Ο παγωμένος αέρας παρέσυρε ως την πόρτα σου...
ένα κομμάτι χαρτί ζαρωμένο,
γεμάτο μ’ εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν διάβασες… ούτε ένιωσες. Ήρθε πολλές
φορές η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι! Απόκριση καμιά! Κι εγώ… σφάλισα
την ψυχή, μάζεψα τα κομμάτια και προχώρησα. Αν έμεινε ακόμα κάτι, είναι η
ανάμνηση ενός ονείρου που πήγα ν’ αγγίξω, μα τελικά δεν το είχα ποτέ.
Εδώ και ώρα στέκομαι στη γωνία, στο σκοτάδι. Η νύχτα έχει γίνει
σύντροφός μου πια. Δε με φοβίζει… αντίθετα, νιώθω ασφαλής σαν με τυλίγουν τα
μαύρα πέπλα της… και περπατώ ανάμεσα στις σκιές.
Ναι, μου είναι τόσο γνώριμες οι σκιές… η δικιά σου σκιά! Μια ματιά σου
περίμενα, ένα τόσο δα χαμόγελό σου να με αναστήσει!
Σε λίγο θα σημάνει μεσάνυχτα. Μια σταγόνα… πολλές σταγόνες βροχής
αρχίζουν να πέφτουν και κάνουν τη
φορεσιά μου μαύρη και διάφανη μαζί.
Δεν μπορώ άλλο να γράψω. Κουράστηκα. Καλή σου νύχτα, αγαπημένε. Ίσως σε
μια άλλη ζωή μπορέσεις να αφουγκραστείς της καρδιάς μου τα ανείπωτα.
Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2017
