Κουβέντα στην «αυλή», με το ζωγράφο & δάσκαλο, Παναγιώτη Αννούση

Ένας άνθρωπος που μέσα από τα έργα του μας φανερώνει...

τις ευαισθησίες και τον πλούσιο πνευματικό του κόσμο, ήρθε στην αυλή μας και πραγματικά μας «ταξίδεψε»…

Ποια γεύση σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Το γλυκό βύσσινο από τα χέρια της μητέρας μου.

Το εικαστικό «μικρόβιο» υπήρχε στην οικογένειας ή εσείς είστε ο πρώτος διδάξας;

Στον στενό οικογενειακό μας κύκλο, παρ’ όλο που υπήρχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες,  δεν είχε ασχοληθεί κάποιος άλλος με τα εικαστικά.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με τη ζωγραφική & γενικά με τις εικαστικές δράσεις;

Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι μια εσωτερική παρόρμηση. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Οι μαθητές σας στο σχολείο έχετε την αίσθηση πως σας αγαπούν ως τον «καλό» τους δάσκαλο ή για τον δημιουργό εικόνων που τους ομορφαίνουν την καθημερινότητα;

Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός και των δυο στοιχείων που αναφέρατε. Και πράγματι ανεκτίμητο είναι όταν βλέπεις να σου επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο η αγάπη που προσφέρεις.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, ένας καλός πίνακας ζωγραφικής;

Δεν γνωρίζω τη συνταγή, όμως για μένα ένας καλός πίνακας είναι αυτός που σε «παρασέρνει». Άσχετα από στυλ, σχολές, τεχνοτροπίες και υλικά, καλός είναι όταν σου προκαλεί έντονα συναισθήματα. Όταν «μπαίνεις» μέσα του κι ανοίγει ο εσωτερικός σου κόσμος.

Πείτε μας πως αισθάνεστε όταν ολοκληρώνετε ένα έργο σας;

Θα έλεγα όπως ένας αγγελιαφόρος που κατάφερε να παραδώσει το μήνυμα. Αυτό το παράξενο μείγμα έντασης και γαλήνης.

Πως «παντρεύεται’ τη διδασκαλία με το χόμπι σας, δίχως το ένα να υστερεί ή να υπερτερεί του άλλου;

Μάλλον το ένα υποβοηθάει το άλλο, ασυνείδητα. Και στις δυο περιπτώσεις κίνητρο μου είναι η αγάπη κι η προσφορά αυτών των ελαχίστων που γνωρίζω και μπορώ.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» των τεχνών ποιο μήνυμα θα στέλνατε σ’ όλο τον κόσμο;

Είναι χιλιοειπωμένο αλλά το πιστεύω βαθύτατα και θα το επαναλάβω : η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Είναι τόσοι πολλοί Έλληνες και ξένοι που αγαπώ και θαυμάζω, όμως, αναμφίβολα, ο Π. Τέτσης είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Κι από ξένους θα έλεγα ο Edward Hopper.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της μουσικό όργανο, τι θα θέλατε να είστε και γιατί;

Μάλλον τρομπέτα επειδή λατρεύω την jazz και μ’ αρέσει πολύ αυτή η εικόνα  μιας ορχήστρας που ακούγεται μέσα στη νύχτα.

Αν υπάρχει και φεγγαρόφωτο ακόμα καλύτερα.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν είμαι πολύ σταθερός σε αυτά κι έτσι με πετυχαίνετε σε μια στιγμή που δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο γούρι.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

(Χαχα! Πού το ξέρετε ότι λατρεύω τις ατάκες και τις φράσεις –κλισέ;)

 Είναι τόσες πολλές, όμως αυτό τον καιρό ταλαντεύομαι ανάμεσα σε δυο : Από τη μια «δεν υπάρχει σωτηρία!» κι από την άλλη «όλα γίνονται για καλό!». Ίδωμεν!

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Λατρεύω γενικά τον κινηματογράφο κι είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Αυτή την εποχή, ίσως επειδή πλησιάζουν κι οι διακοπές, θα σας έλεγα «ας περιμένουν οι γυναίκες».  

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Σίγουρα «μην τα παρατάς ποτέ» ή για να χρησιμοποιήσω άλλη μια ατάκα «ο αγώνας τελειώνει μόνο όταν ακουστεί το σφύριγμα της λήξης».

Γεννήθηκα στις 21/6/1964 κι η καταγωγή μου είναι από την Αρκαδία. Εκεί έζησα μέχρι το 1982, όταν ήρθα στη Αθήνα για σπουδές.

Από το 1987 υπηρετώ ως δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Μένω στο Ηράκλειο Αττικής.

Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από παιδί κι είμαι αυτοδίδακτος.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)