Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Η Κατερίνα Κονίτσα-Σωπύλη γράφει στη γραφομηχανή… για το «Ανταλέτ, η πυξίδα της αλήθειας»


«Να ανοίξει το μυαλό και την καρδιά του ώστε να αφεθεί στις σελίδες του…»
καλεί τον αναγνώστη η συγγραφέας, γνωρίζοντας ότι αυτό της το πόνημα, έχει να δώσει πολλά σε όποιον λατρεύει τέτοιου είδους αναγνώσματα…

Ένα βιβλίο γεμάτο με αρώματα από την Σμύρνη, την Πόλη και από μια παλιά Αθήνα, που πολλοί δεν ζήσαμε… μας μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό σας το πόνημα;

Είναι πολλά αυτά που με ώθησαν να ασχοληθώ με το θέμα της Σμύρνης. Μια ιστορία που πονά κάθε Έλληνα και ειδικά όλους εκείνους που οι παππούδες τους ήρθαν από εκείνα τα ματωμένα μέρη. Ήξερα ότι η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Πόλη και αυτό από μόνο του ήταν μαγικό.
Διαβάζοντας όμως ξανά και ξανά όλο το χρονικό της καταστροφής από έγκυρες πηγές κατάλαβα ότι είχε βάθος όλο αυτό το θέμα και πάντα ήθελα να ασχοληθώ.
Ο πολιτισμός αυτών των ανθρώπων, η αγάπη τους για την Ελλάδα αλλά και για τον τόπο τους, η ίδια τους η ζωή με μάγεψε. Έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ξεκίνησα να το γράφω.

Γνωρίζοντας την ευαισθησία που σας χαρακτηρίζει σε θέματα δικαιοσύνης, ανθρωπιάς και κοινωνικών ισορροπιών, πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να ολοκληρώσετε αυτό το έργο σας;

Αυτό ήταν η κινητήριος δύναμη μου, ομολογώ να πω. Αυτή ακριβώς η ευαισθησία ήταν αυτό που με παρακίνησε και με κράτησε ώστε να το οργανώσω και να το ολοκληρώσω.
Αγαπώ την δικαιοσύνη, αγαπώ τους ανθρώπους που βλέπω να μάχονται για το σωστό. Είναι όμως πολύ δύσκολο να επιβιώσουν σε μια τέτοια κοινωνία σαν την δική μας.

Ο αναγνώστης, ζώντας όλη την ιστορία, μέσα από τις εικόνες που απλόχερα του προσφέρετε, εντυπωσιάζεται και παρασύρεται από τις εξελίξεις.  Πόσο σας γοητεύει αυτό ως «δημιουργό»;

Πολύ, γιατί καταφέρνω να τον μεταφέρω σε μια άλλη εποχή, άγρια μεν, γιατί είχαμε πόλεμο αλλά οι ψυχές ήταν αγνές και ο κόσμος είχε αρχές. Νομίζω αυτό ψάχνουν οι αναγνώστες από τα βιβλία.
Επίσης έχω καταφέρει, πάντα από ομολογίες των αναγνωστών να μεταφέρω την ατμόσφαιρα της Σμύρνης πριν την καταστροφή και κατά την διάρκεια αυτής, κάτι που μελέτησα πολύ ώστε να το καταφέρω.
Στην παρουσίαση κάποιος αναγνώστης που έτυχε να το είχε προμηθευτεί πριν από αυτήν, με ρώτησε αν στην καταστροφή ήμουν εκεί, ήταν πολύ όμορφο το συναίσθημα που ένιωσα.
Ένιωσα ότι κατάφερα να δώσω αυτό που ήθελα, να το ζωντανέψω.

Ένα μενταγιόν, έχει τη δική του θέση μέσα στη δομή του έργου σας. Είναι άραγε μέσο εξέλιξης της ροής ή «πυρήνας» σημαντικών εξελίξεων;

Το μενταγιόν, αποτελεί και μέσο εξέλιξης αλλά και ένα συμπαντικό πυρήνα σημαντικών εξελίξεων. Είναι εκείνο που συνδέει πολλά άτομα σε διαφορετικές εποχές και ο ρόλος του είναι σημαδιακός στο βιβλίο.

Μια ιστορία που πονάει όσους έχουν «δεσμούς» με την καταστροφή της Σμύρνης, μια γραφή γεμάτη έντονα συναισθήματα και αλήθειες, συνθέτουν ένα δυνατό μυθιστόρημα. Πως καταφέρατε όλα αυτά να «χωρέσουν» μέσα σ’ ένα βιβλίο;

Το βιβλίο είναι η καρδιά του συγγραφέα. Η καρδιά χωράει τα πάντα, τον πόνο την χαρά, την λύπη. Το Ανταλέτ είναι ένα διαμάντι στην συγγραφική μου παλέτα. Έκλαψα και πόνεσα στο πλάι των ηρώων μου που θεωρώ ότι πρόκειται για πραγματικούς χαρακτήρες που ίσως κάπου έζησαν και με προσέγγισαν οι ψυχές τους ώστε να ακουστεί η ιστορία τους. 

Τι θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό το βιβλίο;

Να ανοίξει το μυαλό και την καρδιά του ώστε να αφεθεί στις σελίδες του. Αν ωστόσο έχει βαρεθεί όλες εκείνες τις ιστορίες αγάπης που έλαβαν χώρο στην Σμύρνη εκείνη την αποχή δεν έχει παρά να επιλέξει το ΑΝΤΑΛΕΤ η πυξίδα της αλήθειας. Θα γνωρίσει μια άλλη πτυχή της τρομερής αυτής ιστορίας που θα τον συγκλονίσει.

Παύλος Ανδριάς
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος

www.aylogyros news.gr