Το
ξύλινο κουτί επάνω στο βρόμικο τραπέζι ήταν εκείνο...
που του είχε κινήσει την
προσοχή. Τρεις ημέρες στο νέο αυτό σπίτι-για εκείνον, μιας και το είχε
κληρονομήσει από την γιαγιά του- και ακόμα ξεσκαρτάριζε. Το τι είχε πετάξει από
εκεί μέσα δεν λέγεται. Τι παλιατζούρα και κακό μάζευε αυτή η γυναίκα;
Η
κρεβατοκάμαρα γεμάτη από απομεινάρια μιας άλλης ζωής. Της ζωής που εκείνη έζησε
την δεκαετία του 40’ και του 50’,σεβάστηκε το παρελθόν την και κράτησε πολλά
από τα αγαπημένα της αντικείμενα. Κράτησε την κούπα που έπινε τον καφέ της.
Εκείνο τα γκαζάκι που ήταν μέσα στην μαυρίλα. Εκείνη την λάμπα πετρελαίου. Και
φυσικά την φωτογραφία της με τον παππού του, τότε που ήταν και οι δυο νέοι, ο
ένας δίπλα στον άλλο. Σφιγμένοι μπροστά στον φακό με τα χέρια τους δεμένα. Ο
παππούς Μανώλης και η γιαγιά Ελπινίκη ήταν από μικρά παιδιά μαζί.
Κάποτε
του είχε διηγηθεί μια απίθανη ιστορία ο παππούς του. Ήταν λέει μικρά με την
γιαγιά του και πριν ακόμα ο έρωτας σκιρτήσει στις καρδιές τους εκείνη τον είχε
δαγκώσει για ένα παιχνίδι. Ιστορίες και
ιστορίες που έλεγε ξανά και ξανά ο κυρ Μανώλης και ενώ ήταν τα ίδια και τα ίδια
γεγονότα πάντα έμοιαζαν διαφορετικά και ενδιαφέροντα… Τα καλοκαίρια που είχε περάσει μαζί τους ήταν απίθανα έως μαγικά πλάι
στον παππού και την γιαγιά και τώρα , βρέθηκε αυτός να κληρονομεί αυτό το
σπίτι. Το σπίτι των παιδικών του χρόνων…
Συνεχίζεται…
Της συγγραφέως Κατερίνας
Κονίτσα Σωπύλη
