Η
ζωή παίζει πολλά παιχνίδια. Σπάνια τα ευχαριστιέσαι...
Και αυτό γίνεται μόνο αν
είσαι άνθρωπος που αντέχεις την απόρριψη αλλά και την αδικία. Καθώς και ότι
κινείται γύρω σου με το στερητικό Α μπροστά του. Μια μικρή αναποδιά και αν είσαι
άνθρωπος με κότσια καλώς, αν όμως δεν αντέχεις τότε…. Απλά φεύγεις… Φεύγεις
μακριά από ό,τι σε πλήγωσε!
Έτσι
και η Στεφανία που για χάρη του καλού της είχε κόψει το υπέροχο όνομα της! Πόσα
λάθη έκανε για να καταφέρει να σταθεί δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που και ΚΑΛΑ
την αγαπούσε!
Άφησε
το πατρικό της σπίτι με την μητέρα της να ανησυχεί πάρα πολύ για αυτήν, άφησε
και την δουλειά της που χάρη της είχε χάσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής της
πνιγμένη μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο που η αξία της και οι γνώσεις χάνονταν στα
ψηλοτάκουνα άβολα παπούτσια της.
Σηκώθηκε
ξημερώματα. Έφτασε στον Πειραιά με τις αναμνήσεις να την σκουντάνε να γυρίσει
αλλά εκείνη να φωνάζει με μια φωνή βουβή αλλά ταυτόχρονα δυνατή σαν τον άνεμο
‘’ΦΥΓΕΤΕ’’! Η ζωή της, της άνηκε. Ήταν δική της. Ήταν όλα ήθελε να κάνει και τα
έπνιγε στα θέλω των άλλων…. Τα Κύθηρα ήταν κοντά της και την περίμεναν. Πάτησε
το πόδι της στο σιδερένιο σώμα του πλοίου και ένιωσε πως η ανάσα της επανήλθε.
Ανέβηκε στο επάνω κατάστρωμα και άφησε τον άνεμο να χαϊδέψει το πρόσωπο της. Η
γραμμή που δημιουργούσε το πλοίο και ο άσπρος αφρός επάνω της, έμοιαζε με την
γραμμή που την οδηγούσε σαν άλλος μίτος της Αριάδνης στην λύτρωση.
Κάθισε
και σκέφτηκε τι είχε δώσει τι είχε πάρει και τι ήταν όλα εκείνα που την
κρατούσαν κοντά του. Άξαφνα τις σκέψεις της έκοψε ο ήχος του κινητού της.
Χτυπούσε με τον ήχο που είχε όταν την καλούσε εκείνος. Κοίταξε το κινητό αλλά
δεν είχε καμία όρεξη να το σηκώσει. Το έβαλε και πάλι στην τσάντα της. Τι ήθελε
να της πει άραγε. Μήπως ότι αυτό που είδε δεν ήταν αυτό που νόμιζε; Μήπως ότι η
γυμνή γυναίκα που ήταν επάνω του ήταν οπτασία δική της; Αν δεν λυπόταν την
πανάκριβη συσκευή της θα έριχνε το κινητό στον πάτο της θάλασσας.
Ο
θυμός δεν την κυρίεψε. Δεν τον άφησε, αρκετά έκλαψε. Αρκετά έδωσε. Τώρα όλα
τελείωσαν. Λίγα λεπτά αργότερα, φάνηκε ο φάρος της νήσου Κρανάη στο όμορφο
Γύθειο. Θυμόταν από μικρή που ήταν πως το πλοίο έκανε μια στάση στο λιμάνι του
Γυθείου. Ήταν το αγαπημένο της μέρος. Εκεί οι αναμνήσεις θα την έκαναν να ξεχάσει
κάθε κακό που την στοίχειωνε…
Συνεχίζεται…
