Πριν
μερικές μέρες με τα
κορίτσια είπαμε να
πάμε...
σε μια έκθεση ζωγραφικής ενός πολύ
καλού καλλιτέχνη πού μάς ήρθε από την
Αμερική, ελληνικής καταγωγής. Είχε μάθει για αυτόν η Βίκυ, πού λατρεύει την φωτογραφία και οτιδήποτε πού μπαίνει σε μια γκαλερί γενικώς.
Μέρες μάς έτρωγε και είπαμε να της κάνουμε το χατίρι γιατί μετά μας υποσχέθηκε
ποτό στο αγαπημένο μας μπαράκι.
Έτσι
λοιπόν στολισμένες και
χαρούμενες φθάσαμε στην
έκθεση τού Iannis, όπως μάθαμε πώς λέγεται ό ζωγράφος μας
«Αλήθεια
τί κάνει ακριβώς?»
ρώτησα γεμάτη απορία
«Διάβασα
πώς ειδικεύεται στα
πρόσωπα», απάντησε ή Βίκυ, πού όπως
καταλάβαμε δεν ήξερε τίποτα άλλο.
Φθάσαμε στον Πειραιά πού γινόταν η έκθεση, σε έναν υπέροχο χώρο ομολογώ και μπήκαμε έτοιμες να γνωρίσουμε το άγνωστο…
«Είναι
φανταστικά λοιπόν…»,
είπα πραγματικά εντυπωσιασμένη λίγο μετά πού είδαμε τούς πρώτους πίνακες
«Πολύ
καλός», είπε η Καίτη
«Είδατε
πού σάς είπα»,
μάς γέλασε η Βίκυ
«Έλα
καλή μου αφού δεν
ήξερες τί θα δούμε…»,
είπα γελώντας, «…ευτυχώς
πού αξίζει τον κόπο, εγώ πάω από εδώ…» είπα και προχώρησα στην μέσα αίθουσα πολύ εντυπωσιασμένη
πραγματικά.
Ξάφνου ένας πίνακας με άφησε άφωνη, ήταν ενός νεαρού
άνδρα καθισμένου μπροστά σε
ένα πιάνο...τόσο ζωντανός σαν
να ήταν έτοιμος να μιλήσει
«Πώς
σάς φαίνεται?»
ακούω κάποιον δίπλα μου να
με ρωτάει
«ΥΠΕΡΟΧΟΣ!» είπα μαγεμένη, χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τον πίνακα
«Αλήθεια
σάς αρέσει?»
«Μα
τί λέτε είναι ολοζώντανος»,
λέω και γυρνάω προς την φωνή και βλέπω έναν γοητευτικό, ώριμο,
καλοντυμένο άνδρα να
με κοιτάει χαμογελαστός
«Εσάς
δεν σάς αρέσει?»
«Μού
αρέσει πού βλέπω τον
θαυμασμό στα μάτια σας…», μού απαντά πάντα χαμογελαστός
«Σαμπάνια?» και βουτάει στην κυριολεξία δύο ποτήρια από τον δίσκο τού σερβιτόρου πού πέρναγε
προσφέροντας μου το
ένα
«Ελάτε
πάμε να δούμε και τούς άλλους» και με πιάνει ευγενικά από το χέρι.
Προχωρήσαμε στην έκθεση και μιλήσαμε αρκετά, ήθελε να τού λέω συνέχεια την γνώμη μου και εγώ λίγα ξέρω από ζωγραφική, αλήθεια αυτός ποιός ήταν? Ούτε πού συστήθηκε ώσπου
«Τώρα
θα καλέσω κοντά μας τον καλλιτέχνη να μάς πεί δύο λόγια για την υπέροχη δουλειά του», είπε ο διοργανωτής
«Ωραία
να τον γνωρίσουμε», είπα και γύρισα στον διπλανό μου πού δεν ήταν εκεί
«Αχ
είναι πολύ γοητευτικός»,
είπε η Βίκυ πού ξαφνικά βρέθηκαν δίπλα μου οί φίλες μου, γυρίζω και μένω άφωνη...ξανά, ήταν στο βάθρο και μίλαγε, ό τύπος δίπλα μου καλέ,
τά’ χασα τόση ώρα μίλαγα μέ έναν
διάσημο ζωγράφο και
έλεγα, ποιός ξέρει τί χειροκροτήσαμε και είπα
«Άντε
φεύγουμε…»
«Τί
έπαθες και βιάζεσαι έτσι?»
με ρώτησε η Καίτη
«Τώρα
εγώ τί να πω έ? Δεν πρόλαβα…», ήρθε κοντά μας συστήθηκε
γελαστός και φυσικά δεν πήγαμε ποτέ στο μπαράκι.
«Κατάλαβες
ποιός ήταν στον πίνακα?» με ρώτησε, αν το βρεις στον χαρίζω...
Τί
να πω στολίζει το σαλόνι μου εδώ και δύο μέρες. Ευχαριστώ Iannis!
