Η
δεκαετία του 1950, ήταν η πιο δύσκολη στη νεότερη ιστορία της χώρας...
Η Ελλάδα
προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, κουβαλώντας πληγές από την Κατοχή, και τον
Εμφύλιο. Η επαρχία μαστιζόταν από την ανεργία και τη φτώχεια.
Το δρόμο, για τη
ξενιτιά πήραν πρώτοι, ο αντρικός πληθυσμός. Χωριά ολόκληρα αδειάσανε για την
Αυστραλία, την Αμερική, τα ορυχεία του Βελγίου, ακόμα και για τη Μέση Ανατολή.
Πίσω έμειναν μόνο
οι ηλικιωμένοι, και τα κορίτσια που δεν ήταν παντρεμένα.
Τα χρόνια
περνούσαν, και τα άλλοτε κεφαλοχώρια, έμοιαζαν με ερειπωμένες πόλεις, μετά από
φυσική καταστροφή.
Οι Έλληνες
μετανάστες δούλεψαν σκληρά, έκαναν περιουσίες, αλλά οι ντόπιοι δεν τους
αποδέχτηκαν εύκολα. Οι κοπέλες από την Αυστραλία, απέφευγαν τους Έλληνες, τους
θεωρούσαν επικίνδυνους και υπανάπτυκτους.
Και
κάπου εκεί το ελληνικό δαιμόνιο ανέλαβε δράση. Σύχρονες προξενήτρες ανέλαβαν να
παντρέψουν τους μετανάστες με φτωχά κορίτσια από την επαρχία.
Με μια φωτογραφία
από την υποψήφια νύφη, η προξενήτρα δεχόταν προσφορές από τους υποψήφιους
γαμπρούς. Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο προξενιό της ιστορίας.
Καράβια γεμάτα, με
νέα κορίτσια ξεκινούσαν για την Αυστραλία. Το πολυήμερο ταξίδι, ήταν το
διαβατήριό τους, για μια καλύτερη ζωή.
Μια βαλίτσα ρούχα
και μια φωτογραφία του γαμπρού με τη καλύτερη προσφορά, αποβιβάζονταν στο
λιμάνι. Εκεί τους περίμεναν, χιλιάδες καλοντυμένοι ξεριζωμένοι Έλληνες, που τις
παραλάμβαναν κα με ένα πρόχειρο χαρτί που υπόγραφαν, εξασφαλίζανε, την παραμονή
τους, μέχρι την ημέρα του γάμου.
Μετά τα πρώτα
καράβια, και τα γράμματα, που έφταναν πίσω στη πατρίδα, το φαινόμενο, πήρε
μαζικές διαστάσεις. Εφημερίδες, έβαζαν τεράστιες αγγελίες, και έταζαν
ονειρικούς γάμους στιις νέες κοπέλες και τις οικογένειες τους.
Η πραγματικότητα,
όμως δεν ήταν τόσο ονειρική. Οι κοπέλες αντίκρυζαν, αντί για τα νεαρά
παλικάρια, ώριμους κυρίους, πολλές φορές έπεσαν θύματα κακοποίησης, ενώ πολλές
κοπέλες απελάθηκαν, όταν οι γαμπροί δεν τους άρεσε το ''δέμα'' τους και το
επέστρεφαν.
Η Ελλάδα χρειάστηκε
πολλές φορές να διώξει τα παιδιά της. Το ίδιο κάνει και τώρα. Μόνο που πλέον
δεν κυνηγάμε έναν πλούσιο γάμο, αλλά μια θέση σε κάποια πολυεθνική που απλά θα
μας προσφέρει το δικαίωμα στο όνειρο.
ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (e-radio.gr)
