Οι «Πεινάει» με τα χρόνια καταντήσανε ένας μαραζιάρης λαός...
και το χειρότερο, μάθανε να ζούνε με τον φόβο τους. Φοβισμένοι τραβούσαν πριν
χαθεί το τελευταίο φως της μέρας να κλειστούνε στα σπίτια τους.
Με την τρομάρα μέσα τους ξυπνούσαν αξημέρωτα και πέφτανε με
τα μούτρα στην δουλειά. Από χαρά το χείλι τους δεν είχε σαλέψει για χαμόγελο.
Αυλάκωναν οι ρυτίδες το μέτωπο και σούφρωσε η μύτη. Θα ‘λεγε κανείς πως
αποζητούσαν την ασχήμια μαζί με την κακομοιριά.
Πάσχιζαν να δείχνουν άσχημοι και ασήμαντοι, από φόβο να μην
τους λιμπιστεί ο δράκος αν ποτέ τους αντάμωνε. Ποιος δράκος; Μα αυτός που είχαν
στην φύλαξη τους οι «Μασάει», κατά πως έλεγαν δηλαδή στους Πεινάει.
Το άλλο μεγάλο κακό που τους είχε βρει, ήταν το γεγονός πως
σ’ ολόκληρη την φυλή των «Πεινάει», είχαν περάσει χρόνια πολλά δίχως να
ακουστεί η λέξη Αύριο.
Η λέξη αυτή με τον καιρό είχε ξεχαστεί μιας και τους ήταν
άχρηστη.
