Η συγχώρεση δεν αλλάζει το
παρελθόν, μεγαλώνει...
όμως το μέλλον! Παρελθόν… Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής
μας, γεμάτο αναμνήσεις, άλλοτε πικρές, άλλοτε γλυκές, άλλοτε γεμάτες πόνο,
πικρία, μίσος και θυμό ο οποίος μας ακολουθεί στο σήμερα και που δε μας αφήνει
να προχωρήσουμε και να χαρούμε τη ζωή μας.
Θυμός – προς τον πατέρα ή τη μητέρα – που δε μας μεγάλωσαν όπως θα
θέλαμε ή που μας στέρησαν ό,τι είχαμε ανάγκη. Θυμός – προς τη φίλη – που ενώ ήταν τα πάντα για εμάς και ήξερε και τις πιο
μύχιες σκέψεις μας… μας πρόδωσε!
Θυμός για εκείνον που του δώσαμε ό,τι πολυτιμότερο είχαμε. Που του
δώσαμε τον θησαυρό της ψυχής μας και εκείνος τον πέταξε στον κάλαθο των
αχρήστων…
Και ερχόμαστε στο σήμερα…
κουβαλώντας ένα αβάσταχτο
φορτίο στην πλάτη και ένα τεράστιο βάρος στην ψυχή, που δε λέει να μας αφήσει
να ξεχάσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά. Δε λέει να μας αφήσει να
ζήσουμε. Όπως και αν το δούμε, όλες οι εμπειρίες μας, είναι το παρελθόν
μας και με βάση αυτές γίναμε ότι είμαστε σήμερα. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του
εαυτού και της προσωπικότητας μας, έχοντας βάλει μικρά ή μεγάλα λιθαράκια στη
δομή της προσωπικότητάς μας.
Άλλοι είχαν την γνώση – και τα
χρησιμοποίησαν θετικά – και άλλοι επιμένουν ακόμη και σήμερα να τα κοιτάζουν,
να σιχτιρίζουν και να κλαίνε για την κακή τους τύχη και μοίρα. Συμπεριφορά που
πονάει καθημερινά, μην αφήνοντάς τους να ξεχάσουν. Ο πόνος είναι μεγάλος και
ακόμη μεγαλύτερος ο θυμός. Μπορώ να το καταλάβω απόλυτα. Είναι πολύ πιο εύκολο
να μένει κάποιος στο θυμό, παρά να αφεθεί να βιώσει τη θλίψη που υπάρχει κάτω
από εκείνον…
Εκείνο που χρειάζεται να
κατανοήσουμε, όμως, είναι πως αυτός: ο
θυμός, το μίσος ή η κακία, δεν κάνουν κανένα κακό στους άλλους, παρά μόνο σε εμάς τους
ίδιους. Τη δική μας ψυχή κρατούν φυλακισμένη στο παρελθόν και το δικό μας
σώμα πλακώνουν κάθε βράδυ.
– Και ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να
μετουσιώσουμε όλον αυτόν τον πόνο, το μίσος και το θυμό αν δεν
συγχωρέσουμε; Με ποιο τρόπο θα βοηθήσουμε την καρδιά μας να αλαφρώσει, αν δεν
πετάξουμε τα βάρη από επάνω της; Αν δεν τα αφήσουμε να φύγουν και αν
εξακολουθούμε με σθένος να τα κρατάμε μέσα μας, να θυμόμαστε και να πονάμε; Με
ποιον τρόπο θα φέρουμε πάλι τη χαρά στη ζωή μας, αν όχι με τη συγχώρεση;
Συγχώρεση…
Λέξη μοναδική με τεράστιο
νόημα. Λέξη που λυτρώνει και απελευθερώνει. Σε συγχωρώ που δεν μπόρεσες να
με καταλάβεις. Σε συγχωρώ για ό,τι δε μου έδωσες, για ό,τι μου πήρες, για όσα
δεν κατάλαβες, για τις πληγές που μου άνοιξες και για όσα δεν έκανες για μένα.
Σε συγχωρώ και το κάνω για τον εαυτό μου.
Το κάνω γιατί έχω ανάγκη να σε
συγχωρήσω για να μπορέσω να είμαι εγώ καλά. Για να μπορέσω να απελευθερωθώ από
τα τραύματα του παρελθόντος και να επουλώσω τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Για να μπορέσω επιτέλους να κλείσω όποιες μισοτελειωμένες καταστάσεις, με
κρατούν δέσμια μαζί σου.
Σε συγχωρώ – γιατί καταλαβαίνω πως ο πόνος και η πικρία που κρατάω μέσα μου – βαραίνουν εμένα και μόνο
και δεν τα χρειάζομαι πλέον. Γιατί κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω ένα βήμα
μπροστά – το μίσος, η κακία και ο θυμός μου – μου βάζουν τρικλοποδιά και με
γυρίζουν πίσω, στο άδειο κελί της μοναξιάς, ενώ έχω τόσο ανάγκη να ζήσω και να
βρω τη γαλήνη μέσα μου.
Σε συγχωρώ – γιατί αναγνωρίζω πως κι εγώ μπορεί να έχω κάνω λάθη – μπορεί και εγώ να έχω
βρεθεί στη θέση σου και να έχω συμπεριφερθεί όπως εσύ, με τον έναν ή τον άλλον
τρόπο. Συγχωρώντας λοιπόν εσένα, συγχωρώ και τον εαυτό μου για όλες τις
λανθασμένες επιλογές και συμπεριφορές μου.
Σε συγχωρώ – γιατί είμαι δυνατή – και έμαθα να το κάνω.
Γιατί έτσι, σε τακτοποιώ μέσα μου και μπορώ να πάψω πλέον να ασχολούμαι μαζί
σου. Μπορώ να πάρω πίσω το κομμάτι που με τόσο θυμό και μίσος με δένει
μαζί σου, μην αφήνοντάς σε πλέον να επηρεάζεις τη ζωή και τα συναισθήματά μου.
Σε συγχωρώ – γιατί μόνο έτσι, θα ανοίξει η καρδιά μου στην καλοσύνη, στην
ομορφιά και στην αγάπη – και γιατί θέλω να καταφέρω να ονειρευτώ ξανά.
Σε συγχωρώ – γιατί
μόνο έτσι θα συγχωρήσω και εμένα και θα με αφήσω να ζήσω ελεύθερη. Γιατί έχω
ανάγκη να με λυτρώσω από όλο αυτό.
Και μην νομίζεις πως συγχωρώ σημαίνει πως θα ξεχάσω. Δεν είναι
πίνακας η ζωή, να πάρω ένα σφουγγάρι να τα σβήσω όλα. Θα σε θυμάμαι και εσένα
και τα σημάδια που μου χάρισες…
Όμως θα κοιτάξω να τα
χρησιμοποιήσω σωστά και προς όφελος και γνώση μου. Θα σταματήσω να παριστάνω το
θύμα γενικότερα, δικάζοντας τους άλλους για ό,τι μου συμβαίνει.
Θα προτιμήσω τη συγχώρεση από
την εκδίκηση η οποία με κρατάει δέσμια σε μια υποχρέωση μίσους και ανταμοιβής
του κακού που μου έκανες.
Θα προτιμήσω να βάλω την αγάπη
στη θέση του μίσους, γιατί με το μίσος και το θυμό μου, πλήγωνα τον εαυτό μου,
περισσότερο από εσένα που μισούσα.
Σε συγχωρώ γιατί μόνο έτσι θα
συγχωρήσω και εμένα και θα με αφήσω να ζήσω ελεύθερη. Γιατί έχω ανάγκη να με
λυτρώσω από όλο αυτό.
Πλέον
έμαθα πως η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν… μεγαλώνει όμως το μέλλον!
Γράφει η Ανδριάννα Γεροντή – Συστημική και Εναλλακτική
Θεραπεύτρια του ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ (Ανασυνδιασμένη Ψυχοθεραπεία), http://kontasou.com
