Το χθες και το σήμερα ανακατεύονται, σπάζοντας
το φράγμα του χρόνου...
Με θολωμένο βλέμμα προσπάθησε να διακρίνει
εκείνο το χείμαρρο από λέξεις και συναισθήματα...
Οι στίχοι που έγραφα κάποτε
ήταν για να σου πω και να σου δείξω την αγάπη
μου
μα εσύ δεν έβλεπες, δεν άκουγες, δεν ένιωθες…
Έκλεισε
απότομα το τετράδιο.
Δεν
μπορούσε, δεν άντεχε…! Κάθε σελίδα, κάθε λέξη και μια ανάμνηση…
«Δε σου
άξιζε! Δε σου άξιζε!» είπε δυνατά.
*****
Φλόγα… πάθος… τι σχέση μπορεί να’ χουν με την
αγάπη; Καίνε, λεηλατούν, κουρσεύουν… και μετά θρηνείς πάνω στις στάχτες του
ονείρου σου… κι ο λαβύρινθος κλείνει και στενεύει σιγά σιγά… δεν υπάρχει ο
μίτος της Αριάδνης… χάθηκε…! συλλογιζόταν, βλέποντας το άλλοτε
χαρούμενο γοργονοκόριτσο με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, δίχως το φωτεινό
της χαμόγελο.
Εκείνος, αφού την ανέβασε στα άστρα, μετά τη
γκρέμισε απότομα στη γη. Μια πτώση δυνατή, δίχως τέλος. Κάθε φορά, ένιωθε πως
έπεφτε όλο και πιο βαθειά.
Κι όσο
περνούσε ο καιρός το μαρτύριό της μεγάλωνε…
Ώσπου…
*****
«Θυμήσου τα
όλα! Πρέπει…», μονολόγησε.
Μήπως
μπόρεσε να ξεχάσει; Απλά τα είχε φυλακίσει σε μια γωνιά του μυαλού του… τώρα θα
τα έφερνε στο φως…
(συνεχίζεται)
Copyright, Σμαραγδή
Μητροπούλου, 2017
