Το εντροπικό κατώφλι της γήινης
βιόσφαιρας...
είχε προ πολλού καταρρεύσει και ο πλανήτης έτρωγε τα σωθικά του.
Σβησμένα ηφαίστεια ξαναζούσαν, παλιρροϊκά κύματα σε θεόρατα ύψη κατάπιναν τα
παραθαλάσσια θέρετρα, στα χαοτικά εδαφικά σχίσματα βούλιαζαν τα αστικά συμπλέγματα,
στα πτώματα των οποίων γράφονταν οι τελευταίες λέξεις του ανθρώπινου
περάσματος. Η εποχή του Αρμαγεδδώνα είχε ανατείλει…
Τα
δίποδα όμως λειτουργούσαν εγωιστικά σαν να υπήρχε κάποια ελπίδα συνέχειας. Αντί
ν’ αναθεωρήσουν και να δεχτούν στωικά και με αξιοπρέπεια το ανθρώπινο μοιραίο
επέστρεψαν πάραυτα στο επίπεδο των αγριμιών. Μέσα στον τρόμο και στον πανικό
ξεπήδησαν ξεχασμένα ένστικτα που όμορφα είχαν περιτυλιχθεί με τον μανδύα της
λογικής. Ουμανιστικές θεωρίες λησμονήθηκαν, τα ιερά πιστεύω αποδείχτηκαν σαθρές
ουτοπίες. Η χάρτινη ανωτερότητα του είδους ξεφτιλίστηκε μονομιάς. Δοσολογίες,
αρπαγές, λεηλασίες, βανδαλισμοί, ασέλγειες για λίγες σκοτεινές μέρες παράτασης
μιας σύντομης ασφυκτικής ζωής. Στην πράξη όλες οι πανανθρώπινες αξίες που
κρατούσαν την αγέλη μακριά απ’ τον κανιβαλισμό φάνηκαν επίπλαστες. Η πρότερη
ανύψωση της έντεχνα καμουφλαρισμένης ηθικής αποδείχτηκε ανεπαρκής.
Η
δοκιμασία της «καλής συμπεριφοράς και του savoir vivre” των δερμάτινων σαλονιών
και των «θεόπνευστων» χειρογράφων μόλις έπαιρνε σάρκα και οστά. Η περιπέτεια
των έκλυτων ηθών θα άφηνε το στίγμα της στο πεπερασμένο χρόνο του άλλοτε
ανώτερου είδους…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
