Αν σταθείς νύχτα
μπροστά στην θάλασσα...
ο ήχος της θα σε κάνει να ταξιδέψεις μακριά. Εκεί που
ακόμα και με το πιο λαμπρό φως του ήλιου δεν μπορείς να δεις. Το σκοτάδι είναι
πολλές φορές καλύτερο από το φως. Δεν σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σε αφήνει να
ζεις στον δικό σου ονειρικό κόσμο. Έτσι, ο ήχος της θάλασσας σε κάνει να
νομίζεις ότι ταξιδεύεις σε ένα μεγάλο καράβι, ότι φεύγεις μακριά από ότι σε
πονά και σε κάνει να είσαι δυστυχής.
Έτσι και η Μέρσι,
κατέβαινε στον μικρό μόλο του μικρού νησιού όπου ζούσε την νύχτα και άφηνε το
βλέμμα της να χαθεί στα σκοτεινά νερά, άλλοτε νόμιζε ότι θα ερχόταν ένα
πλοιάριο να την σώσει από την ζωή της, από τις ίδιες τις επιλογές της, άλλες
φορές πάλι, έκλεινε τα μάτια και άκουγε τον ήχος της….. Ονειροπολούσε και
αφηνόταν μέχρι που το φεγγάρι χανόταν και τα σύννεφα έπαιρναν αυτό το μαβί
χρώμα της αυγής. Για χρόνια καταφύγιο της ήταν αυτό το μέρος ως που….
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Της
συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
