Καταφέραμε να τον «απαγάγουμε» ένα
απόγευμα...
έξω από το Μουσείο Σχολικής
Ζωής και Εκπαίδευσης και πριν αρχίσει να βάλει τις φωνές, τον φέραμε κάτω από
το γεροπλάτανο, εκεί που ξέραμε ότι θα ήταν ευτυχισμένος, μιας και τέτοιες
εικόνες, κατά πως λέει, τον γυρίζουν νοερά στα χρόνια που λάτρεψε, τα παιδικά
του χρόνια.
Ο «σοφός» μας Κώστας, αν και
γνωρίζει πολλά, ποτέ δεν σε μπουκώνει με τις γνώσεις του, μιας και χειρίζεται
άριστα τον προφορικό και το γραπτό λόγο, σε βαθμό που παρακαλάς το χρόνο να
σταματήσει, για να έχει την άνεση να «συλλάβεις» τα όσα σου λέει.
«Όταν όμως η τέχνη αμφισβητεί και
αφυπνίζει, τότε η εξουσία τρέμει…», είπε και κάπως έτσι, ήρθαμε στα δικά μας…
Τι σας έχει
λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Όχι το σχολείο πάντως! Τα καλοκαίρια
στο χωριό, όπου ο κόσμος ήταν ακόμη διαφορετικός, σα να ζούσα στο παρελθόν. Σε
κάποιο παραμύθι. Μεγάλες παρέες, με τα άλογα για τον τρύγο, πλύσιμο ρούχων στο
ποτάμι, εκδρομές στα βουνά, μονοπάτια στο δάσος… Ο κόσμος από την αρχή.
Μαγικός…
Ο αγαπημένος
ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας, ο Εγωιστής
Γίγαντας, ο Γενναίος Ραφτάκος, αλλά και ο Τρελαντώνης, ο Κωνσταντίνος από τον
«Καιρό του Βουλγαροκτόνου», τα παιδιά από το «Δυο χρόνια διακοπές», ο «Μιχαήλ
Στρογκόφ», ο Ζορό, ο Ρομπέν των Δασών… Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον απ’ όλους.
Υπάρχουν μέσα μου σαν αγαπημένοι φίλοι.
Ο κάθε ήρωας των
βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Σίγουρα υπάρχουν κομμάτια δικά μου
στους ήρωες των βιβλίων μου και μάλιστα σε πολλούς και διαφορετικούς. Στην
«Κούπα του Πτολεμαίου» υπάρχουν δικά μου χαρακτηριστικά στον παππού Λευτέρη,
αλλά και σε κάποια από τα παιδιά.
Ποιο θεωρείτε
ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Δε νομίζω να έχω κάποιο «Θείο Δώρο»…
Ίσως την αγάπη για το διάβασμα.
Ποιο είναι το
βασικό σας ελάττωμα;
Η ανυπομονησία.
Την μοίρα, την
θεωρείται γραφιά της ζωής σας;
Το είχε χρησιμοποιήσει ο Τσίρκας ως
μότο στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», το χρησιμοποίησα κι εγώ σε κάποιο βιβλίο
μου. Είναι ένα απόσπασμα από τον Ένγκελς που τα περιγράφει όλα: “Η ιστορία
πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει πάντα
μέσα από συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμία τους πάλι έγινε ότι
είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής. Έτσι, είναι αμέτρητες οι
διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρη η σειρά παραλληλόγραμμων δυνάμεων, μέσα
από τις οποίες ξεπηδάει μια συνισταμένη – το ιστορικό γεγονός. Αλλά κι αυτό το
ίδιο μπορεί πάλι να θεωρηθεί προϊόν μιας δύναμης που, κοιταγμένη στο σύνολο
της, εργάζεται ασύνειδα και δίχως βούληση. Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο
εμποδίζεται από καθένα απ’ όλα τα άλλα, και ότι προκύπτει είναι κάτι που δεν το
θέλησε κανείς” (Φρίντριχ Ένγκελς, Γράμμα στον J.Bloch, 21 Σεπτ. 1890)
Το μοιραίο, το τυχαίο,
διασταυρώνονται με το αναγκαίο, με τη δράση του καθενός μας και το αποτέλεσμα
είναι συνήθως αναπάντεχο και απρόβλεπτο…
Πως εκδηλώνεται
την αγάπη σας;
Με πολλούς τρόπους. Ανάλογα με το
πρόσωπο. Νομίζω όμως πως το καλύτερο είναι μια σφιχτή αγκαλιά (αρκεί να μη πνίγει τον άλλο)…
Η αισιοδοξία,
υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Είμαι αισιόδοξος, γιατί είμαι βαθιά
απαισιόδοξος! Δεν είναι παραδοξολογία. Θεωρώντας το τέρμα του βίου μαύρο και
αναπόφευκτο, μου φαίνεται πως όλα τα άλλα θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με
αισιοδοξία…
Με τι ασχολείστε
αυτό τον καιρό;
Γράφω σε περιοδικά, ιστοσελίδες και
εφημερίδες και συνεργάζομαι με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης. Μια
συνεργασία που απλώνεται σε πολλά επίπεδα.
Ποια είναι η
αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή
σας;
Έχω πολλές αγαπημένες ελληνικές
ταινίες, αλλά δεν θα τις χαρακτήριζα ως συνοδοιπόρους στη ζωή μου. Ξεχωρίζω το
«Δεσποινίς Διευθυντής» και την «Αλίκη στο ναυτικό» από κωμωδίες και πολλές
ακόμη του παλιού ελληνικού κινηματογράφου αλλά οι ταινίες του Αγγελόπουλου, του
Παναγιωτόπουλου, του Νικολαΐδη, του Βούλγαρη, το «Πρόσωπο με πρόσωπο» του
Μανθούλη υπάρχουν πιο έντονα μέσα μου…
Ποιο είναι το
αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω κάποιο τέτοιο αντικείμενο.
Το φετίχ μου είναι τα βιβλία μου.
Ποια είναι η
αγαπημένης σας ατάκα;
«Ας γίνουμε ρεαλιστές ζητώντας το
αδύνατο» (από τον Γαλλικό Μάη του ’68)
Πως φαντάζεστε το
μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Όλο και πιο προβληματικό εκτός αν οι
δημοσιογράφοι αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους!
Η εξουσία
πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Δεν τις φιμώνει. Τις χρησιμοποιεί.
Όταν αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε τις φιμώνει. Είναι σαφές ότι φοβάται, αλλά
όχι την τέχνη γενικώς κι αορίστως. Π.χ. ο Χίτλερ ήταν ζωγράφος, λάτρευε τον
Βάγκνερ, είχε κοντά του τη Λένι Ρίφενσταλ. Ο Μουσολίνι αγκάλιασε τους
φουτουριστές. Οι βασιλιάδες είχαν πάντα γύρω τους καλλιτέχνες. Όταν όμως η
τέχνη αμφισβητεί και αφυπνίζει, τότε η εξουσία τρέμει… Ένας στίχος μπορεί να
φέρει ακόμη κι επανάσταση. Σκεφτείτε τι έγινε με την κηδεία του Παλαμά στην
κατοχή ή με την κηδεία του Σεφέρη στη Χούντα. Τι έκαναν τα τραγούδια του
Θεοδωράκη και ο αγώνας της Μερκούρη…
Ποιος πιστεύετε
ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Δεν πιστεύω ότι ισχύει αυτό. Στις
κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μάλλον το αντίθετο αποδείξαμε. Ακόμη και
πρόσφατα. Είμασταν αυτοί που αντέδρασαν με τον πιο δυναμικό τρόπο στις
εξελίξεις. Λογικό κάποια στιγμή να υπάρχει κόπωση… ας ανησυχούν όμως όσοι
νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί μας.
Ας διαβάσουν Ρίτσο:
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου
Αν σας όριζαν
για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Να ορίζονταν οι βουλευτές με κλήρωση
και να εφαρμοζόταν Άμεση Δημοκρατία
Αν μια κακιά
μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Άλογο
Πιστεύετε στα
όνειρα;
Με την έννοια ότι μας φανερώνουν
πράγματα από τον εαυτό μας, ναι
Αν σας ζητούσε
ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να είναι ο εαυτός του…
Ο
Κώστας Στοφόρος σπούδασε οικονομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου και σεμινάρια για τις νέες
Τεχνολογίες, τις Διεθνείς Σχέσεις & τη Δημοσιογραφία.
Υπήρξε
εκδότης της τοπικών περιοδικών και εφημερίδων.
Από
το 1990 εργάστηκε στην τηλεόραση ως δημοσιογράφος (Αντέννα, Μέγκα, Άλτερ, Άλφα,
ΝΕΤ και ΣΤΑΡ)
Έγραψε
το σενάριο και παρουσίασε μια σειρά ντοκιμαντέρ για διάφορες περιοχές της
Ελλάδας.
Εργάστηκε
στο Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Υπουργείου Παιδείας.
Συνεργάστηκε
με πολλά περιοδικά (Ταχυδρόμος, Το Παιδί μου κι Εγώ, Η ζωή με το Παιδί, Παιδί
& Νέοι Γονείς, Maison
& Decoration κ.α.)
Σήμερα
συνεργάζεται με την εφημερίδα Δρόμος, όπου είναι υπεύθυνος πολιτιστικών
θεμάτων, με το περιοδικό Votre Beauté, όπου είναι υπεύθυνος για θέματα βιβλίου,
με την ιστοσελίδα για τη λογοτεχνία literature.gr κ.α.
Από
το φθινόπωρο του 2011 μαζί με τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη δημιούργησαν την
Παραμυθοκουζίνα και επισκέπτονται σχολεία, δημιουργούν παραμύθια μαζί με τα
παιδιά και πραγματοποιούν σεμινάρια για παιδιά, γονείς και παιδαγωγούς.
Για
ένα χρόνο η Παραμυθοκουζίνα έγινε και ραδιοφωνική εκπομπή στον Ifeelkid.
Σήμερα
συνεργάζεται με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης στον σχεδιασμό και την
υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Είναι
μέλος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού –Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ)
Έχει γράψει τα βιβλία:
-Η
Κούπα του Πτολεμαίου / Περιπέτεια στο Πόρτο Ράφτη (Ιπτάμενο Κάστρο)
-Του
νεκρού αδερφού -41 Γράμματα από το μέτωπο του Εμφυλίου» (Andy's Publishers)
-20
σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ -111 συνταγές και ιδέες διατροφής για παιδιά (Κριτική)
-Τη
σειρά «Ημερολόγιο ενός πατέρα»: Γονείς για πρώτη φορά, Όποιος αγαπάει
(εκ)παιδεύει, Μπαμπά τι είναι το σεξ; (Κριτική).
-Μια
εύθραυστη εποχή -διηγήματα
-Κυνηγότοποι
–διηγήματα (Αίολος)
-Μια
φορά κι έναν καιρό ήταν ένα νησί –μυθιστόρημα (Λωτός),
-Ίμβρος
-σε συνεργασία με τη φωτογράφο Ολυμπία Κρασαγάκη (Καστανιώτης),
Τα
παραμύθια:
-Οι
περιπέτειες της Έλλης και το μαγικό σαπούνι (ειδική έκδοση ΑΒ –dettol)
-Το
Κόκκινο, το Κίτρινο, το Πορτοκαλί και το Λευκό παραμύθι που κυκλοφορούν
ελεύθερα στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις «Σαΐτα»
-15
μικρά παραμύθια για μεγάλους για το Ημερολόγιο «15 τρομακτικά χρωματιστοί
μήνες» με εικονογράφηση της Στεφανίας Βελδεμίρη
(έκδοση του περιοδικού «Εξώστης»)
-Η
Φιφή, ο Πίπης ή πώς το πράσινο γύρισε στην πόλη (έκδοση του ΥΠΕΧΩΔΕ)
Συμμετείχε
στα συλλογικά έργα:
-Τα
κάναμε θάλασσα -τα παραμύθια (Νήσων Περίπλους- Δίκτυο Αναπτυξιακών Εταιριών
Νησιωτικής Ελλάδας)
-Το
Πράσινο Παραμύθι -Τρώω σωστά και γελάω, σε συνεργασία με τις διαιτολόγους -
διατροφολόγους Παναγιώτα Μίαρη, Μαριέττα Μιχαήλ (Andy's Publishers)
-Τα
10 δικαιώματα του (μικρού) επισκέπτη ενός Μουσείου (εκδόσεις Σαΐτα)
-Φίλων Σοφίες (Island
of Man)
-Tweet_Stories-
Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες (Openbook)
-Γονέας
του 21ου αιώνα –Διλήμματα και προοπτικές (Εκπαιδευτήρια Δούκα)
(Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
