Πλησιάζουν γιορτές και είπαμε με τις φίλες μου, λίγα...
περισσεύουν,
αλλά ας πάμε μια βόλτα στην στολισμένη Αθήνα να χαζέψουμε και ίσως, λέω ίσως,
πάρουμε και κάτι για μάς
Έτσι ξεκινήσαμε την όμορφη βόλτα μας, γελώντας και θυμίζοντας η μία
στην άλλη εικόνες από τα παιδικά ή νεανικά μας Χριστούγεννα ώσπου…
«Κορίτσια πείνασα και δεν πήραμε και τίποτα ακόμη! Τι λέτε πάμε για
κανένα σουβλάκι και μετά συνεχίζουμε και γυρνάμε να πάρουμε ότι είδαμε?»
«Αχ ωραία ιδέα», λέει η Βίκυ
«…γιατί πόνεσαν και τα πόδια μου»
«Πάμε σε εκείνο το σουβλατζίδικο πού έχει θέα στην Ακρόπολη…»
«Ναι, ναι, μιας και όλες μας λατρεύουμε την ωραία θέα…» συμπλήρωσα
και γω
Καθόμαστε, παραγγέλνουμε καθότι πεινασμένες και περιμένουμε
ανάβοντας ένα τσιγάρο.
Ναι κακιά συνήθεια, αλλά πού και πού το θέλουμε το άτιμο
«Κορίτσια, για δείτε λίγο προς τα εκεί…»
«Πού?», ρώτησα με περιέργεια
«Να εκείνη την γλυκιά κοπέλα με τον πιτσιρικά πού’ χει μπροστά της
μόνο δυο καλαμάκια...», είπε μια από τις φίλες μου.
Περίεργο φαίνεται… περιποιημένη
όπως και το παιδάκι
«Θα πάω...»
«Πού καλέ?»
«Γιατί?» με ρωτάνε οι φίλες μου με μια φωνή
«Δεν ξέρω... κάτι.... θα σας πω μετά…»
Πλησιάζω και με τον πιο
φυσικό τρόπο τού κόσμου της λέω
«Καλημέρα Μυρτώ μου, τί κάνετε?»
«Δεν με λένε Μυρτώ», μου λέει η κοπέλα ευγενικά και σε άπταιστα
ελληνικά
«Ω, συγγνώμη της μοιάζεις τόσο πολύ…» και άξαφνα ακούω την φωνή τού
μικρού
«Πεινάω κι άλλο μαμά…»
Η κοπέλα κοκκινίζει και τού χαμογελάει…
«Εντάξει θα πάρουμε και πατάτες αγαπούλα μου…», αλλά εγώ προλαβαίνω
να δώ τον πανικό και τον πόνο στο βλέμμα της
«Ευτυχία», της δίνω το χέρι
«…εσείς?»
«Αγγελική και ο γιός μου ο Κωστάκης»
«Α, τέλεια, έχει το όνομα του αδελφού μου… Λοιπόν μιας και μέσα από
το μπέρδεμα γνωριστήκαμε, ελάτε στο τραπέζι μας, ήρθαν και τα φαγητά…»
Και πριν προλάβει ν’ αρνηθεί, ο Κωστάκης είχε σηκωθεί και έτρεξε στο
τραπέζι μας
«Συγγνώμη… Κωστάκη σε παρακαλώ» βιάστηκε να πει
«Έλα…» της λέω
«…νά φάμε μαζί και να τα πούμε»
Πείστηκε και ήρθε…
Είπαμε πολλά, πώς βρέθηκε μόνη μ’ ένα μικρό παιδί στο δρόμο να
φιλοξενείτε για τις γιορτές σε φίλους… αλλά για λίγο.
«Φτωχοί και αυτοί, όλοι άνεργοι και έχουν και εμάς στα πόδια τους,
χωρίς γονείς και με αβέβαιο μέλλον…»
Μην τα πολυλέμε…
Εμείς δεν ψωνίσαμε τίποτα, αλλά ο Κωστάκης γέλασε, όπως αξίζει σ’ ένα
τρίχρονο αγοράκι με τα παιχνίδια του και η Αγγελική έγινε αϊ Βασίλης στους
φίλους της…
Τελικά ποτέ δεν νοιώσαμε καλύτερα και οι τέσσερεις…
Καλές, χαρούμενες, υγιείς και ευτυχισμένες γιορτές σε όλα τα σπιτικά!
