Ελληνίδα
ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης...
Έγινε γνωστή στο
πλατύ κοινό ως παρτενέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα στη μεγάλη οθόνη.
Η
Καίτη Πάνου γεννήθηκε στο Μπουργκάς (Πύργος) της Βουλγαρίας το 1927 και μικρή
εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου ξεχώρισε για τις
υποκριτικές της επιδόσεις ως παιδί - θαύμα.
Σε
ηλικία 16 ετών έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, τον Δημήτρη Χορν και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στη δραματική
ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου «Η φωνή της καρδιάς», που ήταν και η πρώτη
παραγωγή του Φιλοποίμενα Φίνου.
Στη
συνέχεια σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη
κι έπαιξε σε ταινίες, όπως «Η βίλα με τα νούφαρα» (1945), «Άννα Ροδίτη» (1948)
και «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» (1951).
Το
1954 εγκατέλειψε προσωρινά τον κινηματογράφο, λόγω του γάμου της. Επανήλθε το
1960, με την ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ένας Δον Ζουάν για κλάματα» δίπλα στον
Λάμπρο Κωνσταντάρα, αρχίζοντας μια νέα καριέρα.
Στον
κινηματογράφο έπαιξε σε τριάντα ταινίες, όπου και αναδείχτηκε το ταλέντο μιας
κομψής ψηλόλιγνης «ντάμας». Έγινε γνωστή από τη συνεργασία της με τον Λάμπρο
Κωνσταντάρα, σε σειρά ταινιών.
Από
το 1961 άρχισε να εμφανίζεται και στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις του
ελευθέρου θεάτρου, όπως «Έξω οι κλέφτες», με το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου και συνεργάσθηκε με δημοφιλείς ηθοποιούς. Η
τελευταία θεατρική της εμφάνιση ήταν το 1997 στο έργο «Επικίνδυνες Σχέσεις» του
Λακλό, όπου υποδύθηκε την κυρία Ντε Ροζμόντ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου.
Το
1971 έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στη σειρά του Θύμιου Καρακατσάνη «Γραφείο Συνοικεσίων», που προβλήθηκε από
το ΕΙΡΤ. Συνέχισε με σημαντικούς ρόλους, σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές.
