Διβάνη, Τατσόπουλος, Χωμενίδης: Η αβάσταχτη ελαφρότητα των τζαμπατζήδων της πολιτικής!!!

Η παρέα των συγγραφέων που για χρόνια ήταν συνώνυμη με ό,τι πιο ανατρεπτικό κυκλοφορούσε στην πιάτσα κατέληξε να καταλαμβάνει δημόσιες θέσεις, να υπερασπίζεται το καθεστώς και να αποκαλεί ένα νεκρό παιδί «τζαμπατζή»...

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φίλοι και συγγραφείς Λένα Διβάνη - Πέτρος Τατσόπουλος - Χρήστος Χωμενίδης βρίσκονται στο στόχαστρο εκφράζοντας μια γενιά που βάλθηκε να ειρωνευτεί τα συντηρητικά εγχώρια ήθη για να καταλήξει να τα νομιμοποιεί με κάθε τρόπο...

Σε μια εύστοχη ανάλυσή του ο κοινωνιολόγος Θεόφιλος Τραμπούλης επισημαίνει το πώς αυτή η συγκεκριμένη γενιά συγγραφέων βρέθηκε να μοιράζεται κοινά χαρακτηριστικά και από ανατροπείς να ηθικολογούν ασύστολα - αλλά και να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα, θα προσθέταμε εμείς. «Πράγματι», γράφει ο Τραμπούλης, «στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εμφανίζεται στον χώρο της νεοελληνικής πεζογραφίας μια γενιά συγγραφέων με κοινά χαρακτηριστικά. Για την ακρίβεια, καταξιώνεται και αποκτά θέση στο λογοτεχνικό πεδίο. Οι αλλαγές ωστόσο προοικονομούνται από την προηγούμενη δεκαετία και τις οικονομικές, συμβολικές, κοινωνικές ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία μετά το 1981. […] Στην πρώτη πενταετία της δεκαετίας του ’90 η νέα αυτή πεζογραφία θα αποκτήσει πιο συγκεκριμένη μορφή, μεγαλύτερη απήχηση και κάποια ουσιαστικά εξωλογοτεχνικά χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν ριζικά από τις προηγούμενες γενιές».
Κατ’ αρχάς φαίνεται να απελευθερώνεται από ιστορικές και πολιτικές θεματικές που στοίχειωναν μέχρι τότε τη νεοελληνική πεζογραφία, ενώ εμφανίζεται εντελώς απενοχοποιημένη όσον αφορά στους λογοτεχνικούς ή επιστημονικούς κανόνες. Γράφει ανάλαφρα, βγάζει τη γλώσσα σε ό,τι μέχρι τότε θεωρούταν υψηλή ή καλή λογοτεχνία και φυσικά συμμετέχει αρθρογραφώντας σε περιοδικά, εφημερίδες και δείχνει να ακολουθεί τα σημεία των καιρών. Είναι παιχνιδιάρα και μοντέρνα. Ακριβώς επειδή δεν έχει τα πολιτικά ταμπού του παρελθόντος, δεν έχει πρόβλημα με το να ασπαστεί δεξιές ή εκσυγχρονιστικές θέσεις -εξ ου και η πρόταση Τατσόπουλου να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με κάποιους φορείς ή πρόσωπα της Δεξιάς-, αλλά και να καταλάβει οποιοδήποτε αξίωμα προταθεί αντίστοιχα από Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Σταδιακά όμως με την κατάρρευση του συστήματος οι συγγραφείς αυτοί δείχνουν να βρίσκονται σε αμηχανία και μαζί με τις χαμένες τους θέσεις να προασπίζονται όχι τη λογοτεχνία ή τα βιβλία τους, αλλά το ίδιο το καθεστώς και τους εκφραστές του. 

«Γι’ αυτό», καταλήγει ο Τραμπούλης, «και η οξύτητα με την οποία εκφράζονται σήμερα οι συγγραφείς αυτοί δεν είναι ανεξάρτητη από την κατάρρευση του συστήματος οικονομίας και λόγου μέσα στο οποίο ανδρώθηκαν. Είτε το θέλουν είτε όχι απέκτησαν τη θέση και το κύρος τους από τους ίδιους τους φορείς που διατύπωσαν την ίδια εποχή το όραμα της ευδαιμονίας των δανείων, που έθεσαν τα σύμβολα του κύρους της, που καλλιέργησαν τη δυστοπία του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων, που παρακολούθησαν αδρανείς την κατάρρευση». Τώρα οι συγγραφείς αυτοί καλούνται αμήχανα να πάρουν θέση - και δυστυχώς όταν το κάνουν το μόνο που βρίσκουν απέναντί τους είναι νεκρούς, στοιχειωμένους ανέργους-ζόμπι και χιλιάδες κόσμου που αναρωτιούνται αν όντως οι συγγραφείς βγήκαν από τα σπλάχνα τους ή αν τελικά είναι απλώς εξωγήινοι... (protothema)