Άπλωσα
το χέρι μου να αγγίξω την σκιά σου. Με
τα μάτια...
γεμάτα δάκρυα σε κοιτούσα να χάνεσαι. Έφυγες. Η ζωή είναι εντελώς
άδεια δίχως τα δικά σου μάτια. Εκείνα τα μαύρα μάτια που όταν τα αντίκρυσα
ένιωσα κάτι να σκίζει την καρδιά μου.
Πάνε
χρόνια από τότε. Ήταν τότε, που η αγάπη φώλιασε μέσα στην ψυχή μου και απέκτησε
όνομα, το δικό σου όνομα. Η καρδιά μου ζητούσε στοργή και εσύ, έσκυψες επάνω
της και την αγκάλιασες. Την ζέστανες. Την ζωντάνεψες.
Το
χάδι σου βάλσαμο επάνω στο πονεμένο μου κορμί.
Μου χαμογέλασε η ζωή , ο ήλιος την φώτισε μέσα από τα δικά σου μάτια. Είναι πανέμορφο συναίσθημα αυτό που σου
προκαλεί η αγάπη, μια γλυκιά ανατριχίλα και δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα χαράς
καθώς ακουμπούσα το κεφάλι μου στο
στέρνο σου. Οι χτύποι της καρδιάς σου χτύποι της δικής μου καρδιάς. Η ανάσα σου
, ανάσα μου.
Μάτια
μου γλυκά, οι στιγμές που μοιραστήκαμε ήταν για εμένα ότι πιο όμορφο μου έτυχε
στην ζωή μου. Η σκιά σου ακόμα περιφέρεται μέσα στο σπίτι μας. Εκεί που ακόμα
αντηχούν τα γέλια μας. Κάθε σπιθαμή του έχει κάτι δικό μας. Μια αγάπη που γεννήθηκε τόσο ξαφνικά και
χάθηκε τόσο άδοξα.
Σε
αγαπώ, στο φώναξα μα δεν με άκουσες. Εξαφανίστηκες, σε κατάπιε το πυκνό σκοτάδι
παίρνοντας μαζί σου όλη μου την ζωή και έναν λυγμό μου, που θα ακολουθεί για
πάντα στις κρυφές σου σκέψεις. Εγώ, αυτό που θα κρατήσω είναι ότι, με έμαθες να
αγαπώ. Με έμαθες να ζω και θα σε θυμάμαι για πάντα...
Της συγγραφέως Κατερίνας
Κονίτσα Σωπύλη
