Βλασφήμησε
τα γεράματά του καθώς το τρέμουλο...
στα χέρια τον ανάγκασε να ρίξει το παλιό
κλειδί που κρατούσε ασθενικά. Έσκυψε ασθμαίνοντας στο μισοσκότεινο
ψυχοπλακωτικό δωμάτιο και πέφτοντας στα γόνατα ψαχούλευε στα τυφλά στο
χωμάτινο, όλο υγρασία, πάτωμα το αναθεματισμένο μαραφέτι…
Θυμήθηκε
τον πιτσιρικά του να ψάχνει το κλειδί του κουμπαρά κάτω απ’ το κρεβάτι, στα
συρτάρια, στα στρώματα για να βεβηλώσει το περιεχόμενό του σε λιχουδιές. Του
τον είχε πάρει μεταλλικό, άθραυστο, να τον γεμίσει με υποσχέσεις ενός καλύτερου
αυριανού κόσμου. « Εδώ μέσα », του είπε, « θα κλείσεις τα μελλοντικά σου σχέδια
, θα κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα»… «θα μάθεις να είσαι υπομονετικός και
εγκρατής»…
Όνειρα
πολλά δεν πρόφτασε να δει… ούτε πρόλαβε να εξαργυρώσει έστω μερικά από αυτά…
Ακούμπησε
τυχαία το σκαλισμένο μέταλλο και ανασηκώθηκε με δυσκολία. Το υγρό του βλέμμα
όμως, παρέα με την ισχνή του όραση, αδυνατούσαν να του κάνουν το χατίρι… Γύρισε
και είδε μια μορφή μαυροντυμένη, εσώκλειστη στη δικιά της απόγνωση.
Κυρία
μου, ήρθα να δω το παιδί μου και δεν τα καταφέρνω με την κλειδαριά… Ίσως να μη
μπορέσω και να ξανάρθω… αν θέλετε να με βοηθήσετε…
Άνοιξε
με προσοχή το μεταλλικό πορτάκι με την πρέπουσα αρίθμηση… Άμορφη μάζα, έλλειψη
ζωής, σάρκας…
Ήρθε
κατάματα με τον «ανθρώπινο» κουμπαρά και την ανθρώπινη ματαιότητα…
Έφυγε
απ’ το οστεοφυλάκιο μετά από ένα στερνό και μαραζωμένο αντίο… Τα δικά του
όνειρα είχαν σκορπίσει προ πολλού… Σ’ ένα κραχ ενός ουράνιου χρηματιστηρίου…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
