Πάνε οι πολιτικοί στην κηδεία του …δημοσιογράφου;

του Νίκου Σίμου

Πολλαπλασιάζονται πλέον τα δυσμενή και δυσοίωνα, ως...

προς τι τι μπορεί κανείς να περιμένει στο μέλλον, φαινόμενα των επιθέσεων που κάνουν και των απειλών που εκτοξεύουν οι πολιτικοί– ακόμη και κορυφαίοι- στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αρκετοί δε από τους πολιτικούς, ανεξαρτήτως σε ποιο κόμμα ανήκουν, έχουν επιχειρήσει ακόμη και να διαψεύσουν γεγονότα που έχουν συμβεί, αποδίδοντας τη αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα σε επινόηση των ΜΜΕ!!!

Σε ένα εξαιρετικό αμερικανικό βιβλίο που έχει γράψει ο Stephen Bates και φέρει τον τίτλο «Αν δεν υπάρχουν νέα, στείλε φήμες» (If no news, send rumors) περιγράφονται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, οι σχέσεις απέχθειας, αν όχι και μίσους, που η εκάστοτε Εξουσία, απ’ όπου και αν αυτή ασκείται, καλλιεργεί σε βάρος του Τύπου. Ο λόγος προφανής. Η Εξουσία αρέσκεται μόνο σε επιδαψιλεύσεις επαίνων προς αυτήν και απεχθάνεται οποιαδήποτε κριτική. Η κάθε Εξουσία αρνείται να αντιληφθεί ότι, οι αποκαλύψεις από τον Τύπο και η κριτική που αυτός ασκεί (όταν βεβαίως είναι καλόπιστη και θεμελιωμένη σε πραγματικά στοιχεία), είναι μέσα στις υποχρεώσεις του που απορρέουν και από τον συνταγματικά κατοχυρωμένο ρόλο του. Ρόλο που κατοχυρώνει, κατά τα άλλα, στον Καταστατικό Χάρτη, η ίδια η Εξουσία!!! Το αποκορύφωμα της παράνοιας, στην πράξη...

Για κάθε Κυβέρνηση, ο Τύπος και τα ηλεκτρονικά Μέσα, αποτελούν μία δυσάρεστη πραγματικότητα. Κυρίως διότι βγαίνει στο φώς ό,τι δεν συμφέρει μία Κυβέρνηση, αλλά και τον πολιτικό κόσμο γενικώτερα, μολονότι, εμμέσως τουλάχιστον, ο αποκαλυπτικός ρόλος του Τύπου θα έπρεπε να διευκολύνεται –και όχι να καταδικάζεται- σε μία ευνομούμενη και δημοκρατική Πολιτεία. Για τον εξής λόγο: Αφού ο λαός θεωρείται κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος, διότι δια της ψήφου του αναδεικνύει τις Κυβερνήσεις, είναι αναγκαίο να πληροφορείται την πραγματικότητα προκειμένου να διαμορφώσει αναλόγως την άποψή του για συγκεκριμένους πολιτικούς και κόμματα και τελικώς και την τελική εκλογική του απόφαση. Και είναι αναγκαίο να γνωρίζουν τη πραγματικότητα οι πολίτες πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού, η μεν Κυβέρνηση την πραγματικότητα αυτή φροντίζει, για λόγους αυτονόητους να την εξωραϊζει, η δε αντιπολίτευση να την παρουσιάζει με τα πιό μελανά σημεία. Αρα, στο πολιτικό αυτό παιγνίδι, ο ρόλος του Τύπου – υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες της αντικειμενικότητας και ότι υπηρετεί, κατά το μάλλον ή ήττον την αλήθεια- είναι καταλυτικός. Βεβαίως καμμία Κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχθεί ότι ο Τύπος είναι αντικειμενικός ή υπηρετεί την αλήθεια, διότι αυτά που αποκαλύπτει συνήθως της καταστρέφουν την πολιτική, την τακτική ή τους χειρισμούς που επιχειρεί να κάνει.

Δυσφορώντας η κάθε Εξουσία, με τον ρόλο των ΜΜΕ, (υπό την αυστηρή προϋπόθεση της καλόπιστης άσκησης του ελεγκτικού τους ρόλου), εμμέσως αποδέχεται –αν δεν επιδιώκει κιόλας- μία κολοβωμένη λαϊκή κυριαρχία. Διότι ο λαός δεν είναι δυνατόν να θεωρείται κυρίαρχος (και να απορρέουν όλες οι εξουσίες εξ αυτού και να ασκούνται χάριν αυτού) όταν έχει άγνοια των όσων συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο. Προφανώς, κάθε Εξουσία έχει κάθε ισχυρό λόγο να τηρεί τα κατορθώματά της εν κρυπτώ και παραβύστω.... Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό τον ορισμό της είδησης που είχε δώσει ο Λόρδος Νόρθκλιφ, ιδιοκτήτης των Times του Λονδίνου. Είδηση, είναι «αυτό που κάποιος, σε κάποιο μέρος θέλει να αποκρύψει, να εξαφανίσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφήμιση».
Γι’ αυτό και η καυτερή αγγλοσαξωνική οπτική, , έχει προσδιορίσει την έννοια του καλού δημοσιογράφου ως εξής: «Καλός δημοσιογράφος είναι εκείνος στην κηδεία του οποίου δεν θα παρευρεθεί κανένας πολιτικός»! (ysterografonews)