Οι γόβες της την πονούσαν. Καθισμένη στην
ίδια θέση για αρκετή ώρα...
Το dress code που ίσχυε
στην εταιρεία που εργαζόταν την καθόταν στον λαιμό. Ποτέ της δεν χώρεσε σε αυτά
τα ρούχα. Τα φορούσε και πίεζαν την ψυχή της, ολόκληρο το είναι της. Έβγαλε την
μια της γόβα και την παραμέρισε λίγο πιο πέρα από το πόδι της. Ένιωθε πως
κάποιος της έκανε φάλαγγα…
Έβαλε και πάλι τα παπούτσια της και άφησε
κάτω το μολύβι της. Σηκώθηκε αποφασισμένη να ξεχάσει όση δουλειά είχε πίσω της
και να αφιερώσει στον Πέτρο!
Δούλευαν και οι δύο το ίδιο σκληρά . Ο γάμος
τους ζούσε πράα μόνο δύο χρόνια και
ανέπνεε από τις λιγοστές στιγμές που αντάλλασσαν τις βραδινές ώρες. Για παιδί
ούτε λόγος. Δεν είχαν χρόνο. Ήταν δύο άνθρωποι καριέρας που απλά ένωσαν τις
ζωές τους με τα δεσμά του γάμου για να βλέπονται. Η Στεφι όμως τον αγαπούσε
πολύ τον Πέτρο. Τον αγαπούσε και τον θαύμαζε. Ιατρός αυτός διευθυντής σε μεγάλη
κλινική της Αθήνας και γραφίστας εκείνη σε πολυεθνική εταιρεία.
Μπήκε στο αυτοκίνητό της , χαμογέλασε στην σκέψη ότι ο Πέτρος δεν
θα την περίμενε τέτοια ώρα και θα του έκανε έκπληξη. Είχε όρεξη για χουχούλιασμα
και αγκαλιά. Μια αγκαλιά που μόνο εκείνος μπορούσε να της δώσει!
Στον δρόμο τραγουδούσε, ένιωθε ότι κέρδισε
μια μάχη αφήνοντας πίσω της το άχαρο και ψυχρό γραφείο της. Λίγη ώρα
αργότερα γεμάτη ενέργεια άνοιξε την
πόρτα του διαμερίσματος που διέμενε με τον Πέτρο στην Κηφισιά.
Ο χώρος ήταν σκοτεινός. Το σαλόνι ήταν
εντελώς άδειο και στην κουζίνα δεν υπήρχε φως παρά μόνο δυο ποτήρια κρασί το
ένα μισογεμάτο και άλλο ανέγγιχτο. Η Στέφι χαμογέλασε γιατί θεώρησε ότι ο
Πέτρος και αυτός κάτι της ετοίμαζε. Άνοιξε την πόρτα που χώριζε το σαλόνι από
τα δωμάτια, πλησίασε την κρεβατοκάμαρα και ένιωσε ανατριχίλα…
Τελικά ο Πέτρος της είχε όντως ετοιμάσει
έκπληξη…
Συνεχίζεται…
Τα ανέκδοτα κείμενα… της
Κατερίνας
