Αυτό
που γνωρίζουμε καλά όλοι μας εδώ και χρόνια, είναι ότι η περιέργεια σκοτώνει! Σωστά
θα μου πεις και δίχως να το καταλάβεις, θα έχεις δώσει την πρώτη λάθος
απάντηση!
Το
γιατί το γνωρίζεις, αλλά ως συνήθως, δεν θέλεις να το αποδεχθείς. Να δεχθείς ότι
αυτό είναι μια φούσκα εξυπνάδας και τίποτα άλλο, καθώς εκείνο που σκοτώνει
είναι...
Σε
κάθε συζήτηση, ως πορδές πεταγόμαστε να πούμε τη σαχλαμάρα μας, να πουλήσουμε πνεύμα,
να δείξουμε ότι είμαστε παντογνώστες! Θέλουμε να μιλήσουμε βρε αδερφέ, για πετάξουμε
από πάνω μας το κόμπλεξ της κατωτερότητας που μας έχει γίνει στενός κορσές και
δεν μας αφήσει ν’ ανοίξουμε τα φτερά μας και ως άλλοι Ίκαροι, να φάμε τα μούτρα
μας.
Μας
είναι δύσκολο να παραδεχθούμε ότι με την άγνοιά μας γεμίζουμε βιβλιοθήκες, όπως
ακόμα μας είναι δύσκολο να παραδεχθούμε ότι για ότι μας συμβαίνει, δεν φταίει
μόνο το ριζικό μας, αλλά φταίει και το κεφάλι μας το κλούβιο…
Βλέπεις,
τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό που επικρατούσε ήταν «ότι δηλώσεις είσαι…», με
αποτέλεσμα όλοι μας λίγο πολύ, είχαμε καβαλήσει το καλάμι και είχαμε ως
ιχνηλάτη μας, τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες!
Ποτέ
μας δεν θελήσαμε να αντικαταστήσουμε τα λίγα που ξέραμε με πολλά, γιατί αυτό μας
στερούσε χρόνο από τις απολαύσεως μας και τις κατινιές μας, γιατί αυτό, η
μάθηση δηλαδή, ήταν για τα «φυτά», τους ψωνισμένους, τους κουλτουριάρηδες της πείνας,
τους «πυροβολημένους»!
Όχι
πάντως για εμάς… Τα παιδιά ενός ανώτερου Θεού, που ένα βράδυ ως δια μαγείας μια
καλή νεράιδα ήρθε και πότισε με γνώση την κούτρα μας και να τώρα τ’
αποτελέσματα. Ένα συνονθύλευμα κουτών… μόνο ψάχνει!
Ψάχνει
να βρεί αυτόν που τον σημαδεύει, αγνοώντας ότι αυτός ο κάποιος, ο εκτελεστής
του, είναι η άγνοιά του. Αυτή που εσκεμμένα τόσα χρόνια τον είχε αιχμαλωτίσει
σε έναν καναπέ και τον τάιζε σκουπίδια…
