Ο Νίκος Παργιανός απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Συγκροτημένος και συνειδητοποιημένος ήταν ο Νίκος σε κάθε του...

τοποθέτηση, λες και φιλοτεχνούσε την εικόνα αυτής μας της συνάντησης… που αν και λεπτολόγος, δεν κρύφτηκε πίσω από έναν τίτλο του «συγγραφέα» για να μην φανερώσει δικές του αδυναμίες και «πάθη».

Την χαρήκαμε πραγματικά αυτή την κουβέντα, γιατί αυτός ο άνθρωπος ξέρει να ζει την κάθε στιγμή, με έναν ξεχωριστό τρόπο… που σε παρασύρει να τον ακολουθήσεις!

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η αθωότητα εκείνης της εποχής. Τα αγνά παιδικά όνειρά μου, που δυστυχώς μοιάζουν τόσο μακρινά από τα σημερινά ενήλικα δεδομένα. Οι αυθεντικές παιδικές παρέες, οι νεανικές αλάνες, η ανεμελιά και ο αυθορμητισμός της νιότης, η μυρωδιά της φύσης και της εξοχής, το ξέγνοιαστο παιχνίδι, η πρόκληση της γνώσης στα σχολικά θρανία, ο αλλοτινός εκείνος ρυθμός του χρόνου που έμοιαζε να κυλά πιο αργά.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο ήρωα που να ταυτίζομαι πλήρως. Επέλεγα πάντα όμως από τους πρωταγωνιστές των παραμυθιών να κρατώ ορισμένα στοιχεία και χαρακτηριστικά και να τα επεξεργάζομαι καταλλήλως στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναλόγως με τις περιστάσεις.

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;

Σαφώς. Κάθε ήρωας μέσα στα βιβλία μου είναι κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στα πρώτα βιβλία μου, τα αυτοβιογραφικά στοιχεία ξεπερνούσαν το φανταστικό που επινοούσα. Πλέον όμως, αυτό έχει ξεπεραστεί, ίσως γιατί μ’ αρέσει να εντρυφώ σε διαφορετικούς χαρακτήρες, να αντλώ από άλλες, διαφορετικές από εμένα προσωπικότητες στοιχεία και να συνθέτω πλέον κάτι νέο στις ιστορίες μου.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Την επιμονή. Το πείσμα, που με κάνει να αγωνίζομαι μέχρι τέλους για τις ιδέες, τις αξίες, τα ιδανικά μου. Την πίστη στον εαυτό μου, που με κάνει να πεισμώνω και να επιμένω. Χωρίς επιμονή σήμερα ειδικά, πιστέψτε με, νομίζω πως δεν έχει τύχη κανένας από εμάς.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Ίσως η αδυναμία μου στην λεπτομέρεια που πολλές φορές με κάνει να χάνω τα αυγά και τα πασχάλια. Είμαι λεπτολόγος, κι αυτό είναι επώδυνο πολλές φορές και με καθιστά έρμαιο του πάθους μου να είναι όλα τέλεια.

Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά της ζωής σας;

Πιστεύω πως εμείς με τις επιλογές μας γράφουμε τη μοίρα μας. Μας δόθηκαν κάποια όπλα, σε όλους μας, κάποια χαρίσματα και ταλέντα που ποικίλουν σε κάθε άνθρωπο. Είναι στο χέρι μας να τα βρούμε και να τα αξιοποιήσουμε κατάλληλα και να διεκδικήσουμε το καλύτερο για εμάς και τους ανθρώπους μας. Κάποιοι είναι τυχεροί κι ετούτα τα προτερήματα τα αντιλαμβάνονται γρήγορα και επενδύουν πάνω σ’ αυτά. Κάποιοι άλλοι δεν τα χρειάζονται καν, ενώ κάποιοι τελευταίοι, μπορεί και να μην τους δοθούν ποτέ οι ευκαιρίες για κάτι τέτοιο. Όπως και να’ χει, θεωρώ πως κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας παίρνουν οι αποφάσεις μας, οι επιλογές μας.

Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;

Με μικρές πράξεις ανιδιοτέλειας. Με υπομονή, με διάθεση υποχώρησης, με διάθεση συγχώρεσης και όχι εγωισμό και κακεντρέχεια. Με πράξεις προσφοράς. Για μένα η αγάπη συνδέεται άρρηκτα με υποχρεώσεις και όχι με δικαιώματα. Άλλωστε αυτή είναι η αυθεντική αγάπη, η ανιδιοτελής.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Αν και ο περίγυρός μου με θεωρεί κατά βάση απαισιόδοξο άνθρωπο, τρέφω την αυταπάτη πως παρά τον αρνητισμό μου, που οφείλω να σου εξομολογηθώ πως εκδηλώνεται ως ένα μέσο εξορκισμού και μόνο, είμαι ένας άνθρωπος που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Πολλές φορές δε, δεν διακρίνω ούτε το ποτήρι, πόσο μάλλον όλο αυτό που περιέχει εντός του.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Ολοκληρώνω ένα νέο βιβλίο που είναι μεν επώδυνο αλλά προσφέρθηκα με χαρά και τιμή να το δουλέψω. Θεωρήστε το ως ένα προσωπικό τάμα, καθώς αναφέρεται σε ένα παιδί που έφυγε πρόωρα από τη ζωή και νιώθω πως με δίδαξε τόσο πολλά με τη στάση, το ήθος και τον αγώνα του.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;

Δεν μπορώ να διαλέξω κάποια συγκεκριμένη. Είμαι όμως ασυζητητί οπαδός της κωμωδίας, του γνήσιου ελληνικού χιούμορ, της ετοιμόλογης και αυθόρμητης ατάκας που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι όσες φορές κι αν την έχεις δει, του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, του Τσιφόρου, του Ψαθά και των άλλων μεγάλων σεναριογράφων και συγγραφέων.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν νομίζω πως έχω κάτι συγκεκριμένο για γούρι. Κάνω όμως τον σταυρό μου που και που για καλό και κακό.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Υπομονή, επιμονή και σύνεση.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Τα ΜΜΕ έχουν ήδη μετεξελιχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που βιώσανε οι γονείς μας κι εμείς έως τώρα. Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να παραλάβει την σκυτάλη από εμάς, είμαι σίγουρος, πως ήδη έχει στοχεύσει αλλού σε σχέση με τις συμβατικές δυνάμεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης του σήμερα. Το διαδίκτυο πλέον έχω την αίσθηση πως θα ξεπεράσει τα πάντα. Η τηλεόραση έχει ήδη ξεπεραστεί αλλά δεν το γνωρίζει, όπως ξεπεράστηκε η εφημερίδα και το ραδιόφωνο. Ήρθε και η δική της ώρα, να παροπλιστεί, να γίνει αντίκα, διακοσμητικό έπιπλο και μόνο. Η ενημέρωση και η επικοινωνία πλέον περνά σε άλλη φάση, αυτήν της αμφίπλευρης συμμετοχής, της διαδραστικότητας, πέρα και πάνω από ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Η εξουσία από ανασφάλεια πέφτει πολλές φορές στην παγίδα της φίμωσης, όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και σε πολλές άλλες υγιείς δυνάμεις που έχουν να προσφέρουν κάτι πέρα και πάνω από αυτήν. Ίσως γιατί νιώθει να απειλείται από τον τρόπο που η τέχνη βρίσκει τον τρόπο και αγκαλιάζει τα πάντα, μιλά στα εσώψυχα του κόσμου και αφυπνίζει συνειδήσεις.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Δεν είναι μόνο ο Έλληνας που αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων, απλά ανέκαθεν, σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ήταν πιο αρεστό κάποιος άλλος να κάνει τη βρωμοδουλειά αντί για εμάς.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Τον νόμο που θα απαγόρευε να ορίζονται έτσι αυθαίρετα οι νομοθέτες και να  θέτουν νόμους σε εφαρμογή σε λίγα μόνο λεπτά. Οι νόμοι δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ημερών αλλά διαρκούς κοινωνικής διαβούλευσης, γνώσης, εμπειριών και κυρίως θα πρέπει να θεσπίζονται για να αμβλύνουν κοινωνικές αντιθέσεις και ανισότητες, και όχι να οξύνουν κοινωνικά προβλήματα καιροσκοπικά. Θα πρέπει να έχουν διάρκεια και να είναι αποδεκτοί από την πλειονότητα της κοινωνίας, χαρακτηριστικό που δεν νομίζω πως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ισχύει για τους περισσότερους νόμους της τελευταίας πενταετίας.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Έχεις την εντύπωση πως θα με ρωτούσε; Τότε δεν θα ήταν κακιά. Αν ήταν καλή, έχω την αίσθηση πως δεν θα με μεταμόρφωνε καν σε ζώο, έχοντας γνώση και επίγνωση του τι περνούν αυτά από εμάς τους ανθρώπους…

Πιστεύετε στα όνειρα;

Αν πιστεύω στα όνειρα; Το ερώτημα νομίζω πως πρέπει να αντιστραφεί. Αν τα όνειρα πιστεύουν σε μένα, αν θεωρούν πως μπορώ να τα πραγματοποιήσω, ότι αξίζει να τα ζήσω. Εγώ πάντως εξακολουθώ να πιστεύω στα όνειρα, να έχω όνειρα.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να μην βιαστεί να μεγαλώσει. Να παραμείνει πάντα παιδί. Να συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο με τα ίδια εκείνα μάτια, με το ίδιο λιλιπούτειο ανάστημα. Να σεβαστεί το περιβάλλον, τον συνάνθρωπο, αυτούς που έφυγαν αλλά κι αυτούς που θα έρθουν μετά από εμάς. Και να ζήσει την κάθε στιγμή, γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική και περνά και χάνεται. Μεταξύ μας όμως, δεν θα περίμενα πλέον να μου ζητήσει συμβουλή ένα παιδί, θα του ζητούσα εγώ.

Ο Νίκος Παργινός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1971 και σπούδασε στο Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας.

Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: «Κρεμάλα» (2006), «Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας» (2009), «Το τάγμα της ελπίδας» (2011) και «Ο Κανόνας της Ορθής Γωνίας» (2014).

Άρθρα και σκίτσα του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά.

Ζει μόνιμα στην Κέρκυρα, είναι παντρεμένος και έχει μια κόρη κι έναν γιο. www.parginos.gr  & www.nikosparginos.blogspot.com

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)