοριτσιού που από μωρό ακόμα αυτά τα γαλάζια μάτια την κοιτούσαν γεμάτα
προσμονή. Άλλοτε πρόσμεναν αγάπη, άλλοτε γλυκό μα τώρα πρόσμεναν παρηγοριά. Η
κόρη της πληγώθηκε και ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τόσο άσχημα. Το έβλεπε στα
μάτια της. Το έβλεπε στις γρήγορες από τα αναφιλητά ανάσες της.
-Μαμά, θα φύγω, θα
πάω στο νησί να καθίσω…
-Να πας καρδούλα
μου, μα μέσα στον χειμώνα θα πρέπει να το οργανώσουμε. Το σπίτι είναι καιρό
κλειστό.
-Δεν με πειράζει
μαμά μου. Θα πάω, θέλω να μείνω εντελώς μόνη μου. Πρέπει να ξεχάσω, πρέπει να
φύγει από μέσα μου αυτή η θλίψη!
Τα λόγια της Στέφης
έκρυβαν πόνο αλλά και αποφασιστικότητα. Την επόμενη ημέρα κιόλας βρέθηκε στον
Πειραιά να περιμένει το Βιτσέντζος Κορνάρος που θα την οδηγούσε στην λύτρωση.
Το σπίτι των γονιών της μπορεί να ήταν καιρό άδειο αλλά ήταν αυτό που ζητούσε
εκείνη την στιγμή ένα ησυχαστήριο ψυχής!!!
Μια νέα ζωή την
περίμενε… Στα γνωστά σοκάκια του νησιού που τόσο αγάπησε!!!
Συνεχίζεται…
Της συγγραφέως Κατερίνας
Κονίτσα Σωπύλη
