του Δημήτρη
Καλαντζή
Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να παίρνει
αποστάσεις...
από τα γεγονότα για να μπορεί να μεταφέρει στους αναγνώστες την
αντικειμενική εικόνα. Δεν έχουν πει τίποτα όμως, για το τι πρέπει να κάνει,
όταν είναι μέρος των γεγονότων. Όταν αυτά αφορούν στη δουλειά του, στη ίδια του
τη ζωή… Έτσι θα αυθαιρετήσω. Θα καταθέσω τη δική μου οπτική γωνία για τις
δύσκολες ημέρες που περνά το Mega. Ως απλός εργαζόμενος γράφω. Με γενναίες
δόσεις υποκειμενικότητας.
Διαβάζοντας αυτό το κομμάτι, δεν θα βγείτε σοφότεροι
για το μέλλον του καναλιού. Θα καταλάβετε όμως, πως αισθάνεται ένας
δημοσιογράφος, που είναι απλήρωτος δυόμισι μήνες από το παλαιότερο κανάλι της
χώρας, με ιδιοκτήτες κάποιους από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της Ελλάδας.
Εργαζόμουν ήδη 16 χρόνια σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις όταν
πήγα στο Mega. Ήταν το 2004, όταν ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος είχε πείσει τους
μετόχους ότι για να “αναστηθεί” η πρωινή ενημερωτική ζώνη του καναλιού, έπρεπε
να πάρουν ένα πρόσωπο έκπληξη, κάποιον δημοσιογράφο με λαϊκή απήχηση. Αυτός
ήταν ο Νίκος Κακαουνάκης.
Οι μέτοχοι συμφώνησαν, άλλοι με επιφυλάξεις κι άλλοι
με ενθουσιασμό, και ο Νίκος Κακαουνάκης ανέλαβε να ξαναστήσει την πρωινή ζώνη
του Mega με την ομάδα που είχε ήδη το κανάλι, δύο συναδέλφους από το “Καρφί”
και την αφεντιά μου. “Μα, δεν έχω ιδέα από πρωινή ζώνη! Έχω δει μία φορά μόνο
στη ζωή μου Παπαδάκη, κι αυτή όταν ήμουν στο νοσοκομείο.”, έφερα αμέσως τις
αντιρρήσεις μου. “Ασε τις μ@λ@κιες Καλαντζή, θα πάμε και θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε
να κάνουμε”. Και πήγαμε…
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: http://www.postmodern.gr/ime-ergazomenos-tou-mega/
