Μέσα στην περίοδο των ημερών του Πάσχα καταφέραμε...
να
συναντηθούμε με τη Νατάσα, έναν άνθρωπο που μας εντυπωσίασε με το γραπτό της λόγο,
μα και με τη γλυκύτητα που χαρακτηρίζει τη σκέψη και τα όσα «θέλει» να πράξει μέσα
στο χώρο που κινείται και καταθέτει τη δύναμη της ψυχής της…
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Όταν ο πατέρας μου με σήκωνε ψηλά αγκαλιά στους ώμους του και περπατάγαμε στο
δρόμο. Ένιωθα ότι μπορούσα να αγγίξω τον ουρανό! Πιο πολύ μου έχει λείψει
μάλλον η «δυνατότητα» παρά η διαδικασία αυτή καθαυτή…
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
«Η μικρή γοργόνα» του Άντερσεν.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά
του εαυτού σας;
Νομίζω ότι δύσκολα κάποιος ξεφεύγει από τον εαυτό του όταν γράφει. Πόσο
μάλλον όταν μιλάμε για λαϊκά παραμύθια που είναι ζητούμενο να ταυτιστούμε με
τους ήρωές τους.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Ο ανθρώπινος χαρακτήρας είναι πολύπλευρος. Κάθε στοιχείο του χαρακτήρα
είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι από το πάζλ. Δεν ξεχωρίζω κανένα κομμάτι, πόσο
μάλλον για να το θεωρήσω ως Θείο δώρο. Θετικό είναι ότι έχω πολλή υπομονή και
διάθεση να μάθω να φτιάχνω το πάζλ όσο καλύτερα και αποτελεσματικότερα μπορώ
για μένα και τους γύρω μου.
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Απαντώντας ως γυναίκα και ως ψυχολόγος νομίζω ότι είναι η υπέρ ανάλυση!
Την μοίρα, την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Όχι θα ένιωθα ανελεύθερη αν πίστευα σε αυτό. Θεωρώ ότι τη μοίρα μας τη
γράφουμε, τη διαγράφουμε και την ξαναγράφουμε εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές
μας και κυρίως την συνέπειά μας απέναντι σε αυτές τις επιλογές.
Πώς εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Από τις πρώτες λέξεις μάλιστα αφού αρχίζει και από άλφα… Δεν θα γινόταν
αλλιώς.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό πέρα από τη δουλειά μου με παιδιά με Ειδικές Εκπαιδευτικές
Ανάγκες και ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες, ασχολούμαι παράλληλα και με την
συγγραφή.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια
πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Πάντα με δυσκόλευαν οι ερωτήσεις όπου για απάντηση έπρεπε να ξεχωρίσω μία αγαπημένη
επιλογή. Είναι πολλές από τη «θεία απ’ το Σικάγο» μέχρι τη «Μιά αιωνιότητα και
μιά μέρα» του Αγγελόπουλου.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι»
σας;
Δένομαι συναισθηματικά με αντικείμενα όμως δεν έχω κάποιο γούρι.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
«Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και
κάτι έχει χάσει» του H. Jackson Brown.
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση
που βιώνουμε;
Η κρίση που βιώνουμε είναι πολυπαραγοντική με μεγαλύτερο αντίτιμο την κρίση
της ίδιας μας της κρίσης. Η όξυνση της κριτικής μας σκέψης είναι θέμα πρώτα προσωπικό και ατομικό και έπειτα κοινωνικό. Τα
ΜΜΕ είναι επόμενο να αντανακλούν την κατάσταση της εκάστοτε κοινωνικής
πραγματικότητας. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε και να περιμένουμε να έρθει η αλλαγή
από τον άλλο χωρίς πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από
ανικανότητα να τις στηρίξει;
Εξουσία και τέχνη είναι δύο δυνάμεις αμφίρροπες από τη στιγμή που και οι
δύο μπορούν να διεγείρουν συναισθήματα. Οπότε είτε μιλάμε για την εξουσία της
τέχνης είτε για την τέχνη της εξουσίας, ας έχουμε κατά νου ότι κάθε συνθήκη από
τις δύο δημιουργήθηκε από και προς τον άνθρωπο. Η πρόθεση νομίζω πίσω από αυτό
είναι που κάνει τη διαφορά.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει
την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Πρώτον δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο.
Τώρα ο λόγος που γενικά κάποιος μπορεί να επιλέγει να αφήσει την τύχη του
στα χέρια των άλλων είναι ακριβώς για να μπορεί να κατηγορήσει τον άλλο και όχι
τον εαυτό του για τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Αλλά κι αυτό ήδη από μόνο
του είναι μια επιλογή, μια αυτενέργεια. Είναι όμως πολύ σύνθετο θέμα αυτό για
να χωρέσει μια απάντηση σε μια πρόταση.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο
νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Επειδή ακριβώς θα είχα μόνο λίγα λεπτά της ώρας, δε θα είχε νόημα να θέσω
κάποιο νόμο σε εφαρμογή. Θα στόχευα όμως σε μια ριζική αλλαγή στην παιδεία.
Μπορεί ας πούμε να έβαζα το λαϊκό παραμύθι σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες
από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο. Γιατί το λαϊκό παραμύθι δεν έχει
ηλικία, μας μαθαίνει τη ζωή και μας εκπαιδεύει χωρίς διδακτισμούς. Τότε ίσως να
γινόταν αυτό που έλεγε και ο Αριστοτέλης «ο λεπτός και ευγενικός άνθρωπος
φέρεται σαν να ‘χε μέσα του το νόμο».
Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι
θα θέλατε να είστε;
Μάλλον μυρμήγκι για να ζήσω την καταπληκτική φιλοσοφία με την οποία στήνουν
τις αποικίες τους.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Πιστεύω με την έννοια που τα όριζε ο Φρόυντ ότι δηλαδή τα όνειρα είναι η
βασιλική οδός προς το ασυνείδητο.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του
λέγατε;
Θα του έλεγα: «Εσύ τι νομίζεις;». Τα παιδιά πάντα είναι σοφότερα από εμάς,
απλά δεν το ξέρουν. Θα προσπαθούσα να του δείξω αυτό ακριβώς λοιπόν.
Η
Νατάσα Κονιδιτσιώτη γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1989.
Είναι
ψυχολόγος και ειδική παιδαγωγός. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Είναι κάτοχος του Διακρατικού Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδικής Αγωγής του
Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και του Università
degli studi di Torino στην Ιταλία.
Εργάζεται
με παιδιά με μαθησιακές, ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες καθώς και με παιδιά με
αναπτυξιακά και νοητικά προβλήματα.
Είναι
ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού.
(Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
