Η συγγραφέας Μαρία
Γαβριελάτου, μας άνοιξε...
την καρδιά της και κάνοντας ποδαρικό, μας «δίδαξε» το
πώς είναι ένας δημιουργός να έχει ήθος και ταπεινότητα σ’ αυτό που αγαπά…
Έχοντας
γράψει ένα μυθιστόρημα με κεντρικό ήρωα έναν άντρα, πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν
να το διαχειριστείτε και να «μπείτε» στην ψυχή και το μυαλό του Στράτου;
Η μόνη δυσκολία που είχα στο να διαχειριστώ την
ψυχή του ήρωα μου ήταν τις στιγμές που ένιωθα πως θα παρασυρθώ από τα δικά μου
συναισθήματα και δεν θα είχα το αποτέλεσμα που θα ήθελα. Εκείνες λοιπόν τις
στιγμές έβαζα την μάσκα της Μοίρας ξανά και κινούσα τα νήματα της ζωής του,
άλλες φορές με σκληρότητα άλλες με στοργή. Στην περίπτωση του Στράτου στην αρχή
ήμασταν συνοδοιπόροι, μετά παίζοντας τον ρόλο της μοίρας του, είχα την ζωή του
στα δικά μου χέρια ή καλύτερα στην πένα μου. Δεν θα κρύψω πως πολλές φορές
λύγισα με τα δεινά που του φόρτωσα αυτό ήταν και η αιτία πολλές φορές να κλείσω
τον υπολογιστή πικραμένη, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει.
Πόσο
χρόνο χρειάστηκε να συλλέξετε το απαιτούμενο υλικό και τις κατάλληλες
μαρτυρίες, έτσι ώστε αυτό σας το πόνημα να φέρει τη μοναδικότητα της «Αληθινής
ιστορίας»;
Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να γράφετε το 2013 και
τελείωσε το 2015 με λίγα διαστήματα παύσης. Από την στιγμή που ξεκίνησε ως
μπούσουλας στο μυαλό τι περίπου θα είναι το θέμα του, στιγμή δεν σταμάτησα να
συλλέγω πληροφορίες. Μέσα από το ίντερνετ, μέσα από βιβλία, από μαρτυρίες
ανθρώπων ήταν ο πλούτος που πήρα για να μπορέσω να αποτυπώσω όσο καλύτερα
μπορούσα εκείνη την εποχή. Άλλωστε το έχω ξαναπεί πως την ιστορία πρέπει να την
χρησιμοποιείς και όχι να την παραποιείς. Γι' αυτό έπρεπε να διαβάσω, να μάθω
και οι συλλογή των πληροφοριών μου να είναι αξιόπιστες . Για μένα φυσικά ήταν
σαν να ταξίδευα μέσα από την μηχανή του χρόνου και ομολογώ πως αυτό το ταξίδι
δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ! Στην περιοχή μάλιστα των Αμπελοκήπων που
ουσιαστικά έζησε ο Στράτος λίγες μέρες πριν που βρισκόμουν εκεί και θυμόμουν
κάθε δρόμο ή κάθε περιγραφή του βιβλίου ήταν σαν να είχα γυρίσει τον χρόνο πίσω
και δεν θα το κρύψω, ένιωσα συγκίνηση.
Κρατώντας
στα χέρια σας έναν «θησαυρό» από πληροφορίες, πως καταφέρατε και τιθασεύσατε τη
γραφή σας, δίνοντάς μας ένα ολοκληρωμένο έργο δίχως υπερβολές και συγγραφικές
μεταπτώσεις;
Για μένα δεν ήταν δύσκολο γιατί η λέξη υπερβολή
έχει φύγει από το μυαλό μου την στιγμή που ξεκινάω ένα βιβλίο. Ίσως γιατί η
επιθυμία μου είναι καθετί που γράφω να αγγίζει στο μέγιστο τον ρεαλισμό. Να
είναι γήινο και ανθρώπινο κάθε πόνημα μου, ώστε να μπορεί να αγγίξει τον
αναγνώστη. Σαφώς υπήρξαν συγγραφικές μεταπτώσεις που ξεκίναγαν από τις συναισθηματικές
μου μεταπτώσεις αλλά το έλεγχα κλείνοντας εκείνη την στιγμή τον υπολογιστή να αποφορτιστώ
για να μπορέσω μετά να δουλέψω όπως ήθελα. Σε αυτό το βιβλίο είχα επενδύσει τα
πάντα άρα έπρεπε να δώσω τα πάντα χωρίς να πέσω σε συγγραφικό ατόπημα. Με
γνώμονα όλα τα παραπάνω και χωρίς βιασύνη λειτούργησα αφήνοντας τον χρόνο στην
άκρη, αδιαφορώντας πόσο καιρό θα μου πάρει για να τελειώσω το βιβλίο αυτό.
Σκηνές
αφήγησης ζωντανές, γεμάτες εικόνες, γεύσεις και αρώματα του χθες, συνθέτουν ένα
μυθιστόρημα με απίστευτη κινηματογραφική ροή. Πως γράφτηκαν λοιπόν όλες αυτές οι
σελίδες, με τέτοια συμμετρική τοποθέτηση ανά έτη και γεγονότα;
Γράφτηκαν όπως είπα και παραπάνω με πολλή
έρευνα και βοηθό την φαντασία μου που κάθε σκηνή πριν γραφτεί την φανταζόμουν ή
καλύτερα την ζούσα σαν να ήμουν εκεί. Ήταν όμορφα που την έφτιαχνα εικόνα τόσο
που πολλές φορές όσο παλαβό και αν φανεί έλεγα στον εαυτό μου την στιγμή που
καθόμουν στον υπολογιστή :"έλα γειτονοπούλα, άνοιξε τα παράθυρα να δεις τι
γίνεται εκεί έξω". Έτσι ένιωθα κομμάτι της ιστορίας απολαμβάνοντας τα
χρώματα τα αρώματα, τα στοιχεία εκείνης της εποχής, τις συνήθειες, τα πάντα σαν
να ήμουν η γειτονοπούλα που πίσω από τα παράθυρα της έβλεπε τα πάντα.
Τι θα
λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό το βιβλίο;
Είναι τόσα που θα μπορούσα να πω για να τον
προτρέψω να το διαβάσει και έτσι χειμαρρώδης που είναι ο χαρακτήρας μου ίσως
και να του αποκαλύψω πολλά μέσα από τον ενθουσιασμό μου. Με λίγες λέξεις όμως
θα πω πως όποιος ξεκινήσει την ανάγνωση του βιβλίου ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ
ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ θα έχει ένα γλυκόπικρο ταξίδι μα σαν θα φτάσει στον προορισμό
κλείνοντας την τελευταία σελίδα θα έχει πιστεύω την γεύση της ικανοποίησης.
Παύλος Ανδριάς
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος
www.aylogyros news.gr
