Η Ολυμπία, το πιο
δοξασμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας...
αφιερωμένο στον Δία, τόπος διεξαγωγής των
Ολυμπιακών Αγώνων οι οποίοι τελούνταν στο πλαίσιο των Ολυμπίων, της πιο
σημαντικής εορτής των Ελλήνων κατά το μεγαλύτερο διάστημα της αρχαιότητας.
Η Ολυμπία ονομαζόταν
Άλτις, δηλαδή Ιερό Άλσος. Είναι κτισμένη
στη βόρεια όχθη του ποταμού Αλφειού και υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας από
τη Νεολιθική περίοδο. Αρχικά υπήρξε οικισμός αγροτικός και σταδιακά εξελίχθηκε
στο μεγαλύτερο θρησκευτικό κέντρο του αρχαίου κόσμου.
Τα διάφορα οικοδομήματα
που ανεγέρθηκαν, ήταν θρησκευτικού και κοσμικού χαρακτήρα μέχρι να πάρει τον 2ο
αι. μ.Χ τη μορφή που έχει σήμερα… σύμφωνα με τα στοιχεία που βρίσκει κάποιος από
τη Βικιπαίδεια.
Το σήμερα όμως, δεν
έχει τη συνέχεια που θα έπρεπε και αυτό μπορεί να το αισθανθεί, όποιος
επισκεφτεί αυτή την πόλη, την κοιτίδα του ολυμπισμού & του πολιτισμού, όπως
αρέσκονται κάποιοι να λένε, δίχως να κάνουν το ελάχιστο, ώστε αυτή η πόλη να
αποκτήσει την παλιά της αίγλη και να συνεχίσει να είναι σημείο αναφοράς και
πόλος έλξης, νέων επιτευγμάτων!!!
Και όπως είναι φυσικό,
το ερώτημα που αβίαστα σου βγαίνει από το στόμα είναι, άραγε θα έρθει ποτέ ξανά
η κανονικότητα σ’ αυτή την πόλη;
Θα φτιαχτεί μια αψίδα ή
μια προτομή ή κάποια γλυπτά, ώστε να φανερώνουν μαζί με μια επιγραφή στον
επισκέπτη την ιστορικότητα και την ιερότητα αυτού του χώρου, καθώς οι τωρινές
αφίσες που κοσμούν τις κοινοτικές κολώνες φωτισμούς με θεματολογία, κλαρίνα,
πανηγύρια και γουρνοπούλες, μόνο επίσκεψη σε κοιτίδα πολιτισμού δεν φαντάζουν;
Θα λειτουργήσουν ποτέ
εξ ολοκλήρου τα τεράστια πάρκινγκ έξω από τη πόλη ώστε να σταθμεύουν εκεί τα
δεκάδες πούλμαν από τις κρουαζιέρες που σήμερα δυσκολεύουν την κίνηση στον
κεντρικό δρόμο της πόλης, προκαλώντας πανικό, ρύπανση και εκνευρισμό στους
επισκέπτες που δεν μπορούν να κινηθούν, ούτε πάνω στο πεζοδρόμιο;
Θα ανακαινιστεί και θα
λειτουργήσει ίσως ως πολιτιστικό κέντρο ή συνεδριακό κέντρο το «κουφάρι» του Μοτέλ «Ξένιος Ζευς», που
δείχνει στην είσοδο της πόλης την αδιαφορία της «Πολιτείας», για κάτι
δημιουργικό και παράλληλα λειτουργικό για χιλιάδες κόσμο;
Θα σταματήσει να
λειτουργεί ο κεντρικός δρόμος της πόλης ως δρόμος ήπιας
κυκλοφορίας , ώστε να έρθει στον
κανονικό του χαρακτήρα, αυτόν που έχει
μόνο στα «χαρτιά» ως πεζόδρομος;
Θα γίνει ποτέ
προσβάσιμος για άτομα με ειδικές ανάγκες, για παιδιά και επισκέπτες που θέλουν
να θαυμάσουν τον πλούτο της πόλης, δίχως να φοβούνται μην τους πατήσει κάποιο
αυτοκίνητο;
Θα φτιαχτούν ποτέ
δημόσιες τουαλέτες, ώστε να σταματήσει για να κάνει ο κόσμος την ανάγκη του, να
εισβάλει στις τουαλέτες των καταστημάτων ή να πηγαίνει πίσω από τις πλούσιες
φυλλωσιές και τις καλαμιές;
Θα ξαναλειτουργήσει
ποτέ ξανά το ΚΕΠ & θα αποκτήσει ξανά η πόλη ένα γραφείο πληροφοριών για
τους επισκέπτες, μια πολιτιστική εφημερίδα, μια βιβλιοθήκη, ένα πολιτιστικό
κέντρο;
Θα γεμίσουν ξανά τα δύο
θέατρά της από κόσμο, όπως παλιά;
Θα ξανασυνδεθεί ξανά η
Ολυμπιακή Ακαδημία, ένα κόσμημα για την περιοχή, με την πόλη της Αρχαίας
Ολυμπίας και θα γίνει ξανά φιλόξενη και προσβάσιμη για τον «απλό» πολίτη;
Θα ξαναλειτουργήσει το
Μουσείο Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που παραμένει κλειστό εδώ και χρόνια;
Θα επισκευαστούν οι
περιμετρικοί δρόμοι της πόλης που έχουν πάθει καθίζηση από τον τεράστιο όγκο
των οχημάτων και παραμένουν έτσι για αρκετό καιρό, έξω από δημόσιες υπηρεσίες
προκαλώντας έκπληξη στον επισκέπτη και αγανάκτηση στον κάτοικο της πόλης &
θα καθαριστούν οι δρόμοι αυτοί από τα ξερά χόρτα που σε μερικές περιπτώσεις
έχουν φτάσει μέχρι τα παράθυρα των σπιτιών, αλλά και παράλληλα εμποδίζοντας και
τον κόσμο να χρησιμοποιήσει τις κουπαστές ώστε με ασφάλεια να περπατήσουν τους
δύσκολούς δρόμους;
Θα, θα, θα, πόσα Θεέ μου θα, για μια πόλη κόσμημα, για μια πόλη
που έχει ανάγκη τη φροντίδα και την προσοχή όλων μας, μια πόλη που απεγνωσμένα
ζητάει τον «Από μηχανής Θεό», που θα την επαναφέρει στην κανονικότητα και στο
βάθρο που της αξίζει…
Μια πόλη που όλος ο
κόσμος θέλει να την επισκεφτεί, μια πόλη που έχει να προσφέρει το φως της
απλόχερα σε όλους μας, μια πόλη που οφείλουμε να τη σεβαστούμε και να την
κάνουμε καλύτερη, δίχως κατηγορίες ο ένας προς τον άλλο, αλλά με αγάπη και
συνεργασία.
Ζούμε στα Άγια χώματα
και οφείλουμε να τα τιμήσουμε και να τα παραδώσουμε λαμπρότερα στις γενιές που
ακολουθούν…
Παύλος Ανδριάς
