Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον
αληθινό...
έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο
βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα,
αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει
τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των
παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την
αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι
όμως για την Ειρήνη.
Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο
χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος
και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού,
γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους
πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον
ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο,
μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει
χαμένο στον βυθό της μοναξιάς.
Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια
φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι
μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να
κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;
