Ένα άτομο μες την
αισιοδοξία, που δεν διστάζει να πει ότι...
έχει μάθει να βλέπει και να λειτουργεί
με τη θετική πλευρά αξιών και πραγμάτων, ήρθε στην αυλή μας πριν λίγες μέρες,
και πραγματικά… είπαμε πολλά.
Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Η ανεμελιά. Τότε που δεν με ένοιαζε τίποτα ,
παρά μόνο να βγω έξω να κάνω βόλτες και να παίξω . Τότε δεν είχα ένα σωρό
πράγματα να με απασχολούν, μονάχα αν θα έγραφα καλά στα διαγωνίσματα. Δεν
υπήρχε αυτό το άγχος που πλέον εμφανίζεται καθημερινά.
Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;
Μάλλον ολοκληρωτικά εγώ . Πάντα είχα μια
κλίση στις τέχνες, απλά φοβόμουν να το παραδεχτώ. Ίσως γιατί δεν υπήρχε κάποιος
άλλος στην οικογένεια που να είχε ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο και τις τέχνες.
Φοβόμουν λίγο για το τι θα πει ο κόσμος, «Ωωω, θα γίνει θεατρίνα!» «Δεν θα χεις
δουλειά.» «Ξέρεις πόσο ανταγωνιστικός είναι αυτός ο χώρος;» και άλλα τέτοια
κλισέ. Άλλα όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ δεν πρέπει να το κρύβεις, αλλά να το
πραγματοποιείς!
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Διάλεξα την υποκριτική γιατί ήταν ένας τρόπος
εκτόνωσης και έκφρασης για μένα. Δεν μπορούσα να βρω κάποιον άλλο τρόπο να
εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά μου. Το ότι μπορώ
να εκφράσω ότι έχω μέσα μου, είναι μεγάλο συν. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω την
ευκαιρία να το κάνω αυτό. Πέρα από αυτό βέβαια , πάντα με έλκυε να ανακαλύπτω
διαφορετικούς χαρακτήρες από εμένα, να ζω τις ζωές τους και να γνωρίζω τον
εαυτό μου μέσα από τους ρόλους που παίζω. Ουσιαστικά ξεφεύγω για λίγο από την
πραγματικότητα …
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση;
Έγραψα αυτό το έργο πριν 2 χρόνια. Έχω γράψει
και άλλα, αλλά αυτό το συγκεκριμένο το αγάπησα λίγο παραπάνω, ίσως γιατί έχω
βιώματα σχολικού εκφοβισμού. Ήθελα να θίξω αυτό το θέμα με μια ακραία ιστορία,
για να κάνω όσους έχουν πέσει θύματα μπούλινγκ να μην φοβούνται να μιλήσουν και
να περάσω κάποια μηνύματα. Το πίστεψα πολύ. Προσπάθησα να το κάνω παράσταση,
αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και έμενε ατελές. Πες το κακό timing. Εν τέλει
κατάλαβα ότι όταν θες κάτι πολύ και όταν συναντάς τα σωστά άτομά, με το ίδιο
πείσμα, την ίδια αγάπη και τα ίδια πιστεύω με σένα όλα γίνονται.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Υπομονή, αγάπη για αυτό που κάνεις, σκληρή
δουλειά, τόσο ατομική όσο και ομαδική, συνύπαρξη με ανθρώπους με το ίδιο πάθος,
αλληλοσεβασμός, χημεία και κοινός στόχος, θέληση, επιμονή και πείσμα!
Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που
βιώνουμε;
Θεωρώ ότι εν καιρώ κρίσης η δημιουργία
ανθίζει . Απλά δεν πρέπει να το βάζουμε εύκολα κάτω. Αυτή την κρίση την ένιωσα
από τη στιγμή που τελείωσα τη σχολή, αλλά αυτό δεν με έκανε να το βάλω κάτω .
Δεν σταμάτησα ποτέ να δημιουργώ , γιατί αν το έκανα αυτό , ίσως να με έπαιρνε
από κάτω και να σταματούσα τελείως. Σημασία έχει να πιστεύεις στον εαυτό σου,
να μην απογοητεύεσαι και να μην παύεις να δημιουργείς. Δεν αφήνω την κρίση να
με επηρεάζει, συνεχίζω να είμαι δημιουργική και να κάνω πράγματα!
Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον φθείρει άμεσα;
Φυσικά και η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή
του ηθοποιού , γιατί μέσω αυτής μπορείς να γίνεις εύκολα αγαπητός και
αναγνωρίσιμος. Την φθορά πιστεύω ότι την δημιουργεί ο ίδιος ο ηθοποιός ,
ανάλογα με το πώς θα διαχειριστεί την εικόνα του και από τις επιλογές που θα
κάνει.
Η εξουσία πιστεύετε, είναι ένα ασύνθετο μπουλούκι ή ένας σπουδαίος
θίασος;
Πιστεύω στην δημιουργική εξουσία . Στον άνθρωπο
που θα αναλάβει τα ινία, χωρίς να υπερεκτιμά τις δυνάμεις του. Να υπάρχει
αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση, να ακούγονται οι γνώμες και οι απόψεις των
υπόλοιπων συντελεστών και να συλλέγονται οι ιδέες που είναι πιο κοντά στο έργο
και μπορούν να το ανεβάσουν ακόμα περισσότερο . Έτσι πιστεύω ότι θα είναι ένας
σπουδαίος θίασος.
Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;
Με το “Mamma Mia”. Μια ταινία που γυρίστηκε
εξολοκλήρου στο νησί της Σκιάθου, που βλέπεις συνεχώς αυτό το απέραντο γαλάζιο
της θάλασσας, τις μπουκαμβίλιες, τα άσπρα σπιτάκια με τα μπλε παράθυρα και τις
σκεπές .
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο
Έλληνας δεν πηγαίνει θέατρο; Δεν πιστεύω ότι ο Έλληνας δεν πηγαίνει θέατρο.
Κάθε άλλο μάλιστα . Όσες φορές έχω πάει να
παρακολουθήσω παραστάσεις τα θέατρα ήταν γεμάτα και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο
και ευχάριστο γιατί ακόμα και με την κρίση ο Έλληνας δεν σταματά να πηγαίνει
θέατρο. Μάλλον αυτή η ανάγκη είναι στο DNA μας!
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής
σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Έχουν γραφτεί τόσες ωραίες τραγωδίες που δεν
ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω . Αυτή όμως που μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό
είναι η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Την θεωρώ πιο επίκαιρη και πιο κοντά στο καιρό
που ζούμε. Η Αντιγόνη μια κοπέλα επαναστάτρια κόντρα στο σύστημα που υποτιμά
την ανθρώπινη αξία, την οποία οι καταστάσεις την έκαναν να επαναστατήσει,
αρνούμενη να συνεχίσει να αναπαράγει ένα σαθρό σύστημα , με έναν λαό που
παλεύει να μην καταρρεύσει . Ουσιαστικά αυτό το έργο του Σοφοκλή που ταιριάζει
τόσο με τη σημερινή πραγματικότητα θέλει να δείξει την ανάγκη του ανθρώπου να
αναζητά νέες αλήθειες και νέους τρόπους να ζει με αξιοπρέπεια. Αγαπημένη μου
φράση σε αυτό το έργο είναι αυτό που λέει η Αντιγόνη: «Δεν γεννήθηκα για να
μισώ, αλλά για να ενωθώ με την αγάπη.»
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Ανέκαθεν λάτρευα τον Τένεσσι Ουίλλιαμς . Με
έλκυε πολύ που δημιουργούσε τόσο εύθραυστους χαρακτήρες. Τα έργα του έχουν μια
γλυκιά πίκρα. Το τελευταίο καιρό αγάπησα και τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα .
Αγαπώ την μελαγχολική ποιητικότητα που έχει στα κείμενα του.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε;
Θα θελα να παίξω τη Λώρα από τον «Γυάλινο
Κόσμο» του Τένεσσι Ουίλλιαμς, γιατί εκτός του ότι είναι ένα από τα αγαπημένα
μου θεατρικά έργα , θεωρώ ότι ταυτίζομαι με τον ρόλο της Λώρας . Είναι
εύθραυστος χαρακτήρας.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Ένα βραχιολάκι με το όνομα μου. Το κουβαλώ
πάντα μαζί μου.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Είναι μια φράση που είχε πει ο Λεονάρντ Κοέν
: «Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως».
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
«Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» του Παναγιώτη
Κράββα .
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Πάντα να είναι ο εαυτός του, να μην
σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται και να προσπαθεί πάντα να υλοποιήσει τα όνειρα
του χωρίς να το βάζει κάτω .
Η Ειρήνη Κυδωνάκη γεννήθηκε στην Αθήνα τον
Γενάρη του 1992. Είναι ηθοποιός και συγγραφέας . Από πολύ μικρή είχε μια κλίση
προς τις τέχνες. Σπούδασε στο Queen Margaret University και έχει πτυχίο BA in performing arts. Έχει γράψει 5 έργα , εκ των
οποίων 2 από αυτά ανέβηκαν σε θέατρα της Αθήνας . Το 2015 δημιούργησε την
θεατρική ομάδα Dell’Arte με την οποία πορεύεται μέχρι και σήμερα ετοιμάζοντας
καινούρια πράγματα.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
