Από
μικρή συνήθιζε να κάνει παρέα με τις γάτες...
Δεν συμπαθούσε τα σκυλιά. Τα
θωρούσε δουλικά, πειθήνια, χωρίς ίχνος περηφάνιας μέσα τους. Αδυνατούσε να
κατανοήσει και τη διπολική συμπεριφορά των ανθρώπων. Νοηματικές αφηγήσεις
γεμάτες πλάνη, ποτέ ξεκάθαρες συμπεριφορές. Δυσπρόσιτα συναισθήματα, παράλογες
αιτιάσεις. Τα πέντε – έξι νιάου της αρκούσαν και με το παραπάνω! Άσπρο – μαύρο.
Πεινάω, πονάω, χάιδεψε με, παράτα με. Αρκούσαν για να επικοινωνήσεις άμεσα και
αληθινά. Ένιωθε σαν τον ασκητή που βαδίζει σ’ έναν απόκοσμο πνευματικό κόσμο
για να απαλλαχθεί απ’ τα πάθη του. Γαλήνη.
Δοκίμασε
να τρώει και στα τέσσερα. Να κοιμάται χάμω σαν μπαλίτσα. Έφυγε και από το
σπίτι. Κρυβόταν σε φυλλωσιές, σε ρόδες αυτοκινήτων και έσκαγε μύτη το σούρουπο
ν’ αλητέψει με την ετερόκλητη και πολύχρωμη τριχωτή αγέλη της. Ανεξάρτητη,
περήφανη, ποτέ ικέτης.
Τη
βρήκαν νεκρή χωρίς ίχνος γρατζουνιάς, μάχης, σημάδια ασιτίας. Πολλοί
ισχυρίστηκαν πως την είδαν να περπατά στα κεραμίδια. Ίσως να γλίστρησε, ίσως να
μην είχε εφτά ζωές. Άλλοι είπαν πως ξεψύχησε από επιλογή ενώ την περιτριγύριζαν
τα γατιά ουρλιάζοντας ένα ύστατο αντίο στον άνθρωπο που τις πλησίασε τόσο πολύ.
Η
αλήθεια αποδείχθηκε πιο πεζή. Ένα τιποτένιο δίποδο, που θεωρούσε τον πλανήτη
κληρονομιά του, θεώρησε σκόπιμο να ταΐσει την παρείσακτη γατούλα μια κόκκινη
της φωτιάς λιχουδιά… Γύρω απ’ τον κάδο και σε απόσταση είκοσι μέτρων κείτονταν
ξεκληρισμένη η υπόλοιπη αγέλη. Μεγαλείο!
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
