Η Μαρία είναι ένα μικρό κορίτσι που πηγαίνει
σχολείο...
Παρακολουθεί τα μαθήματά της, παίζει με τις φίλες της, κάνει ότι και
οι συμμαθητές της. Μία μέρα έρχεται στην τάξη ένα μικρό αγόρι, ο Νικόλας, που
δεν κάνει τίποτα απ’ ότι κάνουν οι συμμαθητές του. Ένα αγόρι «αλλιώτικο» από τα
άλλα!
Ο
Νικόλας κινείται με αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορεί να εκφραστεί όπως τα
άλλα παιδιά της ηλικίας του. Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του τρομάζουν
μπροστά στην αναπηρία του και απομακρύνονται, η Μαρία είναι η μόνη που του
δίνει σημασία, γίνεται φίλη και μικρή «δασκάλα» για τον Νικόλα.
Οι
ιδιαιτερότητες του αγοριού δεν πτοούν τη μικρή Μαρία η οποία εφευρίσκει
πρωτότυπους τρόπους για να παίξει μαζί του, αποκτώντας σιγά σιγά ένα σπάνιο
δέσιμο, το οποίο αντιλαμβάνεται και το αγόρι, παρότι δεν μπορεί να το εκφράσει.
Μία μέρα το αγόρι «φεύγει» από το σχολείο… και η Μαρία
βρίσκει στο άδειο του αναπηρικό καροτσάκι το σχοινί που αποτέλεσε το μέσο για
να έρθουν πιο κοντά τα δύο αυτά παιδιά. Από εκείνη τη στιγμή το σχοινί θα
βρίσκεται πάντα στο χέρι της Μαρίας να της θυμίζει τον Νικόλα και τη φιλία
τους. Η στιγμή αυτή είναι καθοριστική για την Μαρία και το μέλλον της.
Αποφασίζει να γίνει Δασκάλα σε παιδιά με ιδιαιτερότητες!
Η
αθώα ψυχή ενός παιδιού μπορεί να αποτελέσει κινητήρια δύναμη όχι μόνο για όλη
τη ζωή του αλλά και για τη ζωή των γύρω του. Η ευαισθησία, η αυταπάρνηση, η
άγνοια της ιδιοτέλειας, διδάσκουν δύναμη και όχι αδυναμία…
Και
ο πόνος της απώλειας στην τρυφερή παιδική ηλικία μπορεί να σημαδέψει για πάντα
το δρόμο της ευθύνης, το δρόμο της ζωής του καθενός μας…
Η
μικρού μήκους ταινία «Cuerdas» (Χορδές), του Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Solis, η
οποία μάλιστα απέσπασε βραβείο «Goya» ως καλύτερη μικρού μήκους ταινία
κινουμένων σχεδίων, πραγματεύεται την τρυφερότητα και τη φιλία ανάμεσα σε δύο
παιδιά, ένα εκ των οποίων πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.
To βίντεο, που θα παρακολουθήσετε είναι στα
Ισπανικά. Τα συμπεράσματα και τα συναισθήματα στο βίντεο, που ακολουθεί δικά
σας…
