Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Τίποτα πάνω από μένα…


Καθισμένη στην καρέκλα προσπαθούσε να διαβάσει...
το βιβλίο που είχε στα χέρια της. Μάταια όμως, το μυαλό της γεμάτο από σκέψεις που την άφηναν αδύναμη μπροστά στην κάθε προσπάθεια  της.
Σήκωσε ασυναίσθητα το χέρι της, το κατεύθυνε στην κορυφή του κεφαλιού της και τράβηξε μια τρίχα με δύναμη. Τον τελευταίο καιρό συνέβαινε αυτό δίχως να το προκαλέσει η ίδια.
Άφησε το βιβλίο και μπήκε στο μπάνιο, πήρε τον μικρό καθρέφτη που είχε στο μπάνιο και τον έβαλε αντίκρυ από τον μεγάλο καθρέφτη με την ίδια να κάθεται με την πλάτη σε αυτόν. 
Τον σήκωσε λίγο να βλέπει την κορυφή του κεφαλιού της. Αυτό αντίκρυσε την έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα, τόσο που σταμάτησε η αναπνοή της. Από την μανία που λίγο καιρό είχε ξεκινήσει της έλειπε μια τούφα ολόκληρη μαλλιά, ήταν δε σε σημείο που δεν μπορούσε να καλύψει. Άφησε τον καθρέφτη στο πάτωμα. 
Βγήκε στο γραφείο της και άρχισε να γράφει. Στο μυαλό της τα λόγια του αξιότιμου συντρόφου της. Για εκείνον για τίποτα δεν ήταν ικανή.  Η καρδιά της σφίχτηκε. Πως κατάφερε να επιτρέψει να κάνει τόσο κακό στον εαυτό της;
Είχε γεμίσει πολλά τετράδια με την κατάθλιψη της. Είχε γράψει πολλές ανούσιες προτάσεις που δεν είχαν νόημα. Το πρόβλημα το γνώριζε αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί με αποτέλεσμα να τα βάζει με τον ίδιο της τον εαυτό.  Σκούπισε τα μάτια της , έσκισε την σελίδα που έγραφε και ξεκίνησε στην επόμενη….
«Με πουλάω σε τιμή ευκαιρίας. Έχω και οδηγίες χρήσης μιας και εγώ από μόνη μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Όποιος με αγοράσει θα εκπλαγεί. Ότι μου λένε το κάνω, αρκεί να με χρησιμοποιήσουν σωστά. Έτσι με έμαθαν, να με χρησιμοποιούν….»
Έσκισε και πάλι την σελίδα και την άφησε στο κομοδίνο του. Ντύθηκε γρήγορα – γρήγορα και έπειτα έντυσε και την μικρή της νεράιδα. Εκείνη δεν ρώτησε που θα πάνε, ίσως ήξερε, ίσως έβλεπε….
Άνοιξε την πόρτα κοίταξε το σπίτι που χρόνια τώρα δεν της έλεγε τίποτα και το άφησε να την καταπιεί. Ναι , ήταν σίγουρη ότι τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη αξία από εκείνη… Έκλεισε την πόρτα και πήρε μια βαθιά ανάσα…. Αυτό ήταν… Επιτέλους θα γινόταν ο εαυτός που για χρόνια είχε χάσει…


Της συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη