“Η ζωή είναι ένας εκστατικός χορός, είναι
τόσο...
εκπληκτική και εσύ την περιόρισες, την έκανες πληκτική. Αυτό που έκανες
είναι θαύμα! Τι άλλο θέλεις να κάνεις; Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μεγαλύτερο
απ’ αυτό.”
Όλοι αυτοί οι
άνθρωποι είναι βαρετοί. Και πάλι, δεν αισθάνονται πλήξη όλοι οι άνθρωποι.
Χρειάζεται ευφυΐα για να νιώθει κανείς πλήξη. Γι αυτό, βαριούνται μόνο εκείνοι
οι πολύ σπάνιοι, οι πολύ ευφυείς άνθρωποι. Από αυτή τη πλήξη προκύπτει η αναζήτηση
του νοήματος της ζωής. Εκείνοι που πλήττουν, απλώς δείχνουν πως δεν τους
ικανοποιεί πια η ζωή που ζουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απολύτως
ευτυχισμένοι με χρήματα. Αν και έχουν ήδη συσσωρεύσει πολλά, εξακολουθούν να
συσσωρεύουν όλο και περισσότερα.
Αυτοί δεν είναι στ? αλήθεια
ανεπτυγμένα όντα. Είναι το χαμηλότερο είδος ανθρώπου. Η ευφυΐα τους δεν έχει
ανθίσει ακόμη. Είναι ακόμα σπόρος. Είναι απλώς η δυνατότητα.
Οι άπληστοι άνθρωποι είναι ασφαλώς και
έξυπνοι και πονηροί, μα δεν θα βρεις καθόλου ευφυΐα σ? αυτούς. Δεν έχουν ούτε
δημιουργικότητα ούτε οξύνοια. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που
διψάνε για δύναμη, για θέσεις εξουσίας, για μεγαλύτερο κύρος.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βαρετοί.
Η ζωή τους είναι του χειρότερου είδους. Δεν έχουν καμία αίσθηση ομορφιάς,
ποίησης, μουσικής και δεν έχουν αισθητική. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι
μεγάλες καρέκλες. Είναι κούφιοι άνθρωποι. Το μόνο που υπάρχει μέσα τους είναι
μαύρο σκοτάδι. Αυτοί οι άνθρωποι όμως δεν βαριούνται ποτέ.
Συνεχώς ασχολούνται με κάτι και
προσπαθούν να κερδίσουν δύναμη, κύρος, χρήματα. Και είναι ευχαριστημένοι. Ακόμη
και το ελάχιστο να πετύχουν με τις προσπάθειές τους, τους βλέπεις πολύ
χαρούμενους.
Μόνο οι ευφυείς άνθρωποι νιώθουν
πλήξη, γιατί δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη δύναμη, στο κύρος, στο χρήμα.
Βεβαίως υπάρχει χρησιμότητα στο χρήμα, αλλά δεν υπάρχει νόημα.
Μόνο εκείνοι οι σπάνιοι άνθρωποι που
βλέπουν πόσο μάταια είναι όλα αυτά, νιώθουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής
τους είναι η πλήξη.
Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να σου
πω, είναι να νιώθεις ευλογημένος. Η πλήξη είναι σύμπτωμα ανώτερης ευφυΐας.
Εξαιτίας αυτής της πλήξης, ο άνθρωπος αρχίζει να κινείται προς τα μέσα.
Βρίσκοντας μάταια τα εξωτερικά, στρέφεται προς τα μέσα, επειδή δεν μπορεί να
πάει πουθενά αλλού.
Η ευφυΐα του είναι τόσο καθαρή, τόσο
διαυγής, που μπορεί να δει ότι μπορεί να έχει όλα τα χρήματα του κόσμου, και
πάλι θα είναι ο ίδιος άνθρωπος.
Μπορεί να έχει όλη τη δύναμη του
κόσμου, μα δεν θα μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα απ? αυτήν. Μπορεί να έχει όλη τη
γνώση που είναι διαθέσιμη, και πάλι όμως θα παραμένει μέσα του ο ίδιος βλάκας.
Ο ευφυής άνθρωπος αντιλαμβάνεται πολύ
γρήγορα τη ματαιότητα των εξωτερικών πραγμάτων. Τίποτα δεν τον ικανοποιεί,
τίποτα δεν έχει σημασία και νόημα. Και η πλήξη του γίνεται βαρύτερη μέρα με τη
μέρα.
Τώρα υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η μία
είναι η δυτική:
Αν κοιτάζεις μόνο μέσα από τη λογική,
δεν θα βρεις κανένα νόημα στη ζωή. Τότε η πλήξη οξύνεται και γίνεται ανυπόφορη.
Εισχωρεί σε ολόκληρη την ύπαρξή σου και διαποτίζει κάθε στιγμή της ζωής σου.
Αν κοιτάξεις μόνο μέσα από το κεφάλι,
μόνο μέσα από τη λογική, ολόκληρη η ύπαρξη μοιάζει μάταιη, χωρίς νόημα.
Η δυτική προσέγγιση είναι
προσανατολισμένη στο κεφάλι. Είναι λογική, είναι αριστοτελική.
Έχει δώσει σπουδαία τεχνολογία και
επιστήμη, μα δεν μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή.
Όταν ο νους αποτυγχάνει, όταν η λογική
αποτυγχάνει, αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή έχει αποτύχει. Σημαίνει απλώς πως
οτιδήποτε μπορούσε λογικά να γίνει, έχει γίνει.
Τώρα πρέπει να κοιτάξεις στα βαθύτερα
επίπεδα του είναι σου – και υπάρχουν βαθύτερα επίπεδα: Βαθύτερα από το νου σου,
είναι η καρδιά σου. Βαθύτερα από τη λογική, είναι η αγάπη. Βαθύτερα από την
επιστήμη, είναι η τέχνη. Βαθύτερα από τα μαθηματικά, είναι η μουσική.
Η Ανατολή δεν αρχίζει από το νου, αλλά
μπαίνει στον κόσμο των συναισθημάτων από την καρδιά. Και τότε εμφανίζεται το
νόημα και αρχίζει να εξαφανίζεται η πλήξη.
Κινήσου από το κεφάλι προς την καρδιά.
Η καρδιά όμως είναι απλώς και μόνο ο ενδιάμεσος σταθμός. Το κεφάλι σου δίνει
επιστήμη, η καρδιά σου δίνει τέχνη και το είναι σου, που βρίσκεται ακόμη πιο
πέρα, σου δίνει έκσταση. Και αυτή η έκσταση είναι το ζητούμενο.
Η αίσθηση της πλήξης δείχνει απλώς ότι
είσαι έτοιμος για το ταξίδι προς τα μέσα.
Αν δεν το κάνεις, θα νιώθεις ότι έχεις
κολλήσει. Τώρα το κεφάλι δεν μπορεί να σε ικανοποιήσει άλλο πια. Η καρδιά θα
σου επιτρέψει να ρίξεις μια φευγαλέα ματιά, θα σου ανοίξει το παράθυρο.
Χρησιμοποίησε την πλήξη ως εφαλτήριο
προς το υπέρτατο και τότε θα νιώσεις ευγνωμοσύνη ακόμα και στην εμπειρία της
πλήξης, που είναι οδυνηρή, γεμάτη αγωνία.
Ο σοφός άνθρωπος όμως μπορεί να
μεταμορφώσει ακόμα και την δυστυχία σε ευλογία, ενώ ο ανόητος καταστρέφει όλες
τις δυνατότητες για ευλογία και προκαλεί δυστυχία από όλα εκείνα που μπορούν να
δημιουργήσουν έναν παράδεισο μέσα σου… (Βαριέμαι, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ, anthologion.gr)
