Η Αλεξάνδρα Τσόλκα απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Έχοντας αναλύσει τις κοινωνίες των ανθρώπων και μιλώντας...

με τη γλώσσα της αλήθειας, η Αλεξάνδρα Τσόλκα ήρθε στην αυλή μας… με τις αναμνήσεις του χθες να μας δημιουργούν μοναδικές εικόνες γεμάτες αισθήματα.  

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η ασφάλεια, το ότι όλα ήταν δυνατά να συμβούν και όλα ήταν κατακαινούργια, του κουτιού! Οι παππούδες και η γιαγιά, τα μεγάλα κυριακάτικα, οικογενειακά τραπέζια, ο μπαμπάς να γυρνά απ’ τη δουλειά με τον χαρτοφύλακα και την εφημερίδα, μεγάλου σχήματος, τυλιγμένη, ενώ η μαμά να τον περιμένει στην πόρτα, έχοντας βάλει λίγο πριν σκούρο μπορντό κραγιόν! Ο κήπος μας, όλο τριαντάφυλλα μες στο χρώμα και το άρωμα και το παιχνίδι σ’ αυτόν μέχρι πλήρους κόπωσης. Η αίσθηση πως δεν υπήρχαν προβλήματα, μόνο χάδια και φιλιά και αγκαλιές. Που ο χρόνος κυλούσε, τότε, τόσο αργά, σαν να ήταν όλα για πάντα και το αιώνια! Που με πήγαινε ο αδελφός μου στο σχολείο κρατώντας με απ’ τον σβέρκο και αισθανόμουν πως ποτέ δεν θα χαθώ! Που, τότε, όλα είχαν πιο πολλά και πιο έντονα χρώματα…

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών ποιος ήταν;

«Η Μικρή Σειρήνα» του Αντερσεν. Γιατί όποιος αγαπά ποτέ δεν χάνεται.

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Ναι, αλλά δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ τη γεύση της πίκρας.

Ποιο θεωρείτε ως θείο δώρο στον χαρακτήρα σας;

Την προσαρμοστικότητά μου, νομίζω».

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Το ότι βαριέμαι πολύ εύκολα στα αλήθεια, αν και θα ήθελα να σας πω την απάντηση των μοντέλων, δηλαδή την τελειομανία μου και την ειλικρίνειά μου, αλλά σίγουρα δεν θα με πιστέψετε, ε;

Αν η μοίρα σάς γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Εξαρτάται το πώς θα μου έδειχνε αυτή η κυρά, η σνομπαρία, την πλάτη της! Αν αφορούσε  οικονομικά θέματα, σκασίλα μου, θα της γύριζα και εγώ τη δικιά μου! Αν μιλάμε για οριστικούς αποχωρισμούς, νομίζω πως δεν θα άντεχα να υπάρχω ούτε θα είχα όρεξη να την καλοπιάσω.

Πώς εκδηλώνετε την αγάπη σας;

Νομίζω με χάδια και φιλιά και αγκαλιές και πολλές λέξεις τρυφερές, άλλες κάθε φορά και με απόλυτη παραδοχή της ευλογίας του να νιώθω αυτό το ένθεο συναίσθημα.

Η αισιοδοξία υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Ε; Μπαααα! Να άλλο ένα ελάττωμα λοιπόν! Ρέπω μονίμως προς την απαισιοδοξία, τον πεσιμισμό και κάποτε την πλήρη κατατονία από ήττα! «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι» όπως έλεγε ο Σαρτρ; Ε, ναι! Τίποτα καλό δεν περιμένω απ’ τις κοινωνίες των ανθρώπων, αλλά λάθος μου.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Ολοκλήρωσα μια σύντομη εκδοχή του πολύ αγαπημένου μου έργου του Ανδρέα Καρκαβίτσα, «Ο Ζητιάνος», για τη σειρά «Η πρώτη μου λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο. Ολοκληρώνω -εδώ και χρόνια, δυστυχώς- άλλο ένα μυθιστόρημα, το «Ω! Τι ωραίο λευκό χωριό», που είναι μια περίεργη ιστορία για το καλό και το κακό, τη δυαδικότητα ή την στην ουσία ενότητά τους σαν ένα πράγμα. Ολοκληρώσαμε μια συνεργασία με τον Κυριάκο Παπαδάκο, για τη μητέρα του τη Δούκισσα, με τον προσωρινό τίτλο, «Πού πας χωρίς αγάπη;». Κατά τα άλλα γράφω στο «Down Town» και στον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου, δουλεύω στο κανάλι «Έψιλον» στην εκπομπή «Αποκαλυπτικά» και τα βράδια ζωγραφίζω εμμονικά αγριολούλουδα με λάδι και ακρυλικό, που κατέκλυσαν το σπίτι μας πια και θα μας βγάλουν έξω…

Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχής σας;

Λέω πως τίποτα! Από κει δεν κλέβεται τίποτα, ίσως κάποτε χάνεται ή εκχωρείται, αλλά όχι, δεν κλέβεται.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Θα ήθελα να απαντήσω και εγώ έτσι, μια φορά, περισπούδαστα πως είναι «Ο αστακός» του Λάνθιμου, αλλά θα πω την ταπεινή αλήθεια πως είναι «Ο Ηλίας του 16ου», το «Της κακομοίρας», «Τα κίτρινα γάντια» και «Η ωραία των Αθηνών».

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Κανένα. Θα ήθελα να έχω, αλλά πάντα τα χάνω και αποφεύγω τους ψυχαναγκασμούς μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;

Αντίδωρο να με κόψεις, δεν φτάνω.

Πώς φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

«Σε ένα ευφυολόγημα πολύ εύστοχο ο Γούντι Άλεν έλεγε πως «δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον» και με δεδομένο πως αυτό -το μέλλον, δηλαδή!- έρχεται αμέσως, ας δούμε τι θα μας συμβεί όλοι μαζί και κρίνουμε τότε.

Η εξουσία, πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Οι εξουσίες φιμώνουν, ισοπεδώνουν, εξορίζουν, καταδικάζουν, φυλακίζουν, βασανίζουν καθετί που δεν είναι υπάκουο και του χεριού τους. Καθετί που αφυπνίζει, δεν υποτάσσεται και ουρλιάζει αλήθειες. Όλοι πρέπει να έχουν ένα ύψος, αλλά η τέχνη πάντα σε σηκώνει σε μέτρα γίγαντα. Το κρεβάτι του Προκρούστη της μυθολογίας φέρει βίαια τη προσαρμογή σε προκαθορισμένα, αποδεκτά από τις εξουσίες, φυσικά εντελώς αυθαίρετα πλαίσια. Το θέμα είναι θα ξαπλώσουμε να μετρηθούμε αν χωράμε στις προκρούστιες κλίνες ή θα σταθούμε όρθιοι και ανένδοτοι όλοι μας;

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη  του στα χέρια των άλλων;

Όλων των ανθρώπων στη γη οι τύχες στα χέρια κάποιων με εξουσία δεν είναι αφημένες; Δεν είμαστε όλοι έρμαια στο έλεος του κόσμου; Δεν είναι θέμα της δικής μας χώρας, αλλά αυτής της νέας τάξης πραγμάτων που ο εχθρός δεν έχει όνομα.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Έναν που θα εξασφάλιζε την άμεση μετάβαση σε μια αταξική, α-κρατική και αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Παίζει; Μπα, ε;

Τι φοβάστε περισσότερο από τους ανθρώπους;

Τον εγωισμό, τη μοχθηρία, την πονηριά, την υστεροβουλία, την παντοδυναμία, τη ματαιοδοξία, τη φιλαργυρία, την ανηθικότητα για να επιτευχθούν σκοποί, την κυνικότητα, την τάση μας για φασισμό, ρατσισμό, ναζιστική φρίκη, εθνικισμούς αυθαίρετης ανωτερότητας και μίσος. Πυώδες, παχύρρευστο, τοξικό μίσος.

Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Άλογο… όχι, δελφίνι!... Άλογο… Και τα δύο. Μπορώ;

Πιστεύετε στα όνειρα;

Μόνο σε όσα βλέπουμε με ανοιχτά μάτια.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Πως αυτό ξέρει σίγουρα μέσα του το σωστό και μπορεί να συμβουλέψει εμένα πώς να βρω τον δικό μου δρόμο.  

Η Αλεξάνδρα Τσόλκα γεννήθηκε στο Αγρίνιο, από όπου έφυγε σε ηλικία 3 χρόνων. Μεγάλωσε και πήγε σχολείο στο Νέο Ηράκλειο. Έχει εργαστεί για τις εφημερίδες Επενδυτής, Εξουσία, Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος, Αποκαλύψεις, για τα περιοδικά Down Town, People, Nitro, Esquire, Γυναίκα και Pink, για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Planet και ΝΕΤ, για τους τηλεοπτικούς σταθμούς Mega, ANT1, STAR και Alter. Σήμερα συνεργάζεται με το κανάλι «Ε» και την εκπομπή «Αποκαλυπτικά», τα site Tam Tam και Κουρδιστό Πορτοκάλι, το περιοδικό Down Town και την κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος. Έχει γράψει σενάρια για τον ΑΝΤ1 και τη ΝΕΤ, ένα βιβλίο πολύ σύντομων ιστοριών, (Σημείο Επαφής), μια βιογραφία (Μαρλέν Καρέρ: Η ζωή ένα πάρτι), μία συλλογή διηγημάτων (Κοιμόταν μαζί τους) και ένα μυθιστόρημα (Με ένα πλοίο που το λέγαν Λα Λορελάι). Έχει σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή Βεάκη. Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες, την Ειρήνη και τη Μαρία.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)