Ένας άνθρωπος όπως τη Σταυρούλα
που γεύεται...
τη ζωή με τα πιο απλά πράγματα που της προσφέρει, ήρθε στην αυλή μας
πριν λίγες ώρες για να μας αποκαλύψει μικρά και μεγάλα μυστικά της...
Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο είναι η
ανεμελιά, το να ζεις το τώρα χωρίς να σκέφτεσαι πως θα τα «βγάλεις» πέρα αύριο.
Η κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή και σε «γέμιζε» με απλά πράγματα. Δεν υπήρχε άγχος
και πίεση, όλα έμοιαζαν να έχουν έναν ονειρικό χαρακτήρα βγαλμένο από παραμύθι.
Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν; Μάλλον εγώ έκανα την αρχή θα έλεγα και ήταν κάτι
που το ήξερα από μικρή ηλικία, δεν το διαπραγματευόμουν καν. Όποιος με ρωτούσε:
«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» ; απαντούσα αμέσως: «Ηθοποιός». Ίσως συνέβαλλε
σ’ αυτό κατά ένα μέρος η μητέρα μου βέβαια, η οποία είχε και αυτή έντονες
καλλιτεχνικές ανησυχίες που κυρίως αφορούσαν την συγγραφή και τη ζωγραφική.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, δεδομένου ότι - όπως
είπα και πριν - αυτό ξεκίνησε από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Μεγαλώνοντας όμως
σαφώς και αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί «υποκριτική». Είναι μόνο η ματαιοδοξία;
Γιατί κακά τα ψέματα, τα περισσότερα παιδία που ασχολούμαστε με την υποκριτική
ευελπιστούμε σε μία μεγάλη καριέρα στο χώρο μας. Για εμένα θα έλεγα ότι θα δύο
είναι τα βασικά πράγματα που με ώθησαν να ασχοληθώ με την υποκριτική. Το πρώτο
έχει να κάνει με το γεγονός ότι σου δίνει την δυνατότητα μέσα από τους ρόλους
να γίνεις κάποιος άλλος και το δεύτερο ότι μέσα από όλο αυτό μπορείς να αφήσεις
πίσω σου κάτι το οποίο θα το βλέπουν και οι επόμενες γενιές. Θα έλεγα ότι το
δεύτερο έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι που συμβολίζει το θάνατο. Οι
περισσότεροι - αν όχι όλοι - φοβόμαστε τον θάνατο και αυτό που κάνουμε είναι να
θέλουμε να αφήσουμε κάτι πίσω μας για να μην ξεχαστούμε, είτε αυτό λέγετε
οικογένεια, είτε καριέρα, είτε οτιδήποτε. Όλοι μας διαλέγουμε κάποιο δρόμο, εγώ
διάλεξα την υποκριτική.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση; Η «Νύχτα Φόνου» είναι μια κωμωδία μυστηρίου, η οποία συνδυάζει δύο πράγματα
μαζί. Πέρα από τον σκοπό της ψυχαγωγίας έχει και ένα μεγάλο διδακτικό νόημα στο
τέλος, το οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω. Αυτό ήταν και το εφαλτήριο που
με έκανε να συμμετάσχω στην παράστασή πέρα από το γεγονός του ότι θα δούλευα
μαζί με εξαιρετικούς νέους συναδέλφους, την Σίλια Κατραλή Μινωτάκη, τον Βαγγέλη
Αραβαντινο, τον Στέφανο Καλλιανίδη και τον Νεκτάριο Χατζαντώνη, ο οποίος
υπογράφει το κείμενο και την σκηνοθεσία.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση; Πάνω απ’ όλα πρέπει να υπάρχει αγάπη για αυτό που
κάνεις, δουλεία, δημιουργικότητα και αλληλοσεβασμός στην ομάδα. Αυτό είναι που
θα κεντρίσει και το ενδιαφέρον του θεατή, αν καταλάβει πως έχεις προσπαθήσει
για όλο αυτό που έχεις κάνει και του περάσεις όλο το θετικό κλίμα πιστεύω πως
τον έχεις κερδίσει.
Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που βιώνουμε; Δυστυχώς τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα λόγο της κρίσης. Κάθε
χρόνο όλο και περισσότεροι νέοι ηθοποιοί εμφανίζονται και η αγορά είναι πάρα
πολύ μικρή. Είναι σχεδόν αδύνατον να καταφέρουμε να επιβιώσουμε αποκλειστικά
από το επάγγελμα του ηθοποιού. Θέλω να πιστεύω πως ίσως σε μερικά χρόνια
στρώσουν κάπως τα πράγματα, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πάψουμε να
δημιουργούμε και να ελπίζουμε.
Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον φθείρει άμεσα; Φυσικά και πιστεύω πως βοηθάει. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που σε βοηθάει
να γίνεις αναγνωρίσιμος και να δείξεις την δουλειά σου σε μια πολύ μεγάλη μερίδα
ανθρώπων. Είναι στο χέρι σου να μην σε φθείρει μέσα από τις επιλογές που εσύ ο
ίδιος θα κάνεις.
Η εξουσία πιστεύετε, είναι ένα ασύνθετο μπουλούκι ή ένας σπουδαίος θίασος; Πιστεύω πως πρόκειται για έναν σπουδαίο θίασο αλλά
με την αρνητική έννοια. Οι άνθρωποι που έχουν εξουσία στα χέρια τους
παρουσιάζουν όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά. Μπορούν τέλεια να συνυπάρξουν μεταξύ τους
και να παρουσιάσουν μια τέλεια συγχρονισμένη «παράσταση». Απλά όσοι κατέχουν
κάποιου είδους εξουσία δεν πρέπει να ξεχνάνε πως ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και
αυτό είναι κάτι που η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές περίτρανα.
Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε; Με την «Οδύσσεια» (1997)… για τους προφανείς
λόγους!
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δεν πηγαίνει θέατρο; Σίγουρα τα τελευταία χρόνια ένας από τους
βασικότερους λόγους είναι ο οικονομικός παράγοντας. Μπορεί να ακούγεται λίγο
περίεργο, όμως η αλήθεια είναι ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν να
διαθέσουν ούτε το ένα δεκάευρω ή πεντάευρω που κάνει το εισιτήριο. Όταν τρέχουν
άλλες σημαντικότερες ανάγκες είναι φυσικό η διασκέδαση να μπαίνει σε δεύτερη
μοίρα. Στην συνέχεια έρχεται η έλλειψη παιδείας, ειδικά η νέα γενιά έχει
μεγαλώσει με ένα διαφορετικό status quo από τις προηγούμενες και με
την ψυχαγωγία να έχει μια άλλη έννοια.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής
σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί; Θα διάλεγα σίγουρα τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη,
γιατί θεωρώ πως ειδικά στις μέρες που ζούμε τώρα δεν υπάρχει κάτι πιο επίκαιρο.
Μπορεί να έχει γραφτεί πριν 2.500 χρόνια,
όμως η παράνοια του «πολέμου» και η διαφθορά του δημοσίου βίου «ανθεί» ακόμα στις
μέρες μας.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας; Ο Edgar Allan Poe! Λατρεύω όλες του τις ιστορίες
τρόμου και φαντασίας αλλά και τα εκπληκτικά του ποιήματα, κάποια από τα οποία
βγάζουν έναν ιδιαίτερο μυστήριο αλλά και ένα «μαύρο» ρομαντισμό.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε; Την Μήδεια. Θεωρώ πως είναι ένας από τους κορυφαίους ρόλους που έχουν
γραφτεί ποτέ. Είναι τόσο εκπληκτικό και συνάμα τόσο τρομαχτικό να προσπαθήσεις
να μπεις στην ψυχοσύνθεση μιας πληγωμένης γυναίκας, η οποία προκειμένου να
καταστρέψει τον άνθρωπο που την πρόδωσε σκοτώνει ότι αυτός αγαπάει
συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών της.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω κάποιο γούρι!
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα; Θα έλεγα το: «Υγεία πάνω απ’ όλα». Μπορεί να είναι αρκετά παρωχημένο αλλά η
αλήθεια είναι αυτή.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία; Δηλώνω μεγάλη fan του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, οπότε μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω
κάποια.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε; Να κάνει κουράγιο και να προσπαθεί να μην
απελπίζεται, ποτέ δεν ξέρεις τι καλό
μπορεί να φυλάει για εσένα η ζωή στην επόμενη στροφή!
Ονομάζομαι Σταυρούλα Λούρου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην
Αθήνα, από πολύ μικρή ηλικία είχα δείξει την κλίση μου προς τις καλές τέχνες
και με ιδιαίτερη έμφαση στο θέατρο. Πέρα όμως από τις σπουδές μου στο θέατρο έχω
ασχοληθεί και με πολλά διαφορετικά πράγματα. Έχω σπουδάσει Ηλεκτρονικός –
Μηχανικός και Δημοσιογράφος και επειδή η τρέλα για να μαθαίνω νέα πράγματα δεν
σταματά ποτέ, στο μέλλον μπορεί να με δείτε και στην Νομική. Στον ελεύθερό μου
χρόνο ασχολούμαι με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη ζωγραφική και
τη συγγραφή.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
