Κουβέντα στην «αυλή», με τη συγγραφέα Χρύσα Λυκούδη

Η Χρύσα Λυκούδη μας επισκέφτηκε στην «αυλή», για...

να μιλήσουμε για το νέο της βιβλίο, για τις σκέψεις αλλά και για όσα την «συνοδεύουν» ως άνθρωπο που αγαπάει τη γραφή και τα ταξίδια του νου… 

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Θεωρώ παιδικά μου χρόνια από τότε που έχω καθαρές μνήμες κι αυτές ξεκινούν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Λυκούρια. Όλα από εκεί μου λείπουν. Το ποτάμι μας, οι φίλοι μου, τα παιχνίδια στις αλάνες και στο χιόνι που τότε σκέπαζε το χωριό δυο και τρεις μήνες!!!

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Δεν είχα παραμύθια. Έφτιαχνα δικά μου.

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Θα συγχωρούσα, αλλά δεν θα ξεχνούσα. Απομακρύνω τους τοξικούς ανθρώπους χωρίς να κρατώ κακία.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Αυτή η αστέρευτη αγάπη και υπομονή που έχω για τα παιδιά μου.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Έχω μεγάλη υπομονή. Όταν όμως με πληγώσουν βαθύτατα γυρίζω σελίδα και δεν επανέρχομαι. Έτσι μπορεί να χάνω ευκαιρίες.

Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Δεν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω στις επιλογές και στις συγκυρίες.

Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;

Με πολλούς τρόπους. Είμαι δοτικός άνθρωπος και ανοικτό βιβλίο η ψυχή μου.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Είναι η σημαία μου. Πιστεύω ότι κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του αρκεί να καθίσεις να σκεφτείς λογικά.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Ολοκληρώνω το δεύτερο μυθιστόρημά μου που συνεχίζει την ιστορία της ηρωίδας μου μετά τα δώδεκά της χρόνια.

Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;

Τις αναμνήσεις μου. Χωρίς αυτές δεν έχεις ζωή.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

«Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τον λατρεμένο μου Μάνο Κατράκη!!!

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Οι φωτογραφίες των παιδιών μου στο πορτοφόλι μου.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Υπάρχει μια συρρίκνωση σήμερα στα παραδοσιακά ΜΜΕ. Πιστεύω ότι θα συνεχιστεί όσο βιώνουμε την οικονομική κρίση.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Από φόβο φυσικά. Οι τέχνες αφυπνίζουν συνειδήσεις.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Ο Έλληνας σβήνει τις μνήμες του και δεν μαθαίνει από τα λάθη του.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Να έπαιρναν για πάντα την άδεια οδήγησης σε ασυνείδητους οδηγούς που παρκάρουν σε θέσεις των ΑΜΕΑ.

Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Την υποκρισία!

Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Το αγαπημένο μου άλογο.

Πιστεύετε στα όνειρα;

Μέσα από τα όνειρά μας έρχονται μηνύματα από το υποσυνείδητο.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να βρει τη δύναμη να κυνηγήσει τα όνειρά του.

Γεννήθηκα στα Καραμεσηνέικα, χωριό κοντά στην Πάτρα και Δημοτικό Σχολείο πήγα στη Λυκούρια Καλαβρύτων από όπου κατάγεται η μητέρα μου. Τη Λυκούρια, τη θεωρώ ιδιαίτερη πατρίδα μου γιατί από εκεί ξεκινούν οι καθαρές μνήμες μου και οι πρώτες όμορφες εμπειρίες μου. Πέρα από τη φυσική ομορφιά της, την κάνει μοναδική η πηγή του λατρευτού μου ποταμού Λάδωνα! Τη χρονιά που πήγα, το 1962, το ποτάμι στέρεψε για αρκετές μέρες. Το γεγονός αυτό –που συγκλόνισε τότε τη ζωή όλων μας–, στάθηκε αιτία να διαμορφωθεί το μονοπάτι που ακολούθησα για την ιστορία μου.

«Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας. Η Ψυχοκόρη» είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.

Από τα εφηβικά μου χρόνια ασχολιόμουν με τη συγγραφή ποιημάτων και διηγημάτων που έχουν μείνει στο συρτάρι μου να μου θυμίζουν τους προβληματισμούς μου, τα όνειρά μου, την αγάπη μου για τη φύση, τα ζώα και τους ανθρώπους. Αφουγκραζόμουν και παρατηρούσα τα πάντα, κι έπλεκα με τη φαντασία μου δικές μου ιστορίες.

Όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου αντί για παραμύθια τους έλεγα τις περίεργες ιστορίες που έζησα ή άκουσα, κυρίως στη Λυκούρια κι όταν μεγάλωσαν μου επαναλάμβαναν ότι όλα αυτά τους είχαν εντυπωσιάσει και με παρότρυναν να τα γράψω σ’ ένα βιβλίο. Έτσι γεννήθηκε αυτό το μυθιστόρημα που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, αλλά μυθοπλασία επηρεασμένη από τις αφηγήσεις των γιαγιάδων μου με ψήγματα πραγματικών γεγονότων και χαρακτήρων που συνάντησα σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου.

Τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια ήταν στην Κάτω Αχαΐα. Το 1970 εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς στην Πάτρα όπου ολοκλήρωσα τις γυμνασιακές μου σπουδές στο Γ΄ Γυμνάσιο Θηλέων. Στη συνέχεια φοίτησα στην ιδιωτική Σχολή Διοίκησης και Λογιστικής στην Πάτρα. Το 1977 διορίστηκα ως Ε.Τ.Ε.Π στο Εργαστήριο των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, ενώ πια έχω συνταξιοδοτηθεί.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)