Όλοι μας τρέχουμε πάρα πολύ, που παρόλη την κρίση, ευτυχώς ακόμα
δουλεύουμε…
Έτσι λοιπόν φεύγουμε με την ψυχή στο στόμα το πρωί και γυρνάμε αργά
το απόγευμα στο σπίτι, κουρασμένοι, κατάκοποι και ζητάμε λίγη ηρεμία και
χαλάρωση, αν δεν έχουμε παιδιά, όπως εγώ…
Ίσως να’ ναι πιο εύκολα τα πράγματα να ηρεμήσω και να χαρώ το
σπίτι.
Πήγα λοιπόν στο ζαχαροπλαστείο να πάρω ένα κέικ σοκολάτας πού το
ονειρευόμουν όλη μέρα…
Να το πάω σπίτι, να φτιάξω κακάο και να το χαρώ ακούγοντας μουσική…
Αμ δε!
Μπαίνω στο μαγαζί χαμογελαστή και ζητάω το κέικ μου…
Εκείνη την στιγμή όμως, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένας
κούκλος κορίτσια μου, τί να σας λέω τώρα!!!
Άφωνη εγώ… Ευτυχώς ήμουν πολύ περιποιημένη παρόλη την κούραση μου.
«Τί να πρωτοδιαλέξεις» , μου λέει ο κούκλος
«Πράγματι, του απαντάω , αλλά εγώ διάλεξα ήδη. Βέβαια όλα είναι
ολόφρεσκα και καταπληκτικά…» συμπλήρωσα
«Α, τί πήρατε?»
«Κέικ σοκολάτας…»
«Μάλιστα αφροδισιακό», μού απαντά κοιτώντας με στα μάτια
Τα χάνω και χαμογελάω κοιτώντας τον όμως και εγώ στα μάτια
«Θα πάρω και εγώ το ίδιο πού πήρε ή όμορφη κυρία. Μάλιστα πληρώνω και
τα δύο…»
«Α, μα όχι…. Ευχαριστώ αλλά…»
«Επιτρέψτε μου να το κάνω… Εξάλλου σκέφτομαι κάτι καλό… για το πώς θα
τα χαρούμε», λέει και έρχεται πολύ κοντά μου…
«Θέλετε να ακούσετε την ιδέα μου?»
«Θέλω», λέω και αισθάνομαι μια εσωτερική φλόγα να με τυλίγει
ολόκληρη…
«Τα κέικ σας», λέει η πωλήτρια πού μας κοιτά με περίεργο βλέμμα
Βγάζει, πληρώνει, τα παίρνει, με πιάνει απ’ το χέρι και…
Κέικ σοκολάτας στο κρεβάτι με σαμπάνια έχετε φάει?
