Η φιλοξενία (ετυμολoγία από το φιλώ (= αγαπώ) + ξένος) αναφέρεται στην
πράξη της περίθαλψης και φροντίδας ενός ξένου στο σπίτι κάποιου.
Ήταν θεσμός για τους αρχαίους να υποδέχονται και
να περιποιούνται τους ξένους στο σπίτι τους. Πίστευαν ιδιαίτερα στην ιδέα της
φιλοξενίας και την θεωρούσαν...
Αυτή η αντιμετώπιση των ξένων ξεκίνησε από την
πίστη ότι οι ίδιοι οι θεοί, μεταμορφωμένοι, τους επισκέπτονταν για να ελέγξουν
ποιοι άνθρωποι τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες και υπακούν στους νόμους και
ποιοι όχι (υβριστές). Επιπλέον, ο τρόπος ζωής των Ελλήνων (ταξίδια,
εμπόριο, πόλεμοι) είχε αποτέλεσμα να βρίσκονται στους δρόμους, σε ξένους
τόπους, με μεγάλη ανάγκη για κατάλυμα, βοήθεια ή προστασία. Με το θεσμό,
λοιπόν, της φιλοξενίας, έβρισκαν και οι ίδιοι αυτά που ζητούσαν. Εξάλλου, οι
ξένοι ήταν καλοδεχούμενοι, γιατί ήταν για πολλούς η μόνη επαφή με τον υπόλοιπο
κόσμο και πηγή πληροφοριών λόγω της έλλειψης μέσων επικοινωνίας.
Οι ηθικές υποχρεώσεις της φιλοξενίας ήταν:
Να προσφέρεται σε κάθε περαστικό, ανεξάρτητα από
την κοινωνική του θέση, την οικονομική του κατάσταση ή την πολιτική θέση.
Ν’ αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο σεβασμό.
Να μην σηκώσουν ποτέ όπλα ο ένας ενάντια στον άλλο
(ξενιστής – ξένος). Η υποχρέωση αυτή δέσμευε και τους απογόνους τους.
Οι υλικές υποχρεώσεις ήταν:
Να υποδεχτούν και να περιποιηθούν τον ξένο.
Να του προσφέρουν γεύμα.
Να του προσφέρουν λουτρό και ύπνο και
στο τέλος της παραμονής του να τον αποχαιρετήσουν
με ευχές και δώρα (ξένια δώρα). Έτσι ο οικοδεσπότης (ξενιστής) κι ο
φιλοξενούμενος (ξένος) συνδέονταν με δεσμούς φιλίας, που κληρονομούνταν και
στους απογόνους τους... (wikipedia)
