Ένας τίτλος
«ζωντανός», μια θεματολογία εκπληκτική…
και ο συγγραφέας καλείτε τώρα, να
απαντήσει. Πως αυτή σας η σκέψη έφτασε να γίνει βιβλίο, ικανό να αγγίξει
ευαίσθητες νοητικές χορδές;
Ήταν Πάσχα του 2015 και βρισκόμουν στην Ελλάδα, στην Πάτρα, στο
σπίτι που τα τελευταία 8 χρόνια έχω αφήσει μιάς και έχω μεταναστεύσει με την
οικογένεια μου στο Βερολίνο. Θυμάμαι κοιτούσα την μεσόκοπη μουριά μας. Πάνω της
είχα μαστορεύσει ένα μικρό παγκάκι στο οποίο ανέβαινα με την μικρή κόρη Μελίνα
τα καλοκαίρια να της διαβάσω παραμύθια. Κοιτάζοντας λοιπόν το παγκάκι σκέφτηκα
πώς θα ήταν αν η μουριά μπορούσε να μας διηγηθεί τα παραμύθια που είχε ακούσει.
Ακόμη περισσότερο πώς θα ήταν αν η μουριά αυτή αλλά και κάθε δέντρο είχε την
δυνατότητα να μας διηγηθεί όλα αυτά τα σημαντικά και σπουδαία που στην μέχρι
τότε ζωή του είχε βιώσει, ακούσει, δει, αισθανθεί.
Δεκαέξι
διηγήματα, δεκαέξι δέντρα, το ένα διαφορετικής φιλοσοφίας αν θέλετε από το
άλλο! Τι έχουν λοιπόν να μας πουν αυτά τα «δέντρα»;
Ξεκινώντας να γράφω το μόνο που διάλεγα ήταν το δέντρο. Στην
συνέχεια η ιστορία και οι ήρωες προέκυπταν. Η συγγραφή του βιβλίου αυτού ήταν
για μένα μιά αποκάλυψη. Ξεπήδησαν και δημιουργήθηκαν ιστορίες που διαβάζοντας
τες ολοκληρωμένες, απορούσα με το αποτέλεσμα. Σε αυτό το βιβλίο ήμουν στην
κυριολεξία ένα είδος διάμεσου μεταξύ του συνειδητού μου νου και την ασυνείδητης
αρχετυπικής ανθρώπινης μου ύπαρξης. Τα δέντρα μου αλλά και γενικά τα δέντρα
έχουν άμεση σχέση με την αρχετυπικής μας ιστορίας αφού κάποια από αυτά μπορεί
να ζήσουν μέχρι και χίλια χρόνια. Είναι ένα ζωντανός παμπάλαιος δονούμενος από
σοφία και εμπειρίες θησαυρός.
Η αλήθεια
είναι ότι όταν αρχίζεις να διαβάζεις αυτό το βιβλίο, αρχίζεις ν’ ανακαλύπτεις
«κρυφά σοκάκια» της ψυχής σου. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο κατά τη γνώμη σας
που οδηγεί τον αναγνώστη σ’ αυτή την αυτοκάθαρση;
Είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που ανέφερα. Τα δέντρα ζούν με
γνώμονα την προσφορά των καρπών, του ξύλου τους στον άνθρωπο. Τα δέντρα
παρέχουν μέσα από την σιωπή και την ακινησία τους οξυγόνο για να αναπνεύσουν
όλα τα έμβια ζώα. Η παρουσία τους είναι αδιάλειπτη και ξεκινά από πολλές
χιλιάδες χρόνια πίσω. Σκεφτείτε λοιπόν τί συλλογική μνήμη και σοφία μεταφέρουν?
Αυτό από μόνο του όταν το συνειδητοποίησα άρχισα να φοβάμαι λίγο λιγότερο το
θάνατο. Αυτό από μόνο του δεν είναι αυτοκάθαρση? Συνειδητοποίησα το πεπερασμένο
της ύπαρξης μου αλλά από την άλλη και την ανάγκη μου να ζήσω λίγο όπως τα
δέντρα. Με σιωπή αλλά και δύναμη.
«Τα δέντρα μας
διδάσκουν…» είχε πει ο Έσσε, λέτε σ’ ένα σημείο του βιβλίου σας. Τελικά, αυτή η
πρόταση μήπως λειτούργησε ως πιλότος σ’ αυτό το συγγραφικό σας ταξίδι;
Ο Χέρμαν Έσσε υπήρξε ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς της
εφηβείας μου. Το συγκεκριμένο του κείμενο σε σχέση με τα δέντρα το ανακάλυψα
στο διαδίκτυο αφού ήδη είχα αρχίσει να συγγράφω τα διηγήματα. Οι απόψεις του
συνέπεσαν με τις δικές μου σε τέτοιο βαθμό που ένιωσα ένα είδος πνευματικής
συγγένειας με αυτόν τον γερμανό νομπελίστα. Αυτό σαφώς και μου έδωσε δύναμη,
μου τόνωσε την έμπνευση και έτσι ολοκλήρωσα αυτό το δεύτερο βιβλίο μου.
«Το δέντρο»,
αν θέλαμε να το παρουσιάσουμε σ’ ένα κοινό, αρνητικό προς τη μελέτη… πως
πιστεύετε ότι θα μπορούσε να το κάνουμε να τους αλλάξει γνώμη;
Ναι η ερώτησή σας είναι καίρια και ειδικά αυτήν την εποχή. Αν όλα
αυτά που μέχρι τώρα έχουν ειπωθεί και γραφεί δεν έχουν πείσει τους εν δυνάμει
αναγνώστες, θα πρόσθετα ακόμη ένα στοιχείο. Επειδή ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, στάθηκε για μένα
ένα βιωματικό βιβλίο συνειδητοποίησης και αυτοκάθαρσης, αυτόματα του δίνει και
την δυνατότητα να απαντά σε αυτά που οι άνθρωποι όχι συχνά προσπαθούν να
εκφράσουν με μια κραυγή. Τα δέντρα δεν φοβούνται τον θάνατο και τον θεωρούν ένα
φυσιολογικό σταθμό-πέρασμα στο ταξίδι της φύσης. Από τότε που ο άνθρωπος
απομακρύνθηκε από την φύση έχασε και την σχέση του με τον κύκλο της ζωής και
του θανάτου. Ε, λοιπόν ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ επαναφέρει αυτήν την σχέση του ανθρώπου με την
φύση.
Σκέφτεσαι,
ταξιδεύεις γράφεις… Κομμάτια της συγγραφής και τα τρία. Γράφοντας «το δέντρο»,
ποιο στοιχείο πιστεύετε ότι χρησιμοποιήσατε περισσότερο, αλλά και ποιο σας πήγε
παρακάτω στη ροή της πλοκής;
Κοιτάξτε η διαδικασία συγγραφής είναι ένα εσωτερικό ταξίδι γεμάτο
περιπέτειες και αντιστάσεις, με πλοηγό τον νου και την καρδιά και με λιμάνι
προορισμού την αυτοπραγμάτωση και την συνειδητοποίηση της αξίας της
μοναδικότητα της στιγμής αλλά και της αιωνιότητας όπως τόσο εύστοχα παρουσίασε
στην ομώνυμη κινηματογραφική του ταινία ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Τι θα λέγατε
σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να αγοράσει και να διαβάσει το βιβλίο
αυτό;
Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα θα ταξιδέψει μέσα από τις 16 ιστορίες
του. Θα βρεί σίγουρα ''τόπους'' και ''λιμάνια'' που θα του θυμίσουν δικές του
αντίστοιχες ιστορίες. Και αν είναι τυχερός αλλά κυριότερα ανοικτός τότε, είμαι
σίγουρος, θα βιώσει και αυτός την λύτρωση της προσωπικής του κραυγής. Και τότε
δεν θα υπάρχει πλέον η ανάγκη να απαντήσει ο καθένας μας η καθεμία στα τόσα «γιατί».
Θα μπορούσατε ποτέ κύριε Ανδριά να φανταστείτε ένα δέντρο να
αναρωτιέται γιατί κάηκε από μια φωτιά? Το δέντρο, το καμένο δέντρο θα
προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει μέσα από τις στάχτες του, από ένα μικρό πράσινο
κλαράκι ή παραριζάκι που δεν κάηκε.
Ευχή μου να ζήσουμε την ζωή μας με την σοφία της σιωπής, της
ακινησίας και της προσφοράς ενός αλλά και κάθε δέντρου. Δεν μπορείτε να
φανταστείτε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε ανάμεσα σε δέντρα.
Ο Χρήστος Αναστασόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1966.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τις οποίες και διέκοψε για
να σπουδάσει κουκλοθέατρο και παντομίμα στο Μπόχουμ και στην Στουτγγάρδη της
Γερμανίας. Πέρασε αρκετά χρόνια από τη ζωή του στην Πάτρα. Ως ηθοποιός
συμμετείχε στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και Βόλου.
Ίδρυσε ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΥΚΛΑΣ ΚΑΙ ΜΙΜΙΚΗΣ «ΦΑΤΣΕΣ» με το οποίο έδωσε
πολυάριθμες παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα
και στην Γερμανία. Τα τελευταία έξι χρόνια ζει με την οικογένεια του μόνιμα στο
Βερολίνο. Συνεχίζει να εργάζεται ως ηθοποιός στην «Κωμική Όπερα» του Βερολίνου,
κάνοντας παράλληλα παραστάσεις ταχυδακτυλουργικής για παιδιά. Συνεργάζεται με
τον θίασο «Das letzte Kleinod», με έδρα το Μπρέμενχαφεν.
Είναι επίσης μέλος της κωμικής παράστασης του θιάσου «Showwaiters», με
έδρα την Δανία, με τον οποίο ταξιδεύει ανά την Ευρώπη, κάνοντας παραστάσεις για
μεγάλους. «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ» είναι το τέταρτο βιβλίο του. Το μυθιστόρημά του «Εφτά
μικροί θάνατοι, εφτά μικροί άθλοι», εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 από τις
Εκδόσεις Πικραμένος στην Πάτρα.
Το 1990 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Κουκλοθεατρικά και όχι
μόνο» από τις εκδόσεις Ηράκλειτος και το 1991 «Για μια νέα θεώρηση στο Κουκλοθέατρο»
από τις Αχαϊκές Εκδόσεις.
Επικοινωνία με το συγγραφέα
(Παύλος
Ανδριάς, για τον aylogyros news)
